وقتی «موفقیت» قابل تحمل نیست

روزی با برانکو درباره نگاهش به فوتبال ایران صحبت می‌کردم. گفت: «ضرب‌المثلی در کرواسی داریم که در فوتبال ایران بسیار مصداق دارد. ما می‌گوییم همه گناهانت را می‌بخشم جز موفقیت‌هایت را.»
برانکو درست می‌گفت. در فوتبال ایران، موفقیت، گناهی بزرگ و نابخشودنی است... و شاید علیرضا فغانی و محمدرضا منصوری به همین دلیل در فوتبال ما جایی برای تنفس نیافتند.
اینکه چه افرادی عرصه را برای آنها تنگ کردند و حق کار در این فوتبال را از آنها گرفتند، پرسش سختی نیست چون آنها را خوب می‌شناسیم؛ اما اینکه چرا آن افراد هنوز هستند و تصمیم می‌گیرند و آدم برکنار می‌کنند و داور می‌گذارند، تعجب‌آور و نگران‌کننده است.
علیرضا فغانی و محمدرضا منصوری، همان‌طور که آقایان می‌خواستند، از فوتبال ایران به فوتبال استرالیا رفتند؛ اما سرنوشت داوری ما چه شد؟ داوری فوتبال ما از سطح قضاوت فینال المپیک، رده‌بندی جام جهانی، فینال جام باشگاه‌های جهان و فینال جام ملت‌های آسیا به سطحی رسیده که می‌بینیم.
این مشخص می‌کند تئوری دوستانی که برنامه حذف داوران بزرگ ما را نوشتند، برگرفته از خشم و حسادت، غیرعلمی و شکست خورده بود.
حالا فوتبال ما باید سال‌ها زحمت بکشد تا شاید یکی در اندازه این داوران پیدا کند. آرزویی که با افق ترسیم شده مدیران فوتبال، تقریباً دست‌نیافتنی به نظر می‌رسد.