سر بی‌کلاه فوتبال مشهد

جواد رستم‌زاده/عنوان بهترین تماشاگران فوتبال دنیا تعلق می‌گیرد به تماشاگران مشهدی. تماشاگرانی که حتی برای تماشای بازی‌های لیگ دسته سوم به ورزشگاه‌های چندستاره شهرشان می‌روند و از نظاره موفقیت تیم‌های دیگر شهرها ذوق می‌زنند و کف می‌زنند. مشهد به عنوان دومین کلانشهر ایران و پایتخت مذهبی کشور، مدت‌هاست در سطح اول فوتبال ایران نماینده‌ای ندارد و در این بین کک کسی هم نمی‌گزد. این غیبت وقتی غم‌انگیزتر می‌شود که مربیان مشهدی در شهرهای دیگر جواز صعود برای لیگ دسته اول و لیگ برتر می‌گیرند. مثلاً همین دو روز پیش دو صعود به لیگ دسته اول و لیگ برتر با امضای فنی میثاقیان و مهاجری اتفاق افتاد و نوشهر و خرم آباد با رهبری این دو سرمربی مشهدی غرق جشن و پایکوبی شدند. به این دو، عباس چمنیان و رضا عنایتی و محمدرضا مولایی و... را هم اضافه کنید که در سطح اول فوتبال ملی و باشگاهی حضور دارند. با این همه بار فنی اما همین مربیان وقتی قرار باشد برای منافع شهرشان در یک مجموعه قرار بگیرند، لباس رزم علیه هم می‌پوشند و برایشان موفقیت فوتبال شهرشان در مرتبه‌های پایین‌تر از منافع شخصی قرار می‌گیرد.

هنوز یادمان نرفته که همین میثاقیان و مهاجری برای هدایت شهرخودرو یک روز همزمان سر تمرین تیم حاضر شدند و علیه هم قشون‌کشی کردند یا وقتی که قرار است میثاقیان در مشهد تیم بگیرد مربیان دیگر چطور زیر پایش پوست موز می‌اندازند و برای مهاجری سنگ‌اندازی می‌کنند. اتفاقاً طنز تلخ ماجرا همینجاست که مشهد بهترین ورزشگاه‌‌ها را دارد(امام رضا(ع) و ثامن)، بهترین تماشاگران را دارد، بهترین متخصصان صعود و نجات از سقوط را دارد(میثاقیان و مهاجری)، بهترین استعدادیاب‌ها را دارد(خداداد و چمنیان)، بهترین ستاره‌های تاریخ فوتبال ایران را دارد(خداداد، عنایتی، نیکبخت، واعظی، قوچان‌نژاد و...) اما بهترین مسئولین و مدیران استانی و ورزشی را ندارد. بهترین همت و همبستگی را ندارد. بهترین برنامه‌ریزی را ندارد. اصلاً اراده‌ای برای داشتن فوتبال و حضور تماشاگران و دور هم جمع شدن در بین مسئولان شهری وجود ندارد وگرنه چطور میثاقیان و مهاجری در شهرهای کوچک و بدون امکانات و چمن مناسب می‌توانند تیم به لیگ برتر بیاورند اما در مشهد نمی‌توانند؟ همین خیبر خرم‌آباد خیلی از بازی‌های فصول قبل را به دلیل نداشتن ورزشگاه در مشهد برگزار کرد. اتفاقاً برخلاف تصور عموم صنایع ریز و درشت هم برای هزینه‌ کردن در مشهد وجود دارند به شرط اینکه روی خوش ببینند. اما همیشه در مشهد کسی هست که اخم‌هایش برای رونق فوتبال درهم است.