تاراج در لیگ برتر

در دنیای فوتبال، بودجه و منابع مالی هر باشگاه به‌عنوان یکی از حیاتی‌ترین عوامل موفقیت و پیشرفت شناخته می‌شود. متأسفانه، در فوتبال ایران دیده می‌شود که نه تنها منابع مالی این باشگاه‌ها به نحو احسن هزینه نمی‌شود، بلکه به بهانه جذب بازیکنان خارجی، بخشی از این منابع به تاراج می‌رود. خبری که اخیرا در رسانه‌ها منتشر شد مبنی بر فسخ یک‌طرفه قرارداد موسیمانه، بار دیگر نشانگر سایه‌ای سنگین بر فوتبال ایران و چگونگی هدررفت منابع مالی است.
در فصل جاری، تنها موسیمانه نبود که قرارداد خود را فسخ کرد. موارد مشابه دیگری نیز در این زمینه رخ داده است. استقلال در پنجره زمستانی قرارداد‌های بلانکو و کاکوتا را هم در روزهای اخیر فسخ کرده بود. کاکوتا در صحبت‌های خود به این نکته اشاره کرد که می‌توانست با عدم توافق، تمامی مقدار قرارداد دو ساله خود را دریافت کند.
هر چند که پژمان ماندگاری مدیر روابط عمومی استقلال ادعا کرده بود استقلال فقط پول نیم فصل اول کاکوتا را پرداخته است اما این بازیکن در مصاحبه‌ای اعلام کرد: «با استقلال قرارداد دو ساله داشتم؛ ۹۰۰ هزار تا سال اول و ۱/۲ میلیون دلار سال دوم و می‌توانستم لج کنم و بگویم در تیم می‌مانم و کل پول دو سال خودم را بگیرم اما با آنها توافق کردم پول سال اولم را کامل گرفتم و فسخ کردم.» بدین ترتیب 900 هزار دلار هم کاکوتا ادعا کرده که از باشگاه استقلال دریافت کرده و اگر به این موارد حقوق 50 درصدی بلانکو که در حدود 300 هزار دلار است، اضافه کنیم، استقلال مبلغی در حدود 2 میلیون دلار را تنها صرف فسخ سرمربی و بازیکنان خارجی خود کرده است.
استقلال در مسیر فسخ تنها نبود و رقیب سنتی این تیم هم دست کمی از آنها ندارد. گاریدو که پیش‌تر با باشگاه پرسپولیس همکاری داشت، توانست با فسخ قرارداد توافقی خود، 450 هزار دلار به جیب بزند. از آنجایی که فسخ این قرارداد به‌صورت توافقی انجام شده بود، پرسپولیس موظف شد تنها حقوق تا آن روز را پرداخت کند. در سوی دیگر، پرسپولیس در تلاش است تا قرارداد مهاجم آنگولایی خود، لوکاس ژائو را که قراردادی به ارزش 850 هزار دلار دارد، فسخ کند. در صورت عدم فسخ توافقی، این باشگاه می‌بایست کل مبلغ قرارداد را به ژائو پرداخت کند. 
افزون بر پرسپولیس و استقلال، چادرملو نیز در این ماجرا عقب نماند و قرارداد دو بازیکن خارجی خود را فسخ کرده است. به‌عنوان مثال، قرارداد عیسی الدولی به مبلغ 300 هزار دلار بود که در نیم‌فصل، 150 هزار دلار به او پرداخت شد. از سوی دیگر، والاس و سوکول چیکالشی، نیز به‌عنوان نمادهایی از بازیکنان خارجی ناامیدکننده و بی‌کیفیت، از منابع مالی ایران بهره‌برداری کرده‌اند.
مجموع مبالغ پرداختی به بازیکنان خارجی فقط در نیم‌فصل گذشته، به عددی نزدیک به 3 میلیون و 700 هزار دلار رسید که با احتساب نرخ ارز امروز مبلغی در حدود 300 میلیارد تومان است. این اعداد نشان‌دهنده‌ هدررفت منابع مالی در فوتبال ایران است. این میزان، معادل بودجه یک فصل تیم فوتبال آلومینیوم اراک است. این تنها چند نمونه از هدررفت منابع مالی است که ممکن بود برای تأمین زیرساخت‌های باشگاه‌ها خرج شود.
لازم به ذکر است که باشگاه‌ها معمولاً هیچ گاه به صورت شفاف اسناد مالی فسخ قرارداد‌ها را منتشر نمی‌کنند و در راه تهیه این گزارش به مصاحبه‌های رسمی و داده‌های سایت رسمی ترانسفرمارکت استناد شده و قطعاً هر باشگاهی که اسنادی بر خلاف این اعداد دارد، می‌تواند آن را در رسانه رسمی خود منتشر کند و ایران ورزشی حق دفاع را به تمام باشگاه‌های مذکور می‌دهد.
البته جذب بازیکنان با کیفیت می‌تواند کیفیت لیگ را به‌طرز چشمگیری افزایش دهد، اما متأسفانه در بسیاری از موارد، ما شاهد جذب بازیکنان بی‌کیفیت بوده‌ایم. این موضوع نه‌تنها به زیرساخت‌های فوتبال آسیب می‌زند، بلکه به روند رشد باشگاه‌ها نیز آسیب می‌زند.
در نهایت، برای آینده فوتبال ایران باید راهکاری مناسب و جامع برای جذب بازیکنان خارجی و مدیریت صحیح منابع مالی تدبیر شود تا شاهد کاهش تاراج منابع عمومی و مالی باشگاه‌ها نباشیم. این امر مستلزم همکاری بین تمامی ذینفعان در فوتبال ایران از جمله فدراسیون و باشگاه‌ها است. قطعاً با ایجاد سیستم‌های نظارتی و مدیریتی کارآمد، می‌توان امیدوار بود که هر ریال خرج‌شده در مسیر بهبود کیفیت بازی‌ها و پیشرفت فوتبال کشور به‌کار رود نه آنکه از جیب دلال‌ها سر در بیاورد.
انتهای پیام/