تولدت مبارک پدر استقلال
جلوه‌ای از یک فوتبالیست موفق
روز گذشته، فوتبال ایران به یاد و گرامیداشت یکی از بزرگ‌ترین شخصیت‌های خود پرداخت. منصور پورحیدری، که به عنوان «پدر استقلال» شناخته می‌شود، متولد ۶ بهمن ۱۳۲۴ در تهران بود و در ۱۴ آبان ۱۳۹۵ در همان شهر درگذشت. پورحیدری نه‌تنها به‌عنوان بازیکن، که به‌عنوان مربی و مدیرفنی، تأثیرات شگرفی بر فوتبال کشور برجای گذاشت و نامش در تاریخ فوتبال ایران با افتخارات و موفقیت‌های بزرگی گره خورده است.
پورحیدری در اوایل دهه ۱۳۴۰ خورشیدی به دنیای فوتبال وارد شد و به‌سرعت با استعداد و توانایی‌هایش خود را به یکی از بازیکنان برتر ایران تبدیل کرد. او ابتدا در تیم‌های جوانان دخانیات و سپس جوانان دارایی بازی کرد تا اینکه به تیم بزرگسالان دارایی پیوست. در این تیم، پورحیدری در دو فصل متوالی به عنوان نایب‌قهرمان جام باشگاه‌های تهران رسید و سرانجام در فصل ۱۳۴۶ عنوان قهرمانی این مسابقات را به‌دست آورد. این دستاورد نخستین عنوان قهرمانی رسمی او بود.
پس از انحلال باشگاه دارایی، پورحیدری به تیم «تاج» (که بعداً به استقلال تغییر نام داد) پیوست و در طول دوران بازی‌اش که تا سال ۱۳۵۴ ادامه داشت، موفق به کسب قهرمانی‌های متعددی در ایران و آسیا شد. او به‌عنوان مدافع راست در زمین بازی می‌کرد و در سه بازی ملی برای تیم ملی ایران به میدان رفت. نخستین بازی ملی او در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۰ به ثبت رسید، جایی که او توانست نقش مؤثری را ایفا کند.
پس از پایان دوران بازی، پورحیدری به مربیگری روی آورد و در طی یک بازه زمانی ۲۳ساله، هشت مرتبه سرمربیگری باشگاه فوتبال استقلال تهران را برعهده گرفت. او با این تیم افتخارات بسیاری به‌دست آورد که از آن جمله می‌توان به قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۹۱–۱۹۹۰، دو قهرمانی در لیگ فوتبال ایران و دو عنوان قهرمانی در جام حذفی ایران اشاره کرد. پورحیدری با این دستاوردها، به یکی از پرافتخارترین مربی‌های تاریخ این باشگاه تبدیل شد و پس از علی دانایی‌فرد، در مقام دوم قرار گرفت.
وی همچنین در سال‌های ۱۳۷۷ و ۱۳۷۸ به‌عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران منصوب شد و توانست این تیم را به قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک برساند. این قهرمانی، آخرین موفقیت ملی ایران در سطح قاره آسیا تا به امروز است.
پورحیدری به‌جز مربیگری و بازی، در مدیریت فنی و سرپرستی باشگاه استقلال نیز فعالیت‌های چشمگیری داشت. پورحیدری در مقطعی عضو هیأت مدیره استقلال هم بود. او علاوه بر استقلال، همکاری‌های موفقی نیز با تیم‌های دیگر مانند الاهلی امارات، استقلال اهواز، آلومینیوم اراک و صنعت نفت آبادان داشت. رکوردهای متعدد او نشان‌دهنده توانایی‌های برجسته‌اش در هدایت تیم‌ها است. او نخستین و تنها فوتبالیست ایرانی است که به‌عنوان بازیکن و مربی، قهرمان جام باشگاه‌های آسیا شده است.
شاید آنچه او را از دیگران متمایز می‌کند، تعهد و عشقش به فوتبال و به‌ویژه استقلال باشد. بسیاری از کارشناسان و فوتبالدوستان بر این باورند که گستردگی و تنوع استعدادهای پورحیدری و تعهدش به موفقیت‌های استقلال باعث شده است که او تا به امروز به‌عنوان «پدر استقلال» شناخته شود.
متأسفانه، منصور پورحیدری در ۱۴ آبان ۱۳۹۵ پس از یک سال مبارزه با بیماری سرطان حنجره درگذشت. در این دوران، او دو بار در بیمارستان بستری شد، اما همچنان تا آخرین روزهای زندگی‌اش، به‌عنوان سرپرست تیم استقلال روی نیمکت این تیم حاضر بود. این حقیقت نشان‌دهنده عشق بی‌پایان او به این باشگاه و فوتبال ایران است.
منصور پورحیدری نه‌تنها یک پدیده ورزشی بلکه یک الگو و اسطوره برای نسل‌های مختلف فوتبال ایران است. میراث او در قلب هواداران و جامعه فوتبال زنده خواهد ماند و یادش همیشه در ذهن‌ها و دل‌ها خواهد ماند.
انتهای پیام/
پورحیدری در اوایل دهه ۱۳۴۰ خورشیدی به دنیای فوتبال وارد شد و به‌سرعت با استعداد و توانایی‌هایش خود را به یکی از بازیکنان برتر ایران تبدیل کرد. او ابتدا در تیم‌های جوانان دخانیات و سپس جوانان دارایی بازی کرد تا اینکه به تیم بزرگسالان دارایی پیوست. در این تیم، پورحیدری در دو فصل متوالی به عنوان نایب‌قهرمان جام باشگاه‌های تهران رسید و سرانجام در فصل ۱۳۴۶ عنوان قهرمانی این مسابقات را به‌دست آورد. این دستاورد نخستین عنوان قهرمانی رسمی او بود.
پس از انحلال باشگاه دارایی، پورحیدری به تیم «تاج» (که بعداً به استقلال تغییر نام داد) پیوست و در طول دوران بازی‌اش که تا سال ۱۳۵۴ ادامه داشت، موفق به کسب قهرمانی‌های متعددی در ایران و آسیا شد. او به‌عنوان مدافع راست در زمین بازی می‌کرد و در سه بازی ملی برای تیم ملی ایران به میدان رفت. نخستین بازی ملی او در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۰ به ثبت رسید، جایی که او توانست نقش مؤثری را ایفا کند.
پس از پایان دوران بازی، پورحیدری به مربیگری روی آورد و در طی یک بازه زمانی ۲۳ساله، هشت مرتبه سرمربیگری باشگاه فوتبال استقلال تهران را برعهده گرفت. او با این تیم افتخارات بسیاری به‌دست آورد که از آن جمله می‌توان به قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۹۱–۱۹۹۰، دو قهرمانی در لیگ فوتبال ایران و دو عنوان قهرمانی در جام حذفی ایران اشاره کرد. پورحیدری با این دستاوردها، به یکی از پرافتخارترین مربی‌های تاریخ این باشگاه تبدیل شد و پس از علی دانایی‌فرد، در مقام دوم قرار گرفت.
وی همچنین در سال‌های ۱۳۷۷ و ۱۳۷۸ به‌عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران منصوب شد و توانست این تیم را به قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک برساند. این قهرمانی، آخرین موفقیت ملی ایران در سطح قاره آسیا تا به امروز است.
پورحیدری به‌جز مربیگری و بازی، در مدیریت فنی و سرپرستی باشگاه استقلال نیز فعالیت‌های چشمگیری داشت. پورحیدری در مقطعی عضو هیأت مدیره استقلال هم بود. او علاوه بر استقلال، همکاری‌های موفقی نیز با تیم‌های دیگر مانند الاهلی امارات، استقلال اهواز، آلومینیوم اراک و صنعت نفت آبادان داشت. رکوردهای متعدد او نشان‌دهنده توانایی‌های برجسته‌اش در هدایت تیم‌ها است. او نخستین و تنها فوتبالیست ایرانی است که به‌عنوان بازیکن و مربی، قهرمان جام باشگاه‌های آسیا شده است.
شاید آنچه او را از دیگران متمایز می‌کند، تعهد و عشقش به فوتبال و به‌ویژه استقلال باشد. بسیاری از کارشناسان و فوتبالدوستان بر این باورند که گستردگی و تنوع استعدادهای پورحیدری و تعهدش به موفقیت‌های استقلال باعث شده است که او تا به امروز به‌عنوان «پدر استقلال» شناخته شود.
متأسفانه، منصور پورحیدری در ۱۴ آبان ۱۳۹۵ پس از یک سال مبارزه با بیماری سرطان حنجره درگذشت. در این دوران، او دو بار در بیمارستان بستری شد، اما همچنان تا آخرین روزهای زندگی‌اش، به‌عنوان سرپرست تیم استقلال روی نیمکت این تیم حاضر بود. این حقیقت نشان‌دهنده عشق بی‌پایان او به این باشگاه و فوتبال ایران است.
منصور پورحیدری نه‌تنها یک پدیده ورزشی بلکه یک الگو و اسطوره برای نسل‌های مختلف فوتبال ایران است. میراث او در قلب هواداران و جامعه فوتبال زنده خواهد ماند و یادش همیشه در ذهن‌ها و دل‌ها خواهد ماند.
انتهای پیام/