بی‌پشتوانه اما روی قله آسیا

در شبی که ستاره‌ها در مراسم برترین‌های سال آسیا در ریاض درخشیدند، مرضیه جعفری بخش زیادی از بار فوتبال ایران را به دوش کشید. زنی که در رقابت با مربیانی از شرق و جنوب شرق آسیا، از جمله لویی هوا از چین‌تایپه و نونگروتای سراتونگویان از تایلند، بر قله فوتبال قاره ایستاد و افتخاری تاریخی برای فوتبال ایران رقم زد. جعفری که به ‌تازگی سکان هدایت تیم ملی زنان را در دست گرفته، حالا نماد نسلی است که سال‌ها در سکوت، محرومیت و فراموشی جنگیده، اما امروز بالاخره دیده شد. 

موفقیت جعفری در شرایطی رقم خورده که سهم فوتبال زنان از امکانات، توجه رسانه‌ای، حمایت مالی و برنامه‌ریزی کلان، همواره در حداقل ممکن بوده است. او از دل زمینی خاکی برخاسته؛ زمینی که هرگز نه چمن داشته، نه تریبون، نه سکو و نه نگاه حمایتی. ۱۱ قهرمانی در لیگ برتر با تیم خاتون بم رزومه‌ای است که در هر جای دنیا، می‌توانست خیلی زودتر مسیر تیم ملی را برایش هموار کند اما این اتفاق، تنها چند ماه پیش افتاد، آن‌ هم با حاشیه‌ها و بلاتکلیفی‌هایی که فقط در فوتبال ایران می‌توان پیدا کرد.

تا همین چند هفته پیش، حتی مشخص نبود که مرضیه جعفری در تیم ملی ماندنی است یا نه. قانون منع همزمانی فعالیت در رده ملی و باشگاهی، مربی‌‌ای را که تازه تیم ملی را تحویل گرفته بود، به مرز استعفا رساند اما بالاخره مجوزش بعد از کش‌وقوس‌های فراوان صادر شد، آن هم نه به دلیل تدبیر فدراسیون، بلکه به خاطر فشار رسانه‌ها و البته عدم وجود جایگزین مناسب. حالا درست در همین شرایط، جعفری نماینده فوتبال زنانی شده که همیشه ته صف بوده و هیچ‌گاه در اولویت نبوده است‌.

فوتبالی که همین چند وقت پیش با دست‌های خالی برای دومین بار به جام ملت‌های آسیا صعود کرد، حالا با یک مربی زن در جایگاه اول قاره ایستاده است. جعفری در حقیقت، سهم فدراسیونی را بر دوش کشید که هیچ نقشی در موفقیت امروز ندارد. هرچه هست انتخاب جعفری یک پیام روشن برای مسئولان فدراسیون فوتبال و تمام کسانی که در این سال‌ها در مسیر فوتبال بانوان سنگ انداخته‌اند، دارد: فوتبال بانوان اگر حمایت شده و امکانات حداقلی برایش فراهم شود، می‌تواند از مردانی که سال‌هاست رؤیای قهرمانی در میادین مختلف را دارند اما در سال‌های اخیر ناکام بوده‌اند، زودتر بر قله‌ها بایستد. شاید وقتش رسیده بدبینی به فوتبال زنان را کنار بگذاریم. شاید وقتش رسیده دخترانی که تا دیروز در زمین‌های خاکی و چمنی بی‌کیفیت بازی کرده‌اند را نه با نگاهی از بالا به پایین، که با باور ببینیم.

انتخاب جعفری صرفاً یک جایزه نیست؛ زنگ بیدارباشی‌ است برای فوتبال ایران که نشان دهد رشد، افتخار و اعتبار، لزوماً از مسیر ریخت‌و‌پاش و مربیان میلیاردی نمی‌گذرد. چه بخواهیم و چه نخواهیم فوتبال بانوان حتی از دل بی‌توجهی‌ها مسیر خود را با تکیه بر زانوانش پیدا می کند و این بار نوبت مسئولان است که آن را باور کنند.