اینتر به معنای واقعی تیم

شما می‌توانید همان کاری را کنید که همه انجام می‌دهند و بهتر از بقیه باشید یا می‌توانید متفاوت از دیگران باشید. اینترمیلان از معدود تیم‌های طراز اول اروپا است که با دو مهاجم بازی می‌کند، لوتارو مارتینس و مارکوس تورام. از نخبگان اروپا فقط اتلتیکومادرید این کار را می‌کند و در بعضی لیگ‌ها مثل لیگ برتر هیچ تیمی به‌طور ثابت با دو مهاجم بازی نمی‌کند. سه‌شنبه شب در برد 2بریک مقابل بایرن مونیخ در آلیانتس آره‌نا در دور رفت مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا منفعت این همکاری در خط حمله به چشم آمد.

گل اول اینتر با پاس شیرین تورام و ضربه بیرون پای عالی مارتینس به دست آمد. بایرن هم جدا از نیم‌ساعت اول بازی فقط وقتی بازی‌اش پیشرفت کرد که توماس مولر در خط حمله به هری کین اضافه شد. جنگجوی پیر نه‌تنها گل مساوی را زد بلکه بیشتر موقعیت‌های نزدیک گل بایرن در 15دقیقه پایانی بازی رقم خورد. گل برتری میهمان هم در فاصله دو دقیقه مانده تا پایان بازی توسط داویده فراتزی و با اشتباه اریک دایر که آفساید را پر کرده بود، به ثمر رسید.

استفاده از دو مهاجم زمانی مورد علاقه همه بود اما حالا به دلایلی از مد افتاده و دقیق‌تر این است که انطباق دادن تیم با آن سختی زیادی دارد.
ونسان کمپانی با وجود مصدومیت‌ها به سیستم 1-3-2-4 پایبند ماند و هزینه‌اش را پرداخت چه در دفاع و چه حمله. کیم مین جائه و دایر در برابر بازیکنان اصلی اینتر قرار گرفتند و ضعف‌شان در ضدحملات بیشتر نمایان شد.

هیچ مدافعی در فضای باز نمی‌خواهد تک به تک شود. شاید کمپانی می‌خواست از یوسیپ استانیشیچ، مدافع چپ اضطراری تیم، برای کمک به حمله بهره بگیرد اما لروی سانه بود و یک عالم دریبل بی‌ثمر. سانه و میشل اولیسه در آن بال، اوایل بازی چند فرصت نصفه و نیمه ایجاد کردند اما وقتی اینتر در بازی جا افتاد و وینگرها در کار دفاعی مشارکت کردند، تمام شد. بعد از فرصت خوب هری کین در دقیقه26، بایرن تنها چهار شوت بیرون از چهارچوب داشت تا قبل از 15دقیقه پایانی که مولر آمد. در این 50دقیقه حملات یو شکل ناامیدکننده صورت گرفت. از بال به هافبک به بال دیگر و دوباره، چرخش توپ بی‌فایده.
 
جمال موسیالا مهم‌ترین غایب بایرن بود و این درماندگی طبیعی است. او تکنیک لازم برای خلق موقعیت از هیچ و عبور از فضاهای تنگ و بسته را دارد اما رافائل گریرو که جای او را در این بازی گرفته بود، چنین هنری ندارد. اما با مولر در کنار کین، ناگهان دو بازیکن، هدف شدند و خط دفاعی سه‌نفره اینتر با دو تهدید مواجه شد. کین که در عقب کشیدن و بازیسازی مهارت دارد، می‌توانست پستش را ترک کند چون یک نفر دیگر آنجا بود. نه‌اینکه تیم‌هایی که با یک مهاجم بازی می‌کنند، احمق هستند و استفاده از دو مهاجم همه مشکلات را حل می‌کند اما اگر بازیکن خلاقی مثل موسیالا دارید، با یک مهاجم بازی کنید یا اگر هافبک و بال‌های خلاق در تیم‌تان است اما بایرن اینها را نداشت.

تورام و مارتینس نزدیک دو فصل است که کنار هم هستند و با هم هماهنگ شده‌اند، می‌دانند کی نزدیک شوند و کی دور، کی به کناره‌ها بزنند و کی قلب دفاع را هدف قرار دهند و مثل گل اول، می‌دانند دیگری چه می‌کند قبل از آنکه انجامش دهد.فقط به خاطر آنها نیست، تیم اینتزاگی از نظر تاکتیکی قوی است. وقتی انرژی‌شان تحلیل می‌رود، از تجربه و نبوغ‌شان بهره می‌گیرند و می‌دانند از ویژگی‌های مثبت خود چطور به بهترین شکل استفاده کنند. آنها بااستعدادترین تیم لیگ قهرمانان نیستند و بهترین بازیکنان را در هیچ پستی ندارند اما در قالب یک تیم با هم و برای هم کار می‌کنند و از این جهت کسی رقیب‌شان نیست. دو مهاجم هم بخش مهمی از این گروه هستند.