سکوت عجیب مدیران استقلال درباره یک تصمیم جنجالی

در دنیای فوتبال ایران، جایی که نام‌ها و رنگ‌ها گاهی بیش از عملکردها اهمیت پیدا می‌کنند، داستان باشگاه‌های استقلال تهران و استقلال خوزستان به یک تراژدی تکراری تبدیل شده است. مدیران استقلال خوزستان، که با بهره‌برداری از نام پرآوازه "استقلال" پا به عرصه گذاشته‌اند، تا امروز کوچک‌ترین نشانه‌ای از همکاری با باشگاه مادر نشان نداده‌اند. در عوض، رفتارشان بیشتر شبیه به یک کینه‌توزی سیستماتیک به نظر می‌رسد – کینه‌ای که نه تنها به هواداران، بلکه به سلامت کلی لیگ برتر آسیب می‌زند. این بار، تصمیم برای برگزاری دیدار دو تیم در ورزشگاه فولاد آرنا، با وجود سابقه پر از حاشیه فصل گذشته، بار دیگر این شکاف را برجسته کرده است. اما آنچه بیش از همه آزاردهنده است، سکوت مطلق مدیران استقلال تهران در برابر این وضعیت است؛ سکوتی که می‌تواند به قیمت تکرار خشونت‌ها و جنجال‌ها تمام شود.

بیایید از حواشی فصل گذشته شروع کنیم. در دیدار استقلال تهران و استقلال خوزستان که در ورزشگاه فولاد آرنا برگزار شد، صحنه‌هایی رخ داد که بیشتر به میدان جنگ شبیه بود تا یک مسابقه فوتبال. هواداران منتسب به فولاد خوزستان، با نصب بنرهای توهین‌آمیز علیه جواد نکونام، سرمربی استقلال تهران، جو را مسموم کردند.

 پرتاب اشیا به سمت بازیکنان، درگیری‌های شدید روی سکوها و حتی ضرب و شتم هواداران استقلال تهران، بخشی از این آشوب بود. این حوادث نه تنها بازی را تحت‌الشعاع قرار داد، بلکه اعتراض رسمی باشگاه استقلال تهران را به همراه داشت – اعتراضی که البته به جایی نرسید و هیچ تنبیهی برای متخلفان اعمال نشد. حالا، با وجود مشکلات زیرساختی ورزشگاه و سابقه این تنش‌ها، مدیران استقلال خوزستان دوباره همان مکان را برای میزبانی انتخاب کرده‌اند.

این تصمیم، در حالی که نخستین میزبانی‌شان در تهران بدون هیچ اعتراضی انجام شد، نشان‌دهنده یک استاندارد دوگانه است: وقتی نوبت به "برادر بزرگ‌تر" می‌رسد، همه چیز تغییر می‌کند.

تحلیل این وضعیت بدون اشاره به نقش مدیران استقلال خوزستان ناقص می‌ماند. این باشگاه، که از نام استقلال برای جذب توجه استفاده می‌کند، در عمل هیچ همکاری‌ای نشان نداده است. آیا این کینه از رقابت‌های گذشته ناشی می‌شود یا بخشی از یک استراتژی برای برجسته کردن خود در برابر غول تهرانی؟ هر چه هست، نتیجه‌اش ایجاد فضایی پرالتهاب است که بازیکنان استقلال تهران را در معرض خطر قرار می‌دهد.

فصل گذشته، جو ورزشگاه فولاد آرنا به قدری متشنج بود که حتی تکرار جنجال‌های قبلی بین فولاد و استقلال را به ذهن متبادر می‌کرد. مدیران سازمان لیگ هم، بدون هیچ دردسری، این ورزشگاه را تأیید کرده‌اند – شاید چون هیچ اعتراضی از سوی استقلال تهران نشنیده‌اند.

و حالا به نقطه اصلی انتقاد می‌رسیم، سکوت عجیب مدیران استقلال تهران. با وجود آگاهی کامل از حواشی احتمالی، چرا هیچ واکنشی نشان نداده‌اند؟

آیا این سکوت بخشی از یک استراتژی برای اجتناب از درگیری است، یا نشان‌دهنده ضعف مدیریتی؟ در حالی که ابهام‌هایی در مورد میزبانی وجود داشت – از جمله مخالفت اولیه مدیرعامل فولاد با اجاره ورزشگاه – نهایتاً بازی در فولاد آرنا رسمی شد. استقلال تهران، به عنوان یکی از پرهوادارترین تیم‌های لیگ، مسئولیت دارد از حقوق بازیکنان و هوادارانش دفاع کند.

این سکوت نه تنها به مدیران استقلال خوزستان جرأت بیشتری می‌دهد، بلکه می‌تواند منجر به تکرار حوادث تلخ شود. تصور کنید اگر دوباره درگیری رخ دهد: آیا مدیران استقلال تهران باز هم از "خواب" بیدار خواهند شد، یا این بار هم شاهد یک چالش جنجالی دیگر خواهیم بود؟

در نهایت، این ماجرا بیش از یک مسئله ورزشی است؛ نمادی از مشکلات ساختاری فوتبال ایران، جایی که کینه‌ها بر همکاری غلبه دارند و سکوت مدیران به جای حل مسئله، آن را تشدید می‌کند. مدیران استقلال تهران باید بیدار شوند و صدای اعتراض‌شان را بلند کنند – نه فقط برای یک بازی، بلکه برای حفظ dignity کلی باشگاه. در غیر این صورت، "استقلال کوچک" ممکن است بار دیگر "برادر" خود را در گرداب جنجال‌ها غرق کند.