روئینگ ایران روی موجهای متلاطم
شادی پشت مربی روس، ستارهها آماده خروج!
انتخاب محسن شادی قهرمان پیشین روئینگ ایران، بهعنوان اولین رئیس فدراسیون مستقل این رشته در حالی صورت گرفت که این رشته ماهها در فضای ابهام، اختلافات فنی و تنش میان ملیپوشان و مربی خارجی خود گرفتار بود. در چنین شرایطی شادی در اولین ساعات ورود تحویل صندلی ریاست، موضعی جنجالی گرفت که میتواند شروع دورانی پرچالش برای این رشته باشد.
فدراسیون روئینگ پس از ماهها بلاتکلیفی و اداره شدن با سرپرست، سرانجام دیروز رئیس خود را شناخت.
در مجمع انتخاباتی این فدراسیون، محسن شادی قهرمان سالهای نهچندان دور تیم ملی با کسب ۳۸رأی از ۳۸رأی مأخوذه بهعنوان اولین رئیس فدراسیون مستقل روئینگ انتخاب شد. انتخابی که بسیاری آن را شروع یک دوره تازه برای این رشته میدانند، اما سخنان اولیه شادی نشان داد مسیر پیشرو شاید پیچیدهتر از آن باشد که تصور میشد. چالش اصلی از جایی شروع میشود که زینب نوروزی و مهسا جاور، دو ستاره روئینگ ایران چندی پیش در خلال مسابقات قهرمانی آسیا به صراحت عملکرد مربی روس تیم ملی را زیر سؤال بردند. آنان و چند ملیپوش دیگر اعتقاد داشتند که این مربی از نظر فنی در سطحی نیست که بتواند ایران را به طلای بازیهای آسیایی ناگویا برساند. این انتقادات آنقدر جدی شد که حتی دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان، جلسهای با نوروزی و جاور برگزار کرد؛ جلساتی که طبق شنیدهها با همنظر بودن وزیر با ملیپوشان و حمایت او از آنها همراه بوده است.
اما محسن شادی در اولین اظهارنظرهای رسمی خود در مجمع انتخاباتی نشان داد که اعتقادی به تغییر ندارد و همچنان خواستار ادامه همکاری با مربی روس است؛ موضعی که بلافاصله فضا را تنشآلود کرد و نشان داد نگاه رئیس جدید به مسائل فنی تیم ملی در نقطه مقابل ستارههای این رشته قرار دارد. این تقابل در حالی شکل گرفته که جاور، نوروزی و حتی برخی دیگر از قایقرانان اعلام کردهاند در صورت ادامه کار این مربی، احتمالاً راه خود را از تیم ملی جدا کرده یا از حضور در بازیهای آسیایی انصراف خواهند داد. با توجه به این شرایط، این مسأله از چند زاویه قابل بررسی است.
اول آنکه در سالهای گذشته، بار اصلی موفقیتهای قایقرانی ایران به دوش زنان بوده و بیشترین مدالهای قارهای و جهانی هم توسط آنها کسب شده است. برخی ستارهها در سالهای پایانی دوران قهرمانی خود هستند و طبیعی است که به کمتر از مدال طلا راضی نباشند. آنها معتقدند مربی فعلی از نظر فنی در حد تیم ملی ایران نیست و برای رسیدن به قهرمانی یا باید دوباره از وجود افشین فرزام، سرمربی موفق سالهای گذشته، استفاده شود یا در صورت اصرار به گزینه خارجی، مربیای از سطح بالا و نه درجه چندم به ایران بیاید اما این در حالی است که در مقابل نباید یک اصل مهم را هم فراموش کرد؛ تصمیمگیری درباره کادر فنی تیم ملی نباید تنها براساس خواسته ورزشکاران باشد.
اگرچه نظرات آنها قابل احترام و در بسیاری موارد راهگشاست، اما مدیریت فنی تیم ملی باید بر پایه اصول حرفهای و تصمیمات کارشناسی صورت گیرد؛ نه براساس فشار، قهر یا تهدید به کنارهگیری. هرچه که هست روئینگ ایران در مقطع حساسی قرار دارد؛ مقطعی که هر تصمیم اشتباه میتواند نهتنها شانس مدال طلای ناگویا، بلکه حتی تکرار موفقیتهای گذشته را از بین ببرد. بنابراین مهمترین وظیفه محسن شادی در شروع کارش، مدیریت هوشمندانه این اختلافات و ایجاد یک گفتوگوی سازنده میان ملیپوشان، مربیان و مدیران است.
اگر شادی بتواند این بحران را درون خانواده قایقرانی حل کند، میتواند پایهگذار دورهای تازه و موفق برای روئینگ ایران باشد؛ دورهای که در آن هم ملیپوشان احساس امنیت کنند و هم تصمیمات فنی براساس منافع ملی اتخاذ شود. اما اگر در غیر این صورت باشد بیشک روئینگ نهتنها در ناگویا موفق به طلسمشکنی و کسب طلا نخواهند شد بلکه تکرار افتخارات قبلی خود هم دور از دسترس خواهد شد.
انتهای پیام/