یحیی کمتر از برانکو نبود، تارتار هم پایین‌تر از گاریدو نیست
تابوی حضور مربی ایرانی در پرسپولیس را بشکنید
برای انتخاب سرمربی جدید پرسپولیس حرف و حدیث‌های زیادی مطرح شده که شاید بخش عمده‌ای از آن به بحث حضور سرمربی خارجی بزرگ و رزومه‌دار برگردد. با وجود این نکته اینجاست که در چند سال اخیر تقریباً هیچ مربی خوبی برسر کار نیامده و اگر هم آمده مقطعی بوده و در سطح عالی مربیگری قرار نداشته است به همین دلیل خیلی زود از ایران رفته پس شاید بهتر باشد دیدگاه‌مان را درباره حضور مربیان خارجی در فوتبال ایران تغییر دهیم.
به نظر می‌رسد با انتخاب سرمربی خارجی بیشتر به دنبال فروکش کردن سر و صدای تماشاگران هستیم تا اینکه بخواهیم به دنبال تصمیم بزرگ برای اتفاق جدید باشیم چه بسا که در فوتبال ایران این واقعیت بارها و بارها ثابت شده که حرف‌ها و وعده‌های بزرگ اجرا نمی‌شود و فقط در حد حرف باقی می‌ماند.
واقعیت اینکه سرمربی خوب خارجی به ایران و پرسپولیس نخواهد آمد چرا که با وجود همه محدودیت‌هایی که در کشورمان هست مربیان بزرگ سخت به ایران می‌آیند. در حال حاضر هم شاید 600-700 مربی بیرون مانده‌اند که البته همه این تعداد مربی بیرون مانده جزو مربیان درجه یک خارجی نیستند چون هرمربی درجه یک باید 16-17 ساعت برای تیمش در روز وقت بگذارد ضمن اینکه مربیگری امری ذاتی نیز هست که مربی خوب بزرگ باید قدرت ارنج، تعویض، روانشناسی خوب و اطلاعات کاملی داشته باشد.
چند سال قبل وقتی بحث استفاده از داور ایرانی در دربی مطرح می‌شد تن خیلی از فوتبالی‌ها می‌لرزید که داور ایرانی نمی‌تواند از عهده قضاوت و هیجانات و موارد خاص این دیدار برآید اما بعداً با قضاوت در دربی و بازی‌های بزرگ خیلی از اهالی فوتبال به توانایی داوران بزرگ وطنی ایمان آوردند که داور ایرانی هم می‌تواند دربی را سوت بزند و حتی قضاوت کم‌نقص‌تری نسبت به داوران بزرگ خارجی داشته باشد.
بسیاری از مدیران ما خصوصاً مدیران سرخابی از این نکته می‌ترسند که مربی خوب داخلی را در رأس کار قرار دهند اما مدیران و حتی تماشاگران ما باید این را بپذیرند که مربی خوب ایرانی هم می‌تواند از عهده نیمکت پرسپولیس برآید چه بسا که ما مربیانی مانند حسینی، الهامی و تارتار و چند مربی خوب خارجی دیگر داریم که می‌توانند خودشان را نشان دهند و با بازی گرفتن از بازیکنان زیر 18 سال و حتی زیر 23 سال نشان دادند جسارت بالایی دارند و حتی در بازی‌های بزرگ هم نتایج خوبی گرفته‌اند.
شاید در این سال‌ها خیلی از مربیان خارجی و ایرانی در پرسپولیس مشغول به کار شدند اما این تعداد مربی نتوانستند مانند برانکو و یحیی در این تیم نتیجه بگیرند. البته یحیی از برانکو نتایج بهتری کسب کرد و نشان داد در صورت اعتماد، مربی ایرانی چیزی از مربی خارجی کمتر ندارد.
در روزهای اخیر هواداران پرسپولیس دائماً تأکید می‌کنند باشگاه دنبال مربی سطح بالای خارجی باشد اما سابقه نشان داده مربیان اسم و رسم‌داری مانند آری هان که برای خودشان اسم و رسمی داشتند خیلی زود از پرسپولیس رفتند و نتوانستند نتایج خوبی بگیرند. در بین مربیان بزرگ خارجی نیز اگر مربیانی مانند ایویچ و بلاژویچ به ایران آمدند هم فقط با انگیزه بیشتر دیده شدن در جام جهانی بود.
برای انتخاب بهتر در بین مربیان خارجی هم دو راه بیشتر نداریم؛ یا اینکه پول زیاد بدهیم تا به این خاطر مربی به ایران بیاید یا اینکه دنبال مربیانی باشیم که از انگیزه کافی برخوردار باشند و به دنبال پیشرفت و ارتقای خود و تیم‌هایشان باشند اما چیزی که بیشتر در فوتبال ما اتفاق افتاده جذب مربیان متوسط و معمولی بوده و پولمان را هم دور ریخته‌ایم واقعیت اینکه فوتبال ما در زمینه‌های مختلف از قطر و عربستان عقب‌تر است به همین دلیل نباید خودمان را فریب دهیم و شرایط مان را با آنها قیاس کنیم ضمن اینکه اصلاً نمی‌توانیم رویه آنها را در جذب مربیان خارجی ادامه دهیم.
حدود یک دهه قبل در فوتبال آلمان رنسانسی در بحث مربیگری به وجود آمد و باشگاه‌های بزرگ و متوسط آلمانی به مربیانی که سن‌شان از 37 سال بالاتر هم نمی‌رفت اعتماد کردند که اتفاقاً نتیجه داد. از آن نسل مربیان خیلی خوبی از بایرن، دورتموند و چند تیم دیگر به فوتبال اروپا و جهان معرفی شد که نمونه‌اش توماس توخل بود که بعد از موفقیت در فوتبال آلمان در چلسی هم بسیار موفق عمل کرد و به همین دلیل خیلی مهم است که ما تابوی استفاده از مربیان داخلی را بشکنیم و به یک مربی خوب ایرانی برای حضور در پرسپولیس اعتماد کنیم.
وقتی بحث حضور مربیانی مانند مهدی تارتار، محمد ربیعی و حسینی در پرسپولیس مطرح می‌شود بعضی معتقدند اینها در حد مربیان خارجی نیستند اما همین مربیان متوسط ما هم نسبت به مربیانی مانند گاریدو بالاتر هستند و در فوتبال ایران نتایج بهتری نسبت به گاریدو کسب کرده‌اند. برای همین حتماً مربیانی از این دست می‌توانند در صورت برخورداری از امکانات و فرصت در پرسپولیس موفق شوند ضمن اینکه ما باید این نکته را هم قبول کنیم هر مربی خوب خارجی که خواهانش هستیم به فوتبال ما آشنا نیست و ممکن است اشتباهاتی مانند گاریدو مرتکب شود.
انتهای پیام/
به نظر می‌رسد با انتخاب سرمربی خارجی بیشتر به دنبال فروکش کردن سر و صدای تماشاگران هستیم تا اینکه بخواهیم به دنبال تصمیم بزرگ برای اتفاق جدید باشیم چه بسا که در فوتبال ایران این واقعیت بارها و بارها ثابت شده که حرف‌ها و وعده‌های بزرگ اجرا نمی‌شود و فقط در حد حرف باقی می‌ماند.
واقعیت اینکه سرمربی خوب خارجی به ایران و پرسپولیس نخواهد آمد چرا که با وجود همه محدودیت‌هایی که در کشورمان هست مربیان بزرگ سخت به ایران می‌آیند. در حال حاضر هم شاید 600-700 مربی بیرون مانده‌اند که البته همه این تعداد مربی بیرون مانده جزو مربیان درجه یک خارجی نیستند چون هرمربی درجه یک باید 16-17 ساعت برای تیمش در روز وقت بگذارد ضمن اینکه مربیگری امری ذاتی نیز هست که مربی خوب بزرگ باید قدرت ارنج، تعویض، روانشناسی خوب و اطلاعات کاملی داشته باشد.
چند سال قبل وقتی بحث استفاده از داور ایرانی در دربی مطرح می‌شد تن خیلی از فوتبالی‌ها می‌لرزید که داور ایرانی نمی‌تواند از عهده قضاوت و هیجانات و موارد خاص این دیدار برآید اما بعداً با قضاوت در دربی و بازی‌های بزرگ خیلی از اهالی فوتبال به توانایی داوران بزرگ وطنی ایمان آوردند که داور ایرانی هم می‌تواند دربی را سوت بزند و حتی قضاوت کم‌نقص‌تری نسبت به داوران بزرگ خارجی داشته باشد.
بسیاری از مدیران ما خصوصاً مدیران سرخابی از این نکته می‌ترسند که مربی خوب داخلی را در رأس کار قرار دهند اما مدیران و حتی تماشاگران ما باید این را بپذیرند که مربی خوب ایرانی هم می‌تواند از عهده نیمکت پرسپولیس برآید چه بسا که ما مربیانی مانند حسینی، الهامی و تارتار و چند مربی خوب خارجی دیگر داریم که می‌توانند خودشان را نشان دهند و با بازی گرفتن از بازیکنان زیر 18 سال و حتی زیر 23 سال نشان دادند جسارت بالایی دارند و حتی در بازی‌های بزرگ هم نتایج خوبی گرفته‌اند.
شاید در این سال‌ها خیلی از مربیان خارجی و ایرانی در پرسپولیس مشغول به کار شدند اما این تعداد مربی نتوانستند مانند برانکو و یحیی در این تیم نتیجه بگیرند. البته یحیی از برانکو نتایج بهتری کسب کرد و نشان داد در صورت اعتماد، مربی ایرانی چیزی از مربی خارجی کمتر ندارد.
در روزهای اخیر هواداران پرسپولیس دائماً تأکید می‌کنند باشگاه دنبال مربی سطح بالای خارجی باشد اما سابقه نشان داده مربیان اسم و رسم‌داری مانند آری هان که برای خودشان اسم و رسمی داشتند خیلی زود از پرسپولیس رفتند و نتوانستند نتایج خوبی بگیرند. در بین مربیان بزرگ خارجی نیز اگر مربیانی مانند ایویچ و بلاژویچ به ایران آمدند هم فقط با انگیزه بیشتر دیده شدن در جام جهانی بود.
برای انتخاب بهتر در بین مربیان خارجی هم دو راه بیشتر نداریم؛ یا اینکه پول زیاد بدهیم تا به این خاطر مربی به ایران بیاید یا اینکه دنبال مربیانی باشیم که از انگیزه کافی برخوردار باشند و به دنبال پیشرفت و ارتقای خود و تیم‌هایشان باشند اما چیزی که بیشتر در فوتبال ما اتفاق افتاده جذب مربیان متوسط و معمولی بوده و پولمان را هم دور ریخته‌ایم واقعیت اینکه فوتبال ما در زمینه‌های مختلف از قطر و عربستان عقب‌تر است به همین دلیل نباید خودمان را فریب دهیم و شرایط مان را با آنها قیاس کنیم ضمن اینکه اصلاً نمی‌توانیم رویه آنها را در جذب مربیان خارجی ادامه دهیم.
حدود یک دهه قبل در فوتبال آلمان رنسانسی در بحث مربیگری به وجود آمد و باشگاه‌های بزرگ و متوسط آلمانی به مربیانی که سن‌شان از 37 سال بالاتر هم نمی‌رفت اعتماد کردند که اتفاقاً نتیجه داد. از آن نسل مربیان خیلی خوبی از بایرن، دورتموند و چند تیم دیگر به فوتبال اروپا و جهان معرفی شد که نمونه‌اش توماس توخل بود که بعد از موفقیت در فوتبال آلمان در چلسی هم بسیار موفق عمل کرد و به همین دلیل خیلی مهم است که ما تابوی استفاده از مربیان داخلی را بشکنیم و به یک مربی خوب ایرانی برای حضور در پرسپولیس اعتماد کنیم.
وقتی بحث حضور مربیانی مانند مهدی تارتار، محمد ربیعی و حسینی در پرسپولیس مطرح می‌شود بعضی معتقدند اینها در حد مربیان خارجی نیستند اما همین مربیان متوسط ما هم نسبت به مربیانی مانند گاریدو بالاتر هستند و در فوتبال ایران نتایج بهتری نسبت به گاریدو کسب کرده‌اند. برای همین حتماً مربیانی از این دست می‌توانند در صورت برخورداری از امکانات و فرصت در پرسپولیس موفق شوند ضمن اینکه ما باید این نکته را هم قبول کنیم هر مربی خوب خارجی که خواهانش هستیم به فوتبال ما آشنا نیست و ممکن است اشتباهاتی مانند گاریدو مرتکب شود.
انتهای پیام/