واردات دیرهنگام برای شکستن قیمت داخلی!

سرانجام تصمیم گرفته شد سهمیه استفاده از بازیکنان خارجی در لیگ برتر افزایش یابد. این تصمیم درست، زمانی گرفته شد که همه احساس خطر کردند.
مدیرانی که گمان می‌کردند باید با تحرک فراوان، خشم هوادارانشان را کنترل کنند یا کاهش دهند، دست به خریدهای پرسروصدا زدند و در کنار این خریدها، ارقامی به گوش رسید که هوش از سر می‌پراند.
خریدهای تیم‌ها آنقدر حاشیه و صدا داشت که همه به فکر فرو بروند. پرسش مشترک همه اهالی ورزش و بخصوص فوتبال این بود: با این اعداد، مگر می‌شود بازار فوتبال را کنترل کرد؟ بازیکنانی که فصل قبل در بهترین حالت 20 میلیارد گرفته بودند، به کمتر از 60 میلیارد تومان راضی نمی‌شدند. بی‌آنکه چیزی به توانایی و ذره‌ای به هنرشان اضافه شده باشد. این تغییر بی‌دلیل ارزش بازیکنان به این علت اتفاق افتاده بود که اجناس موجود در بازار محدود بود و خریداران مجبور بودند به هر قیمتی خرید کنند.
افزایش سهمیه خرید بازیکنان خارجی از این زاویه تصمیم درستی بود که قیمت‌ها را کنترل می‌کرد. درست مثل زمانی که قیمت تولیدات داخلی را با واردات خارجی به تعادل می‌رسانند؛ اما یک ایراد بزرگ داشت: زمانی قانون افزایش سهمیه بازیکنان خارجی اعلام شد که بازار از کنترل خارج شده بود. قیمت بازیکنان 30 میلیاردی شده بود 80 میلیارد و قراردادها هم بسته شد تا هیچ قدرتی نتواند رقم قراردادها را با حقیقت فوتبال ما هماهنگ کند. در نتیجه، همه چیز همانطور پیش رفت که دلال‌ها می‌خواستند. آنها اجناس خود را در بازار فروخته بودند که قانون افزایش خارجی‌ها اعلام شد. حالا آنها می‌توانند بی‌دغدغه روی بازیکنان خارجی تمرکز کنند و سودی هم از آن سوی آب ببرند.