پایان فوق‌ستاره‌ای که دیده نمی‌شد

به گزارش ایران ورزشی، سرخیو بوسکتس، یکی از نمادهای کم‌حاشیه اما بی‌بدیل فوتبال جهان، سرانجام کفش‌هایش را آویخت و در پیامی کوتاه با هواداران خداحافظی کرد. او در سخنان خود ضمن قدردانی از باشگاه بارسلونا و فوتبال، از سال‌هایی یاد کرد که به گفته‌اش «بیش از آنچه در رؤیاهایم تصور می‌کردم» به او هدیه داده است. این جملات ساده اما صادقانه، پایانی شایسته بر دوران حرفه‌ای بازیکنی بود که شاید کمتر از دیگر ستاره‌ها در کانون توجه بود، اما تأثیرش بر تیم و سبک بازی انکارناپذیر است.

کارشناسان و نویسندگان ورزشی از بوسکتس به‌عنوان یکی از مهم‌ترین هافبک‌های دو دهه اخیر یاد می‌کنند. بازیکنی که به دور از زرق و برق، در میانه میدان بارسلونا و تیم ملی اسپانیا همانند یک محور نامرئی، ریتم بازی را کنترل می‌کرد. حضور او نقش مستقیمی بر تاکتیک‌های پپ گواردیولا داشت؛ تاکتیک‌هایی که بارسلونا را در اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۲۰۱۰ به تیمی تبدیل کرد که بسیاری آن را بهترین تیم تاریخ فوتبال می‌دانند. توانایی او در قطع توپ، حفظ موقعیت و آغاز حملات، بارها به دیگران این احساس را القا می‌کرد که بارسا با یک بازیکن بیشتر در زمین حاضر است. اوج این تأثیرگذاری را می‌توان در سال ۲۰۱۰ دید؛ جایی که بوسکتس در ترکیب اسپانیا، با اجرای بی‌نقص همان نقش، سهم مهمی در نخستین قهرمانی تاریخ این کشور در جام جهانی داشت. بسیاری معتقدند اگرچه ستاره‌هایی چون ژاوی، اینیستا و ویا در خاطره‌ها مانده‌اند، اما ستون پنهان این تیم کسی نبود جز هافبک آرام و باهوش کاتالان.

دوران حضور بوسکتس در بارسلونا نیز آینه‌ای از وفاداری و ثبات است. بیش از ۱۵ سال در تیم نخست کاتالان‌ها، او در کنار اسطوره‌هایی چون مسی و ژاوی، ۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و ۹ قهرمانی در لالیگا را تجربه کرد. اما فراتر از افتخارات، جایگاه او به عنوان نماد نسلی طلایی از بارسلونا و اسپانیا تثبیت شده است. نسلی که فوتبال را نه صرفاً یک بازی، بلکه یک هنر مبتنی بر نظم، صبر و خلاقیت تعریف کرد. شاید هواداران بارسلونا دوست داشتند که این بازنشستگی، در کاتالونیا رقم بخورد اما او آخرین قدم‌های خود در مستطیل سبز را کیلومترها دورتر و در میامی امریکا برداشت.
بازنشستگی بوسکتس اگرچه پایانی است بر یک دوره پرافتخار، اما میراث او در مستطیل سبز همچنان ادامه دارد. سبکی که در آن هافبک دفاعی نه تنها وظیفه تخریب بازی حریف، بلکه مسئولیت آغاز حمله و حفظ تعادل تیم را بر دوش می‌گیرد. این همان نقشی است که امروزه بسیاری از مربیان در سراسر جهان سعی در بازآفرینی آن دارند. شاید بوسکتس هیچ‌گاه به اندازه ستاره‌های هجومی تیتر یک نشریات نبوده باشد، اما فوتبال او یادآور این حقیقت است که گاهی بزرگ‌ترین قهرمانان، همان‌هایی هستند که کمتر دیده می‌شوند. خداحافظی او برای فوتبال نه تنها پایان یک مسیر شخصی، بلکه بسته شدن فصلی درخشان تاریخ فوتبال اسپانیا محسوب می‌شود.