سرنوشت عجیب اسکوچیچ در فوتبال ایران

به گزارش ایران ورزشی و به نقل از ایرنا، وقتی نام دراگان اسکوچیچ به میان می‌آید، هر فوتبالدوستی بی‌اختیار یاد صعودی درخشان به جام جهانی و در نهایت اخراج از تیم ملی می‌افتد و این جمله را به زبان می‌آورد: بیچاره اسکوچیچ. تیم را به جام جهانی برد اما اخراجش کردند. آه او همیشه دامن آنهایی را می‌گیرد که حکم برکناری‌اش را امضا کردند.

واقعیت همین است؛ اسکوچیچ در آستانه جام جهانی ۲۰۲۲، به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن اخراج شد تا کارلوس کی‌روش بیاید و ضعیف‌ترین نتایج ممکن را همراه با تیم ملی کسب کند. درباره این اخراج، مهدی تاج بارها صحبت کرده و البته هیچ‌گاه حرف‌های رییس فدراسیون فوتبال، قانع‌کننده نبوده است. هر بار که تاج در این باره مورد پرسش قرار می‌گیرد، واکنش‌هایی تکراری ارائه می‌دهد. شاید خودش هم قبول دارد که اشتباهی بزرگ را مرتکب شده است!

اسکوچیچ اما بعد از آن اخراج عجیب، برای دو سال به کرواسی برگشت؛ هر چند پیشنهادهای جذابی از لیگ ایران به دست‌اش رسید اما گویا دیگر دل و دماغ بازگشت را نداشت. او کار در تیم زیر ۲۱ ساله‌های کرواسی را به حضوری میلیون دلاری در ایران ترجیح داد؛ دلخور بود و به طرز عجیبی مستأصل. همیشه از فعالیت در ایران و برخوردی که با او شده بود، ابراز ناراحتی می‌کرد.

دراگان سرانجام با تراکتور به فوتبال ایران برگشت. دست‌اندرکاران باشگاه تبریزی در نقل و انتقالات تابستان ۱۴۰۳ توانستند سرمربی اسبق تیم ملی ایران را برای همکاری متقاعد کنند. اسکوچیچ به تبریز رفت، تیمی قدرتمند را تشکیل داد و از همان روز نخست در قامت یک قهرمان ظاهر شد.

«محمدرضا زنوزی» را همه می‌شناسیم. یک مالک ثروتمند که سال‌هاست در فوتبال سرمایه‌گذاری کرده و از جیب شخصی برای تراکتور هزینه می‌کند. کاسه صبر او همیشه زود لبریز می‌شود؛ بخصوص برای تغییر سرمربی و انتخاب سکاندار تراکتور بر روی نیمکت. با حضور اسکوچیچ اما نه زنوزی به نقطه جوش رسیده و نه حتی شایعه تغییر روی نیمکت تراکتور مطرح شده است.

این یعنی اسکوچیچ جدای از نتایج درخشان، ثبات را به نیمکت تراکتور بازگردانده و در مربیگری عملکرد قابل قبولی ارائه داده است. ماحصل این عملکرد، صدرنشینی تراکتور در لیگ برتر است. جایی که سپاهان و پرسپولیس در تعقیب هستند اما با توجه به اختلاف موجود، تراکتور بخت اصلی کسب عنوان قهرمانی محسوب می‌شود.

به طور دقیق نمی‌دانیم اما شاید یکی از دلایل بازگشت اسکوچیچ به فوتبال ایران، اثبات شایستگی‌هایش بوده است. او می‌خواست نشان دهد بی‌دلیل همراه تیم ملی به جام جهانی نرفته است. مردی که به بدترین شکل ممکن از ایران رفت اما حالا در شرایطی متفاوت قرار گرفته و چیزی نمانده تا اولین جام قهرمانی لیگ برتر را به تراکتور و هوادارانش هدیه کند.

سرنوشت اسکوچیچ در فوتبال ایران، در ماکتی کوچکتر و حوزه‌ای دیگر شبیه اتفاقی است که برای مارلون براندو در هالیوود رخ داد. ستاره سینمای آمریکا در دهه ۵۰ میلادی که بعد از دریافت ۲ اسکار و چندین و چند جایزه مهم، خیلی زود و به دلایلی عجیب، از صف اول فاصله گرفت، از هالیوود طرد شد و در دهه ۶۰ هرگز مورد توجه فیلمسازان قرار نگرفت.

مارلون براندو اما بعد از حدود یک دهه بی‌مهری، سال ۱۹۷۲ با فیلم پرمخاطبِ «پدرخوانده» بازگشتی درخشان به سینما داشت و حتی توانست جایزه اسکار را دریافت کند. او نقش «ویتو کورلئونه» را به قدری زیبا و دلنشین بازی کرد که جای نقدی برای منتقدان باقی نگذاشت.

حالا دراگان اسکوچیچ، دقیقاً همان مسیری را طی می‌کند که براندو در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی تجربه‌اش کرد. از عرش به فرش و بالعکسِ آن. اتفاقی که اگر با قهرمانی تراکتور به پایان برسد، اسکوچیچ را اثبات می‌کند و او را به یک جایگاه تاریخی می‌رساند. جایگاهی در آن قله‌ها؛ کمی دیرتر اما با عزت بیشتر.