می‌مانی ای وطن
جنگ، سیاه‌ترین کلمه در میان کلمات سیاه این دنیاست. دنیایی که عشق را بیشتر و پیش‌تر از خشونت و خشم فعلی می‌خواهد. بی‌تعارف و تردید، محبت همان اکسیر کمتر یافت شده جهان فعلی است. جهانی پر از هیتلرهایی نظیر نتانیاهو و ترامپ که جز با خون، سیر نمی‌شوند.
حمله متجاوزانه بامداد جمعه نشان داد رژیم صهیونیستی را هیچ چیز جز گلوله ساکت نمی‌کند. همان پاسخی که بامداد شنبه دریافت کرد؛ اما صدافسوس که در حمله بامداد جمعه، هموطنان بسیاری را از دست دادیم. از فرماندهان عالیرتبه نظامی تا دانشمندان تراز اول هسته‌ای. مردم عادی و زن و کودک هم قربانی این حمله بودند. کودکان و زنان و مردان بی‌گناه و بی‌شماری که تا لحظه مرگ، فقط به زندگی و آرامش فکر می‌کردند.
جنایتی که البته ورزش را هم بی‌نصیب نگذاشت. 6 شهید بی‌گناه از جامعه ورزش، قربانی زیاده‌خواهی‌های رژیمی شدند که به هیچ قانون و پروتکلی در دنیا احترام نمی‌گذارد.
جامعه جهانی که اکنون سکوت کامل اختیار کرده، همه این فجایع را می‌بیند و خوب می‌داند همه مصیبت‌های دنیا به دلیل گستاخی بیش از حد این رژیم یاغی است که جنگ را بیشتر از صلح می‌پسندد.
در شماره امروز با اهالی ورزش درباره «وطن» حرف زده‌ایم. کلمه‌ای مقدس که در هر حادثه و فاجعه‌ای، ما را کنار هم قرار می‌دهد. درباره تجاوز به «رمز اتحادمان» در بحران فعلی حرف زدیم و نظر آنها را درباره تجاوز و متجاوز خواستیم. یادمان باشد لازمه نخست در مقطع فعلی (که نتیجه ماجراجویی یک رژیم شرور می‌دانیم)، اتحاد ماست. کنار هم می‌مانیم برای حفظ خاک و مام وطن که از جان بیشتر دوستش می‌داریم.
وطن که دل همه ما را با خود دارد و می‌لرزاند. وطن که سربازانی چون بازیکنان تیم‌های مختلف والیبال بزرگسال و زیر 16 و 19 سال دارد که در هنگامه رویدادهای بین‌المللی، به پرچم و سرودمان احترام نظامی می‌گذارند تا همه دنیا بفهمد فدایی خاک عزیز و مقدس کشورمان هستیم.
نامی که همه به احترامش بپا می‌خیزیم و همراه با صدای جادویی مرحوم استاد نوری می‌خوانیم: در روح و جان من... می‌مانی ای وطن... به زیر پا فتد آن دلی که بهر تو نلرزد......
انتهای پیام/
حمله متجاوزانه بامداد جمعه نشان داد رژیم صهیونیستی را هیچ چیز جز گلوله ساکت نمی‌کند. همان پاسخی که بامداد شنبه دریافت کرد؛ اما صدافسوس که در حمله بامداد جمعه، هموطنان بسیاری را از دست دادیم. از فرماندهان عالیرتبه نظامی تا دانشمندان تراز اول هسته‌ای. مردم عادی و زن و کودک هم قربانی این حمله بودند. کودکان و زنان و مردان بی‌گناه و بی‌شماری که تا لحظه مرگ، فقط به زندگی و آرامش فکر می‌کردند.
جنایتی که البته ورزش را هم بی‌نصیب نگذاشت. 6 شهید بی‌گناه از جامعه ورزش، قربانی زیاده‌خواهی‌های رژیمی شدند که به هیچ قانون و پروتکلی در دنیا احترام نمی‌گذارد.
جامعه جهانی که اکنون سکوت کامل اختیار کرده، همه این فجایع را می‌بیند و خوب می‌داند همه مصیبت‌های دنیا به دلیل گستاخی بیش از حد این رژیم یاغی است که جنگ را بیشتر از صلح می‌پسندد.
در شماره امروز با اهالی ورزش درباره «وطن» حرف زده‌ایم. کلمه‌ای مقدس که در هر حادثه و فاجعه‌ای، ما را کنار هم قرار می‌دهد. درباره تجاوز به «رمز اتحادمان» در بحران فعلی حرف زدیم و نظر آنها را درباره تجاوز و متجاوز خواستیم. یادمان باشد لازمه نخست در مقطع فعلی (که نتیجه ماجراجویی یک رژیم شرور می‌دانیم)، اتحاد ماست. کنار هم می‌مانیم برای حفظ خاک و مام وطن که از جان بیشتر دوستش می‌داریم.
وطن که دل همه ما را با خود دارد و می‌لرزاند. وطن که سربازانی چون بازیکنان تیم‌های مختلف والیبال بزرگسال و زیر 16 و 19 سال دارد که در هنگامه رویدادهای بین‌المللی، به پرچم و سرودمان احترام نظامی می‌گذارند تا همه دنیا بفهمد فدایی خاک عزیز و مقدس کشورمان هستیم.
نامی که همه به احترامش بپا می‌خیزیم و همراه با صدای جادویی مرحوم استاد نوری می‌خوانیم: در روح و جان من... می‌مانی ای وطن... به زیر پا فتد آن دلی که بهر تو نلرزد......
انتهای پیام/