«مرورگر» شادی!

حامد جیرودی/ اگر در مرورگر گوگل نام تیم ملی قطر را سرچ کنید، به نورافشانی‌های جالبی برمی‌خورید که نشان از قهرمانی این تیم دارد. فشفشه‌هایی که می‌شد برای قهرمانی تیم ملی ایران در آسیا زده شود اما شاگردان امیر قلعه‌نویی از پس آن بر نیامدند تا وقتی سوت پایان بازی ایران و قطر به نشانه پیروزی میزبان به صدا درآمد، حدس بسیاری این باشد که عنابی‌ها برای دومین بار پیاپی کاپ قهرمانی جام ملت‌های آسیا را بالای سر می‌برند. اتفاقی که در نهایت رخ داد و شاگردان مارکز لوپز با برتری مقابل اردن، توانستند دومین قهرمانی پیاپی خود در قاره کهن را جشن بگیرند و ورزشگاه زیبای «لوسیل» که سال گذشته شاهد قهرمانی یاران لیونل مسی در جام جهانی 2022 بود، این بار پذیرای شادی یاران حسن الهیدوس باشد. اما قطری‌ها در حالی قهرمانی‌شان در جام ملت‌های 2019 را تکرار کردند که کمتر کسی فکر می‌کرد که آنها این بار در خانه خود جشن قهرمانی بگیرند ولی این کشور در طول سال‌های اخیر، مسیری را طی کرده که موفقیت در میادین مختلف فوتبال، کمترین پاداش آن بوده است. آنها که با فیلیکس سانچس مسیری طولانی را از سال 2006 آغاز کرده بودند، با او به قهرمانی جام ملت‌های 2019 رسیدند تا ثمره شیرین برنامه‌ریزی درست و کار روی فوتبال پایه را با این مربی اسپانیایی ببینند. شیوخ قطری که در این سال‌ها، پروژه بزرگ میزبانی جام جهانی را پیگیری می‌کردند، پس از اینکه به بهترین نحو ممکن از پس این کار برآمدند، پس از جام جهانی دست به تغییر نیمکت خود زدند و هدایت عنابی‌ها را به دست کارلوس کی‌روش سپردند اما وقتی دیدند با این مربی پرتغالی راه به جایی نمی‌برند، خیلی سریع و در آستانه جام ملت‌ها با او قطع همکاری کردند و یک مربی اسپانیایی دیگر را آوردند تا خاطره خوش کار با سانچس را برای آنها تکرار کند. «تینتین» با اینکه مربی نام‌آشنایی نبود اما یک ویژگی بزرگ داشت و آن حضور پنج ساله‌اش در فوتبال قطر بود. او که از سال 2018 تا قبل از دسامبر 2023 هدایت الوکره را برعهده داشت، توانست شوک مثبتی به عنابی‌ها پس از ناکامی با کی‌روش وارد کند و در نهایت این تیم را به دومین قهرمانی‌اش در آسیا برساند. این تغییر به موقع را می‌توان رمز بزرگ پیروزی قطر در جام ملت‌ها دانست. کشوری که حالا به غیر از ساختارهای ویژه‌ای که در ورزش با ساخت استادیوم‌های مدرن و زیبا برای خود به وجود آورده، از لحاظ فنی هم شرایط بسیار خوبی را برای خود ایجاد کرده است. نسلی که سانچس با پرورش بازیکنانی مانند اکرم عفیف ساخت، به خوبی توانست با مارکز به راه خود ادامه دهد و موفقیت بزرگ دیگری را برای این کشور حاصل کند. این پروسه‌ای است که بی‌تردید فوتبال ایران هم باید آن را دنبال کند. ساختارسازی، برنامه‌ریزی درست، انتخاب صحیح مربی و رسیدگی به فوتبال پایه که در سال‌های قبل تاکنون به درستی پیگیری نشده و باعث شد حسرت قهرمان شدن در آسیا 48 ساله شود!
انتهای پیام/