توجیه به جای مسئولیت‌پذیری

به گزارش ایران ورزشی اینکه یک تیم ملی فوتبال با وجود مدعی بودن در مقطعی افت داشته باشد و نتواند نتایج لازم را کسب کند، طبیعی است و می‌تواند برای هر یک از تیم‌های بزرگ فوتبال جهان نیز رقم بخورد؛ همانطور که در حال حاضر، رسانه‌های انگلیسی و آلمانی به شدت به عملکرد تیم ملی کشورشان می‌تازند. تیم ملی ایران نیز بی‌تعارف این روزها شرایط خوبی را پشت‌سر نمی‌گذارد؛ صعود به جام جهانی ۴۸ تیمی، دیگر برای ما دستاورد نیست و تساوی مقابل تاجیکستان و حضور در کافا، یک عقبگرد برای تیمی محسوب می‌شود که در گذشته نه‌چندان دور، مسیر تبدیل شدن به یکی از تیم‌های درجه دوم سطح جهانی را در پیش گرفته بود. مشکل جایی آغاز می‌شود که واکنش فدراسیون به انتقادات و نگرانی‌ها، نه مسئولیت‌پذیری و استفاده از این انتقادات بلکه توجیه و پاک کردن صورت مسأله باشد. کادرفنی تیم ملی برای اثبات توانایی خود، با پنج نفر در یک برنامه تلویزیونی شرکت کرد تا بگویند همه چیز تحت کنترل است و هیچ خطری تیم ملی را تهدید نمی‌کند و حالا پس از تساوی مقابل تاجیکستان، بازیکنان بزرگ و باتجربه تیم در نشست خبری پس از بازی در کنار قضاوت اشتباه، سیبل سرمربی تیم ملی شده‌اند.

حقیقت ماجرا اینجاست که تیم ملی، روندی نزولی را در پیش گرفته و اولین تساوی تاریخ فوتبال ایران با تاجیکستان، به خوبی بیانگر اوضاع فعلی تیم ملی است و همه ارکان، از کادرفنی گرفته تا بازیکنان و فدراسیونی که توانش برپایی اردوی ایران در تورنمنت کافا بود، در شرایط فعلی فوتبال کشور و تیم ملی مقصر هستند. در این قصور همگانی، انتقاد صرف از بازیکنان و اشاره به «اشتباهات فردی» مانند صحبت‌های گذشته، نه تنها دردی از تیم ملی دوا نمی‌کند که شاید منجر به از بین رفتن همبستگی اعضای تیم نیز شود. پذیرفتن اشتباهات و نقاط ضعف، شاید بتواند اولین راه حل بزرگ برای تیمی باشد که این روزها، در حد و اندازه درخشش در جام جهانی نیست اما به نظر می‌رسد که کادرفنی تیم ملی، هیچ‌گونه علاقه‌ای به پذیرفتن نقاط ضعف خود ندارد.