چرا غربی‌ها فریادهای دادخواهی مسلمانان را نمی‌شنوند؟
بازگشت غرب به اسلام‌هراسی
امیر فرشباف
خبرنگار
ایالات متحده و انگلیس، نگرانی‌های فزاینده جوامع مسلمان را نادیده گرفته و درها را به روی موج جریان‌های راست افراطی باز کرده‌اند.
شواهد عینی نشان از آن دارد که نفرت‌پراکنی علیه مسلمانان در این دو کشور به اوج رسیده؛ براساس نظرسنجی جدید مؤسسه بروکینگز در امریکا، تعصب عمومی علیه مسلمانان در میان همه گروه‌های مذهبی به بالاترین میزان خود رسیده است.
در انگلیس، 92 درصد از مسلمانان شرکت‌کننده در نظرسنجی گفتند که پس از شورش‌های اخیر احساس امنیت کمتری برای زندگی در انگلیس دارند. طبق این آمار، از هر شش نفر، یک نفر شخصاً یک حادثه اسلام‌هراسانه یا نژادپرستانه را در هفته پس از حادثه ساوتپورت تجربه کرده است.
کاهش نگرش مثبت نسبت به مسلمانان در ایالات متحده بویژه در میان دموکرات‌ها و رأی دهندگانی که طبیعتاً خود را مترقی معرفی می‌کنند، بسیار قابل توجه است. نظرسنجی بروکینگز نشان می‌دهد که پس از سال‌ها تلاش برای اصلاح نگاه‌ها نسبت به مسلمانان، دیدگاه‌های مثبت از 78 درصد دو سال پیش به 64 درصد کاهش یافته، اما این کاهش در میان دموکرات‌ها بارزتر بود.
رد فریاد فلسطینی‌ها
از این منظر، به پرسشی در این باره باید پاسخ داد که واکنش احزاب سیاسی در ایالات متحده و انگلیس که ادعای نگاه مترقی دارند، چه بوده؟ واکنش دموکرات‌ها در ایالات متحده و حزب حاکم کارگر در انگلیس به این موج نژادپرستی علیه مسلمانان چطور بوده است؟
در اوایل ماه جاری، پاسخ کمیته ملی دموکراتیک (DNC) به چنین پرسشی، رد درخواست حضور یک سخنران فلسطینی در صحنه اصلی کنوانسیون برای سخنرانی بود. سخنران رد شده یک نماینده معمولی بود که توسط جنبش غیرمتعهدها پیشنهاد شده بود.
با این حال، کمیته ملی دموکراتیک در ارائه همان سکوی سخنرانی به خانواده یک اسیر اسرائیلی تردیدی به خود راه نداد. در حالی که میزبان در پی برنامه‌ای درمورد حقوق بشر و مسأله فلسطین بود و اعتبارنامه‌هایی را برای حضور رهبران غیرمتعهدها در این کنوانسیون ارائه می‌کرد، این کمیته نمی‌توانست به خود اجازه دهد حتی به یک سخنران فلسطینی یک فضای نمادین برای سخنرانی بدهد؟
چرا حزب دموکرات این کار را کرد؟ واشنگتن پست گزارش داد رهبران این حزب نگرانند که سخنرانی کنوانسیون در مورد جنگ در غزه، «وحدت» را تهدید کند!
آیا در بریتانیا هم همین‌طور است؟
در پاسخ باید گفت که متأسفانه حتی بیشتر از امریکا. نخست‌وزیر کر استارمر در تابستان امسال با بدترین شورش‌های نژادی انگلیس در یک قرن اخیر، مواجه شد و شایعه‌ای نادرست مبنی بر مسلمان بودن قاتل سه دختر بچه در یک کلاس رقص در ساوتپورت، این شورش را برانگیخت.
استارمر هرچند از مسجدی بازدید کرد، اما از آن زمان تاکنون هیچ کاری برای دیدار با نمایندگان جوامع مسلمان یا فلسطینی انجام نداده و هیچ یک از اعضای دولتش نیز این کار را نکرده‌اند.
در طول شورش‌ها، استارمر ارتباطات «شورای مسلمانان بریتانیا» (MCB)، بزرگترین نهاد این کشور را که نماینده مسلمانان انگلستان است نادیده گرفت. استارمر چه بخواهد چه نخواهد، MCB (شورای مسلمانان بریتانیا) بیش از 500 عضو را نمایندگی می‌کند: مساجد، مدارس، شوراهای محلی، شبکه‌های حرفه‌ای و گروه‌های مدافع حقوق مدنی. هیچ گروه مسلمان دیگری این دامنه عملکرد را ندارد.
استارمر همچنین از زمان شورش‌ها، درخواست‌های 80 سازمان مسلمان را برای برداشتن گام‌های مشخص برای مقابله با اسلام‌هراسی و آغاز بررسی مستقل نادیده گرفته است.
اما این دوری جستن از جامعه مسلمان به عنوان قربانی اصلی شورش‌ها، به معنای عدم فعالیت دولت نیست؛ بلکه برعکس، دولت همواره نسبت به نمایندگان جامعه یهودی پاسخگو بوده است.
دیوید لمی، وزیر خارجه اخیراً با افرایم میرویس خاخام ارشد انگلیس دیدار کرد. آنها در مورد سیاست خارجی لندن صحبت کردند. آیا می‌توانید تصور کنید که یک امام جماعت مسلمان انگلیسی برای گفت‌وگو درمورد سیاست خارجی کشور خواستار دیدار با وزیر خارجه شود؟ طبعاً پاسخ منفی است؛ چرا؟ چون هیاهو به پا می‌شود!
اما کار لمی بی شرمانه بود. [خاخام] میرویس در ایکس نوشت: «ما در مورد تهدیدات قریب‌الوقوع و گسترده‌ای که اسرائیل در سراسر خاورمیانه با آنها مواجه است، تصمیمات دولت بریتانیا درخصوص جنگ، اهمیت فوری آزادی اسرا، دستیابی به صلح بلندمدت و تأثیر عمیق جنگ در این کشور گفت‌وگو کردیم.»
علاوه بر این، پیتر کایل، وزیر علوم انگلیس اخیراً با چندین گروه یهودی از جمله اتحادیه «امنیت جامعه»، هیأت «نمایندگان یهودیان بریتانیا» و اتحادیه آموزشی «هولوکاست» ملاقات کرد تا در مورد اقداماتی برای مبارزه با «یهودستیزی» گفت‌وگو کند.
چنین جلساتی برگزار می‌شوند؛ اما چطور می‌توان عدم ملاقات کایل با نمایندگان جامعه مسلمان درمورد موج سوءاستفاده از اسلام‌هراسی در رسانه‌های اجتماعی را توجیه کرد؟
چگونه یک دولت ظاهراً متمایل به چپ و «انترناسیونالیست»، می‌تواند نسبت به چنین جامعه مهمی، آن هم چند هفته پس از هدف قرار گرفتن آشکار توسط فاشیست‌ها و اراذل و اوباش بی‌اعتنا باشد؟
سوء استفاده نژادپرستانه علیه مسلمانان انگلیس به یک مشکل بزرگ و زشت در سراسر این کشور تبدیل شده است. هیچ مسلمانی در انگلستان پس از شورش‌های اخیر احساس امنیت نمی‌کند.
با تمام اقدامات نژادپرستانه علیه هر شهروند انگلیسی باید به طور یکسان برخورد شود، اما این امر با توجه به استانداردهای دوگانه استارمر صدق نمی‌کند.
چرا این گونه القا می‌شود که نژادپرستی علیه شهروندان یهودی در انگلیس بسیار بیشتر از نژادپرستی علیه مسلمانان این کشور است.
این را هم نباید فراموش کرد که حزب کارگر در انتخابات گذشته چهار کرسی را به دلیل رویکرد خود نسبت به غزه از دست داد. جامعه مسلمانان یک بلوک عظیم رأی‌دهنده است؛ با این حال، باید از سیاستمداران انگلیسی پرسید که چرا طوری رفتار می‌کنید که انگار وجود ندارد؟
منبع: MEE