یک ستاره نوظهور، چند نگرانی جدی

تیم ملی برزیل بار دیگر نشان داد که برای بازگشت به جایگاه طبیعی خود در فوتبال جهان، هنوز راهی طولانی در پیش دارد. تساوی یک-یک برابر تونس، بیش از آنکه یک نتیجه ناامیدکننده باشد، تصویری از چالش‌های ساختاری تیم کارلو آنچلوتی را آشکار کرد؛ چالش‌هایی که اگر برطرف نشوند، رؤیای پایان‌دادن به ۲۴ سال انتظار برای قهرمانی جهان را دورتر خواهند کرد.
در این میان، اِستِواو ویلیان روشن‌ترین نقطه‌ برزیل بود. ستاره ۱۸ ساله نه‌تنها پنالتی نخست را با خونسردی بی‌نظیری تبدیل به گل کرد، بلکه در جریان بازی نیز تنها مهره‌ای بود که به‌طور مداوم تهدید ایجاد می‌کرد. پنج گل در شش بازی ملی نشان می‌دهد که او از هم‌اکنون خود را به‌عنوان مهم‌ترین کشف نسل جدید سلسائو معرفی کرده است.
در نقطه مقابل، یکی از ناامیدکننده‌ترین بازیکنان ماتیوس کنیا بود؛ مهاجمی که تنها ۲۱ لمس توپ در نیمه نخست داشت و هرگز نتوانست ریتم حمله برزیل را شکل دهد. وِسلی نیز با کارت زرد زودهنگام و نفوذهای کم‌اثر در سمت راست، شب کم‌فروغی را پشت‌سر گذاشت. اما بدون شک ضعیف‌ترین لحظه‌ متعلق به لوکاس پاکتا بود که در حساس‌ترین صحنه، پنالتی دوم را به آسمان فرستاد و امکان پیروزی را از تیم گرفت.
در خط دفاع، مارکینیوش و کایو هنریکه با عملکرد باثبات و کم‌خطا، ترکیبی مطمئن ساختند و در جمع بهترین‌های زمین قرار گرفتند. در میانه میدان نیز کاسمیرو نمایشی قابل قبول داشت، اما نبود یک هافبک خلاق و تأثیرگذار در لحظات کلیدی کاملاً محسوس بود.
آنچلوتی هرچند در حال تجربه‌سازی و جوان‌سازی است، اما تیم او هنوز فاقد هویت تاکتیکی مشخص، انسجام هجومی و بهره‌وری لازم در لحظات تعیین‌کننده است. برزیل برای رقابت در سطح قهرمانی جهان، نیازمند تصمیم‌های بزرگتری است؛ تصمیم‌هایی که بتواند علاوه بر اتکا به استعدادهای نوظهور، ساختار تیم را به سطحی برساند که شایسته نام سلسائو باشد.
انتهای پیام/