اشک‌هایی که یک ملت را سربلند کرد

در ورزشگاهی در فیلیپین، جایی که برای اولین‌بار صدای سوت آغاز یک مسابقه رسمی جام جهانی فوتسال زنان با حضور ایران طنین‌انداز شد، دختران ایران روبه‌روی قدرتمندترین تیم تاریخ این رشته ایستادند. سلسائوی فوتسال زنان، با انبوهی از افتخارات و سلطه‌ای بی‌چون‌وچرا، با لبخندی که گویی از پیش، پیروزی را تداعی می‌کرد، گام به میدان نهاد اما مهسا کمالی و هم‌تیمی‌هایش نیک می‌دانستند که این نبرد، فراتر از یک مسابقه صرف است؛ آنان مأموریت داشتند تا سرود افتخار را به نام ایران بسرآیند.
نیمه نخست، با دوگل به سود حریف به پایان رسید و در نیمه دوم نیز دو گل دیگر بر اندوخته‌های برزیل افزوده شد. اما در دقیقه ۳۲، لحظه‌ای فرا رسید که سالن را به لرزه درآورد: مهسا کمالی با ضربه‌ای دقیق و حساب‌شده، دروازه تیم شماره یک جهان را گشود. این گل، نخستین گل تاریخ تیم ملی فوتسال زنان ایران در جام جهانی بود. غریو شادی سالن را فراگرفت. دختران ایرانی بر سکوها، اشک شوق می‌ریختند و میلیون‌ها ایرانی در خانه‌های خود، از سر شعف فریاد می‌زدند. مهسا اما، با نگاهی به آسمان، از لبخند زدن امتناع کرد؛ گویی در اعماق وجود خود حس می‌کرد که این، تنها نقطه آغاز است.
با به صدا درآمدن سوت پایان مسابقه، دوربین‌ها به نیمکت ایران خیره شدند. مهسا کمالی، همان دختری که تاریخ را به نام خود رقم زده بود، به خاطر شکست تیم ملی اشک می‌ریخت؛ اشک‌هایی که نه از سر ناتوانی، بلکه از اوج غرور و افتخار سرچشمه می‌گرفت. اشک‌هایی که گویی فریاد می‌زدند: «ما می‌توانستیم بهتر از این باشیم، ما شایسته جایگاهی والاتر هستیم.» گزارشگر فیلیپینی گفت: «اشک بر چشمان گلزن ایران، آنها تمام تلاششان را برای تغییر نتیجه انجام دادند و هرچه در توان داشتند برای تغییر نتیجه به کار گرفتند اما مغلوب قدرت برزیل شدند.»
اما این اشک‌ها، تنها به مهسا تعلق نداشتند. این اشک‌ها، اشک تمام دخترانی بود که سال‌ها به آنان گوشزد شده بود که «فوتسال، عرصه حضور شما نیست»، اشک تمام مادرانی بود که شب‌ها دخترانشان را به سالن‌های دورافتاده می‌بردند، اشک تمام مربیانی بود که با دستان خالی، تیم‌هایی قدرتمند را بنا نهادند، اشک تمام ما بود که سال‌ها در انتظار چنین روزی به سر برده بودیم.
مهسا، پس از بازی، با چشمانی سرخ اما صدایی رسا، رو به دوربین گفت: «هر گل و هر موفقیتی که به دست می‌آوریم، نتیجه تلاش، همکاری و هماهنگی کل تیم است. بدون حمایت و پشتکار هم‌تیمی‌ها، هیچ کاری به تنهایی ممکن نبود. تیم ما از اتحاد و تلاش جمعی قدرت می‌گیرد. همه بازیکنان در کنار هم با انگیزه و همدلی کار می‌کنیم. حتی در تمرینات سخت و بازی‌های دوستانه، هر کس با تمام توان خودش تلاش کرده و این باعث شده امروز بتوانیم در مسابقات رسمی با قدرت ظاهر شویم. بازی برابر برزیل بسیار سخت بود اما از تلاش دست برنداشتیم و تا آخرین لحظه جنگیدیم.» و سپس، همان جمله‌ای که قلب میلیون‌ها ایرانی را به لرزه درآورد: «برای رؤیاهایشان بجنگند و نگذارند چیزی مانعشان شود. تلاش و پشتکار در فوتسال باعث می‌شود که نه تنها یک ورزشکار بلکه یک تیم موفق شود.»
اکنون ایران، با نتیجه ۴-۱ مغلوب شده است، اما گویی پیروز میدان است زیرا برای نخستین‌بار در تاریخ، یک تیم زنان ایرانی در جام جهانی گلزنی کرده است زیرا برای نخستین‌بار، یک دختر ایرانی در برابر بهترین تیم جهان ایستاده و فریاد زده است: «من هستم.» زیرا برای نخستین‌بار، اشک‌های یک دختر ایرانی، در ورزشگاهی در آن سوی دنیا، سوژه گزارش یک خبرنگار خارجی شده و جهانیان دریافتند که زنان ایران، دیگر تنها نامی در جدول مسابقات نیست بلکه یک قصه است؛ قصه‌ای که تازه آغاز شده است.
این اشک‌ها، اشک غرور یک ملت است. اکنون نوبت آن است تا این حماسه را ادامه دهیم. دو بازی دیگر پیش روی شماست. پاناما و ایتالیا، در انتظار رویارویی با شما هستند. ایران، چشم به راه درخشش شماست. و ما، دیگر تنها تماشاگر نیستیم؛ بلکه همراه و پشتیبان شما هستیم.
برای رؤیاهایتان بجنگید و نگذارید هیچ چیز مانع شما شود. ما نیز پیمان می‌بندیم که نگذاریم هیچ چیز مانع شما شود زیرا شما، آینده ایران هستید.

مهسا کمالی در آغوش تاریخ؛ ارتش یک‌نفره 
در مانیل شهری که این روزها مرکز توجه فوتسال زنان جهان است، تیم ملی ایران با تمام توان خود مقابل ملکه‌های فوتسال یعنی برزیل ایستاد؛ اما در شبی که نتیجه روی اسکوربورد ۴–۱ به سود بهترین تیم دنیا ثبت شد، یک نام بیش از همه می‌درخشید؛ مهسا کمالی. ستاره‌ای که نه‌فقط تنها گل ایران را زد، بلکه شجاعت، جنگندگی و رهبری را در تمام لحظات بازی به نمایش گذاشت؛ آن‌هم برابر تیمی که سال‌هاست سلطان بلامنازع فوتسال جهان است. کمالی در شرایطی گل زد که فشار روانی، قدرت بدنی و سرعت بازیکنان برزیل هر لحظه ریتم بازی ایران را تهدید می‌کرد اما او بی‌هیچ واهمه‌ای در قلب میدان جنگید، توپ‌گیری کرد، ساخت و حمله کرد و مهم‌تر از همه در آغوش تاریخ قرار گرفت. گل او اولین گل زنان ایران در تاریخ جام جهانی فوتسال است؛ لحظه‌ای که توپ از میان پاهای سنگربان برزیل گذشت، نه فقط اعتبار را برای ایران خرید بلکه نام کمالی را برای همیشه در دفتر تاریخ این رشته ثبت کرد. در حالی که بعضی  از ملی‌پوشان تحت‌تأثیر نام بزرگ برزیل قرار گرفته بودند و با احتیاط بازی می‌کردند، کمالی یک سروگردن بالاتر بود؛ او کاپیتان نبود، اما در بسیاری از صحنه‌ها رهبر واقعی تیم بود؛ بازیکنی که با فریادهایش تمرکز تیم را برمی‌گرداند و با دوندگی تمام‌نشدنی‌اش امید را زنده نگه می‌داشت. وقتی سوت پایان بازی به صدا درآمد، اشک‌های او اشک شکست نبود بلکه  اشک مسئولیت‌پذیری و غیرت بود. اشک کسی که تمام وجودش را برای تیم گذاشته و می‌دانست با کمی باور بیشتر، ایران می‌توانست حریف بسیار سخت‌تری برای برزیل باشد. در شبی که برزیل طبق انتظار برنده شد، ایران یک برد بزرگ به‌دست آورد؛ کشف قهرمانی به نام مهسا کمالی. بازیکنی که فقط گل نزد، بلکه روحیه تیم را زنده نگه داشت و نشان داد فوتسال زنان ایران ستاره‌هایی دارد که در بزرگترین صحنه‌ها هم می‌توانند بدرخشند. شاید مقابل برزیل، مهسا کمالی‌های بیشتری لازم داشتیم تا پابه‌پای برزیل بدویم و حریف سرسخت‌تری برای این تیم باشیم.