درس بزرگ و شجاعانه پپ گواردیولا

به گزارش ایران ورزشی، در دنیایی که اغلب از چهره‌های ورزشی انتظار می‌رود تنها به مستطیل سبز و مسائل فنی بپردازند، اقدام اخیر پپ گواردیولا، سرمربی منچسترسیتی، در استفاده از تریبون دانشگاه منچستر برای روشنگری درباره فاجعه انسانی در غزه، رویدادی غیرمعمول و در عین حال قابل تأمل بود. این اقدام، درس بزرگی درباره مسئولیت‌پذیری اجتماعی و شجاعت ابراز عقیده به مربیان فوتبال و حتی عموم مردم می‌دهد.

شاید برای درک بهتر غیرمعمول بودن این حرکت، کافی باشد نگاهی به وب‌سایت باشگاه منچسترسیتی بیندازیم. در حالی که این باشگاه مراسم اعطای مدرک افتخاری به گواردیولا را با جزئیات پوشش داد و عکس‌های او را با کلاه و لباس فارغ‌التحصیلی منتشر کرد، اما هیچ اشاره‌ای به سخنان او درباره غزه در کانال‌های رسمی‌اش نشد. در عوض، تمرکز اصلی خبر باشگاه بر ابراز علاقه گواردیولا به شهری بود که ۹سال آن‌را خانه خود نامیده است.

البته، این رویکرد فقط منحصر به باشگاه منچسترسیتی نیست. به‌عنوان مثال، زمانی که یورگن کلوپ، سرمربی سابق لیورپول، در سال ۲۰۱۸ در مصاحبه‌ای با گاردین، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را «بی‌معنی» خواند و از سیاست‌های دونالد ترامپ، بوریس جانسون و نایجل فاراژ انتقاد کرد، هیچ‌کدام از این اظهارات در پلتفرم‌های رسمی باشگاه منتشر نشد. 
 
صنعت تونلی فوتبال و فشارهای سکوت
صنعت فوتبال اغلب صنعتی با دیدگاه تونلی است. تعداد بسیار کمی از نهادهای ورزشی و به تبع آن، چهره‌های برجسته آنها، تمایل دارند به مسائلی ورود کنند که در نهایت کنترلی بر آنها ندارند. دلایل زیادی برای این رویکرد وجود دارد؛ از جمله ترس از دست دادن حمایت مالی و یا حتی تأثیر منفی بر عملکرد تیم. به همین دلیل بود که شنیدن سخنان گواردیولا درباره مسائلی فراتر از تاکتیک‌های درون زمین، بسیار دلگرم‌کننده بود. البته این حرکت از سوی فردی مثل گواردیولا غافلگیرکننده نبود. او پیش از این نیز بارها از استقلال کاتالونیا حمایت کرده و در سال ۲۰۱۷ در تجمعی، از «سوءاستفاده‌های دولت خودکامه اسپانیایی» سخن گفته بود. او ماه‌ها روبان زرد، نماد جنبش استقلال‌طلب کاتالونیا را به نشانه همبستگی بر تن داشت.

گواردیولا در دانشگاه منچستر، با هوشمندی داستان پرنده‌ای را روایت کرد که علیرغم تردیدهای ماری، با قطره‌های آب در دهانش تلاش می‌کرد آتش‌سوزی جنگل را خاموش کند. او گفت: «در دنیایی که اغلب به ما می‌گوید برای ایجاد تفاوت، بیش از حد کوچک هستیم، این داستان به من یادآوری می‌کند که قدرت یک نفر به مقیاس نیست، بلکه به انتخاب است. به حاضر شدن به نادیده نگرفتن سکوت و بی‌حرکتی در زمانی که بیشترین اهمیت را دارد.»

این نوع سخنان، اغلب در واکنش‌های شبکه‌های اجتماعی و حتی در گزارش برخی رسانه‌های خبری اسرائیلی با واکنش‌های تندی مواجه شد و آنها را عصبانی کرد.
با این وجود، گواردیولا با حساسیتی بالا به موضوع پرداخت؛ حساسیتی که همیشه در دورانی که بسیاری از چهره‌های عمومی در مسائل سیاسی مختلف به دنبال اثبات حقانیت خود و نادرستی دیگران هستند، دیده نمی‌شود.
 
شجاعت و کنجکاوی
گواردیولا آنچه را که باور داشت گفت و این هم شجاعت او را نشان داد و هم کنجکاوی‌اش را درباره جهانی که خودش در شش کشور مختلف آن در اروپا، امریکای شمالی و آسیا کار کرده است.
مربیان یا سرمربیان اغلب دوست دارند که خود را جهان‌دیده و دانا نشان دهند، اما در حقیقت، ماهیت شغل‌شان به دلیل فشارهای یک صنعت نتیجه‌گرا، تجربیات نسبتاً محدودی را برایشان به ارمغان می‌آورد؛ زندگی آنها به یک روال ثابت از خانه، زمین تمرین و هتل تبدیل می‌شود. اگر تلویزیون را روشن کنند، اغلب تنها برای تماشای بازی اخیر حریف یا بررسی بازی تیم خودشان است.
حتی کارلو آنچلوتی که به دلیل موفقیت در هر پنج لیگ بزرگ اروپایی پیش از هدایت تیم ملی برزیل، فردی فرهیخته تلقی می‌شود، تقریباً هیچ اطلاعی از دیدگاه‌های او درباره جهان اطرافش نداریم. شاید او می‌داند سر خم کردن و دشمن‌تراشی نکردن، رویکرد بسیار موفقی در این روزگار است.

در مقایسه، گواردیولا به جهان یادآوری کرده است که او دنیای درونی غنی‌تری دارد و آماده است تا از تریبون قابل توجه خود برای بیان عقایدش در مورد مسائلی که برایش مهم هستند، استفاده کند.
آیا این اقدام گواردیولا می‌تواند الگویی برای دیگر چهره‌های ورزشی باشد تا مسئولیت‌پذیری اجتماعی بیشتری از خود نشان دهند؟