ورزشگاه‌هایی که نای میزبانی ندارند
5 هفته‌ای هست که لیگ برتر شروع شده. روز اولی که مهندس صفایی فراهانی لیگ برتر را راه انداخت، به تیم‌ها اولتیماتوم داد که حتماً باید صاحب ورزشگاه شوند. شمارش معکوس شروع شد اما متأسفانه عمر مدیریتی صفایی آنقدر طولانی نبود که این طرح را اجرایی کند.
شاید اگر صفایی می‌ماند، الان همه تیم‌های لیگ برتر صاحب ورزشگاه اختصاصی بودند و این‌گونه دربه‌در به دنبال ورزشگاه نمی‌گشتند. طرح اولیه لیگ برتر این بود که کیفیت باشگاه‌ها، دارایی‌شان، امکانات سخت‌افزاری و شیوه اداره آنها در سطح «لیگ برتر» باشد و تیم‌هایی که چنین امکاناتی ندارند به یک سطح پایین‌تر هدایت شوند. صفایی فراهانی از فوتبال رفت و شیوه اداره فوتبال از مدیریت رسمی به شکل سنتی درآمد و ریش‌سفیدی و کدخدامنشی جای قانون را گرفت.
در نتیجه تیم‌های بدون امکانات هم اجازه حضور در لیگ برتر را پیدا کردند. تعداد تیم‌های بدهکار، مقروض، بی‌امکانات و بدون ورزشگاه در لیگ برتر رو به افزایش گذاشت و در نهایت به وضعیت امروز رسیدیم که حتی تیم‌های محبوب پایتخت هم نمی‌دانند کجا باید بازی کنند که از حمایت حداکثری هواداران بی‌شمارشان برخوردار شوند. در شرایط کنونی ورزشگاه نداریم. دل به ورزشگاه‌هایی بسته‌ایم که یک یا چند مشکل اساسی دارند، با هتل‌های استقرار تیم‌ها فاصله دارند، نور ندارند، امکانات استاندارد ندارند، امنیت کامل ندارند و افراد غیرمسئول امکان حضور در زمین را پیدا می‌کنند، چمن ندارند و مسائل نظیر این. ما ورزشگاه‌های استاندارد نداریم. این ورزشگاه‌ها که هر روز به گونه‌ای مشکل می‌سازند و حتی ورق حلبی‌شان جان هموطن ما را تهدید می‌کند، نا و توان میزبانی ندارند.
ما به ورزشگاه‌هایی نیاز داریم که کیفیت داشته باشند و اگر قرار بر میزبانی بین‌المللی است، آبروی ما را نبرند. لطفاً مشکل جدی ورزشگاه‌ها را ببینید.
انتهای پیام/