بدرود آقا‌ معلم

گروه ورزشی:  امیر ابوطالب متولد ۱۳۱۶ در تهران بود. فوتبال را مثل تمام هم‌سن و سال‌های خود از زمین‌های خاکی آغاز کرد. راه‌آهن اولین تیمی بود که به ابوطالب میدان داد تا با پوشیدن پیراهن این تیم در مستطیل سبز خودنمایی کند.

او خیلی زودتر از آنچه تصور می‌کرد در ترکیب تیم جوانان راه‌آهن خوش درخشید تا کادر فنی دیهیم به سراغ او بیاید. دیهیم تهران در آن ایام تیم کوچکی نبود و وابسته به باشگاه تاج بود.

او در کنار برادرش، پرویز ابوطالب، از بازیکنان شاخص تیم دیهیم شد و سال‌ها در ترکیب این تیم بازی کرد و خوش درخشید. تیم دیهیم در سال ۱۳۳۸ موفق به قهرمانی در دسته دوم تهران شد تا نام امیر ابوطالب در میان چهره‌های ماندگار این تیم در تاریخ دیهیم به ثبت برسد.

امیر ابوطالب یکی از نخبگان فوتبال ایران به شمار می‌رفت. او روزگاری در کنار بزرگان فوتبال ایران نظیر علی جباری، اکبر کارگرجم، رضا وطن‌خواه و مسعود معینی توپ می‌زد و از بازیکنان شاخص فوتبال پایتخت به شمار می‌رفت.

او اواخر دهه ۴۰ تصمیم گرفت کفش‌هایش را آویزان کند و به عنوان آموزگار، بازیکنان مستعد فوتبال تهران را شناسایی و به آنها کمک کند تا بیشتر دیده شوند. مهم‌ترین دوران مربیگری او به باشگاه راه‌آهن تهران بازمی‌گردد؛ جایی که از سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۷ هدایت تیم را بر عهده داشت.

پس از انقلاب نیز در سال‌های ۱۳۶۶ و ۱۳۶۷ هدایت باشگاه دارایی تهران را در اختیار گرفت.بسیاری از فوتبالی‌ها معتقدند امیر ابوطالب از معماران فوتبال پایتخت بود.

هم‌بازی‌های او معتقدند امیر بیش از ۱۰۰ فوتبالیست را به فوتبال ایران معرفی کرد و تأثیرفراوانی در حوزه بازیکن‌سازی داشت. نام او برای همیشه تاریخ در تالار افتخارات فوتبال ایران به نیکی می‌درخشد. روحش شاد و یادش گرامی.