ناکامی تاتنهام در خلق هیجان

دیدار تاتنهام و منچستریونایتد در حالی با تساوی ۲-۲ به پایان رسید که نتیجه‌اش بیش از آنکه آرامش به هواداران اسپرز بدهد، پرسش‌های تازه‌ای درباره جایگاه واقعی این تیم تحت هدایت توماس فرانک ایجاد کرد. هرچند تساوی مقابل تیمی در فرم مناسب مانند یونایتد به‌خودی‌خود فاجعه نیست، اما نمایش بی‌روح و قابل پیش‌بینی تاتنهام بار دیگر ضعف‌های ساختاری این تیم را نمایان ساخت. 
در این دیدار، حملات تاتنهام به شکلی مکانیکی و کند شکل گرفت و اغلب به ارسال توپ از جناحین ختم شد، برنامه‌ای که پس از دقایقی برای حریف قابل حدس بود. توماس فرانک بارها تلاش کرد با بهره‌گیری از سرعت برنان جانسون و ریچارلیسون از دو سمت زمین خطرساز شود، اما پس از تطبیق دفاع یونایتد، عملاً راه‌های نفوذ بسته شد. غیبت بازیکنان خلاقی چون جیمز مدیسون و دژان کولوسفسکی نیز بیش از هر زمان دیگری احساس شد و نبود یک مهاجم هدف مؤثر مثل دومینیک سولانکه روند هجومی تیم را کند کرد.
در غیاب این مهره‌ها، تکیه بیش‌ازحد به محمد قدوس در خلق موقعیت به نقطه ضعف تبدیل شده است. فرانک همچنان در یافتن ترکیب ایده‌آل خود مردد به نظر می‌رسد. ترکیب تازه‌ ریچارلیسون و کولوموانی در خط حمله ناکام بود و موانی در نیمه دوم تعویض شد.
در فاز دفاعی نیز اسپرز با وجود بهبود نسبت به دوران انگه پستکوغلو، هنوز از اشتباهات فردی و ضعف در توپ‌های هوایی رنج می‌برد. هر دو گل یونایتد از ضربات سر بدون فشار به ثمر رسید و حتی انتخاب اشتباه بازیکن مأمور مهار ماتیاس دلیخت، گل تساوی دیرهنگام یونایتد را رقم زد.
از منظر روحی، جو ورزشگاه نیز بازتابی از نارضایتی هواداران بود؛ اعتراض‌هایی که در جریان تعویض ژاوی سیمونز با سوت‌های اعتراضی همراه شد. با این حال، همان تغییرات فرانک زمینه‌ساز بازگشت تیم شد؛ ورود ماتیس تل و دستینی اودوگی جریان بازی را تغییر داد و هر دو در گل‌ها نقش کلیدی داشتند.
با وجود تردیدها، فرانک نشان داده که توانایی واکنش درون بازی و ایجاد تغییرات مؤثر را دارد. هرچند هنوز تا تثبیت سبک بازی و بازگشت اعتماد هواداران راهی طولانی در پیش است، اما تجربه موفق او در برنتفورد می‌تواند دلیلی برای حفظ امید در مسیر بازسازی تاتنهام باشد.
انتهای پیام/