این کمپ تعطیل است

آرزو نوروزجم، خبرنگار جهان ایران آنلاین: «این کمپ تعطیل است» نه فقط یک تابلوی بسته شدن اردوگاه است؛ اعلامیه‌ای‌ست برای سیاست‌هایی که دیر به فکر افتادند و اقلیمی که دیگر هشدار نمی‌دهد، بلکه عمل می‌کند.

چهارم ژوئیه ۲۰۲۵، روز استقلال آمریکا، روزی که معمولاً در این کشور با بوق و کباب و آتش‌بازی جشن گرفته می‌شود. اما در منطقه‌ی هیل کانتری تگزاس روز جشن استقلال جور دیگری رقم خورد، طبیعت تصمیم گرفت به جای همراهی با جشن مردم، متفاوت ظاهرشود آن‌قدر متفاوت که آب رودخانه  Guadalupe، درعرض فقط ۴۵ دقیقه، چیزی حدود ۲۶ فوت (تقریباً ۸ متر) بالا آمد، تقریباً اندازه‌ی یک ساختمان سه طبقه.

کمپ‌های بی‌هشدار؛ دخترانی که خواب ماندند و دیگر بیدار نشدند

در اردوگاه دخترانه Mystic، موبایل ممنوع بود. سیستم هشدار وجود نداشت. تلفن ثابت کار نمی‌کرد. فقط صدا بود: باران، جیغ، پارس سگ‌ها، و بعد... سکوت. طغیان به راه افتاده با خودش همه‌چیز را برد: چادرها، خوابگاه‌ها، دخترهایی که برای تعطیلات تابستانی آمده بودند و خاطراتی که حالا فقط در ذهن بازماندگان باقی مانده است.

طبق گزارش  NBC News، تا ظهر ۷ ژوئیه، ۱۰۴ نفر جان باختند، که ۲۷ نفر آن‌ها کودک و مربی‌های همین کمپ بودند، این در حالی‌ست که هنوز هم گزارش‌ها از مفقود شدن بیش از ۳۰ نفر حکایت دارد که تا کنون نام و نشانی از آن‌ها پیدا نشده است.

طبق برآورد شرکت AccuWeather میزان خسارات اقتصادی بین ۱۸ تا ۲۲ میلیارد دلار خواهد بود. معیاری که فقط برای جاده‌هایی که شسته شدند، خانه‌هایی که باید از صفر ساخته شوند و کسب‌و‌کارهایی که رفتن زیر آب رفتند و خانواده‌هایی که فقط یک عکس در آلبوم برای آنها باقی مانده محاسبه می‌شود.

سیل در تگزاس یا سقوط اعتماد به سیستم هشدار؟

شاید بد نباشد کمی از داده‌های آماری این سیل فاصله بگیریم و تصور کنیم داخل یک کابین گیر افتاده‌ایم بدون موبایل و یا راه ارتباطی با بیرون، تنها چیزی که حس می‌کنیم، بوی خاک خیس‌خورده و صدای جیغ بچه‌هاست. شاید شبیه همان چیزی که استلا، دختر ۱۲ ساله‌ی اهل دالاس، به خبرنگار ABC گفت: " اول فکر کردیم فقط یه طوفانه. بعد دیدیم آب از زیر در میاد. بعد فقط جیغ بود."

اما سوأل اینجاست چرا چنین فاجعه‌ای درست وسط تابستان باید رخ دهد؟ مگر نه این ‌که جولای یکی از خشک‌ترین ماه‌های سال است؟ طبق تحلیل منتشرشده در سایت  ClimaMeter، هوای گرم‌تر باعث ذخیره شدن میزان رطوبت بیشتر در جو زمین می‌شود وقتی هم این رطوبت به شکل باران آزاد می‌شود، نه نرم و لطیف، بلکه مانند دوش صنعتی شروع به بارش می‌کند به‌خصوص اگر خاک خشک باشد و میزان جذب رطوبت آن تقریبا صفر باشد، در نتیجه سیلاب مثل گلوله رها می‌شود.

وقتی طبیعت هشدار نداد، سیاست‌مدارها هم نشنیدند

البته این اولین باری هم نیست که تگزاس در تابستان به زیر آب می‌رود. سال ۱۹۲۱ در منطقه ترال در اثر بارش ۴۰ اینچی (۱۰ سانتی‌متر)، بیش از ۲۰۰ نفر کشته شدند. یا طوفان Amelia در سال ۱۹۷۸ که ۴ فوت (۱.۲ متری) باران در شهرستان Medina ریخت و ۳۳ نفر را به کشتن داد. اوت ۱۹۸۷، سیلی مشابه در منطقه Comfort باعث مرگ ۱۰ نوجوان در کمپ Pot O’ Gold شد. تاریخ، بارها هشدار داد، اما ظاهراً حافظه اقلیمی انسان قابلیت بازخوانی رخدادهای گذشته را ندارد.

از باران تا فاجعه؛ چرا هشدارها نرسیدند؟

سال ۲۰۱۷، شورای Kerr County پیشنهاد نصب سیستم هشدار سیل رو بررسی کرد. ولی در نهایت با مخالفت تعدادی از اعضای این شورا رأی نیاورد. یکی از اعضا در جلسه شورا گفت: «لزومی نداره نصف‌شب آژیر بخوره. مردم عادت ندارن به این چیزها».

بی توجهی به حساسیت بالای تغییرات اقلیمی و آب و هوایی در ایالات متحده با روی کار آمدن دونالد ترامپ در سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰، بیشتر شد، رئیس جمهور وقت آمریکا بودجه سازمان ملی هواشناسی (NWS)  به‌شدت کاهش داد.

تصمیمی که باعث شد، اداره محلی خدمات هواشناسی ملی آمریکا در زمان وقوع سیل اخیر تگزاس شش پست خالی داشته باشد، از جمله پست هماهنگ‌کننده هشدارهای اقلیمی. یعنی دقیقاً کسی که باید با مقامات محلی تماس می‌گرفت و آن پیغام طلایی را می‌فرستاد: «فرار کن، سیل داره میاد».

ترامپ بعد از حادثه در پرواز به نیوجرسی، در پاسخ به خبرنگار USA Today گفت: «این یک فاجعه صدساله‌ست. هیچ‌کس انتظارش رو نداشت.» و بعد در Truth Social نوشت:

«ملانیا و من برای خانواده‌های آسیب‌دیده در تگزاس دعا می‌کنیم. خدا به تگزاس برکت بده و اونو حفظ کنه» و تمام. نه اشاره‌ای به کاهش بودجه، نه به کمبود هشدارها، نه هیچ‌گونه مسئولیت‌پذیری.

البته سناتور چاک شومر (دموکرات) سناتور نیویورک در مجلس سنا، طی نامه‌ای رسمی از بازرس کل وزارت بازرگانی ایالات متحده خواست تا بررسی کنند کاهش نیروی انسانی در سازمان ملی هواشناسی چطور بر توان هشداردهی تأثیر گذاشته است، شومر در نامه‌اش نوشت: «مردم حق دارن بدونن که تصمیم‌های اداری چطور به فجایع انسانی منجر می‌شن».

خواکین کاسترو، نماینده دموکرات مجلس نمایندگان از تگزاس در مصاحبه‌ای با CNN گفت باید بررسی شود که آیا اخراج کارکنان NWS در دولت ترامپ باعث کاهش توان هشداردهی شده یا نه.

بکا بالینت، نماینده دموکرات مجلس نمایندگان از ورمانت در شبکه اجتماعی X نوشت: «ما می‌دونستیم این کاهش‌ها می‌تونه پیامد مرگبار داشته باشه» و خواستار پاسخگویی شد.

سناتور تد کروز از تگزاس هم با وجود گرایش جمهوری‌خواهانه‌اش، اذعان کرد که «باید سیستم هشدار بهتری داشته باشیم تا بچه‌ها از خطر دور باشند» و خواستار بررسی مسئولیت‌های ساختاری شد، و گفت: «این بار باران آمد، اما شاید دفعه‌ی بعد چیزی دیگر در راه باشد».

هم‌زمان، در نیویورک و بوستون گروه‌های معترض به تصمیمات تجمعات اعتراضی برگزار کردند که روی پلاکاردهایی آن‌ها نوشته بود «این بار بارون بود، دفعه‌ی بعد چی؟». در هیوستون نیز گروهی مقابل دفتر فرماندار تجمع کردند و شعار دادند: «سیستم هشدار رو برگردون، پیش از اون‌که قبرستان‌ها پر شن».

کودکانی که قربانی سیاست شدند

اما شاید قدرتمندترین اعتراض، همان تابلوی سفید کوچکی است که الان جلوی کمپ Mystic نصب شده: «این کمپ تا اطلاع ثانوی تعطیل است.»

اما در میان، تلاش‌هایی هم برای التیام زخم‌ها در جریان است. دولت فدرال با اعلام وضعیت فاجعه در Kerr County، مسیر دسترسی به منابع FEMA ( سازمان مدیریت بحران فدرال آمریکا)، را برای بازماندگان باز کرد.

از عملیات نجات هوایی و زمینی تا کمک‌هزینه‌های بازسازی خانه‌ها و حمایت روانی برای خانواده‌ها، دستگاه‌های امدادرسان در تگزاس بی‌وقفه فعال شدند.

سر و صدای گارد ملی، هلیکوپترها، و قایق‌هایی که در سکوت بعد از سیل بلند شد، شاید جای خالی یک هشدار را پر نکنند، اما حداقل برای نجات‌یافتگان، نشانی از زندگی بودند.

این حادثه را اما نمی‌توان صرفا از دید کارشناسی و آماری و حتی بده بستان‌های سیاسی آقایان سیاستمدار نگاه کرد. در دل فاجعه، زیادی برای روایت لحظه های تلخ تگزاس وجود دارد، دیوید فرای، پدری که خانواده ۳۳ نفره‌اش را با قایق بادی به پشت‌بام برد و تا صبح نگه داشت. یا ادیسون مارتین، دختر ۱۷ ساله‌ای که خودش را به شاخه درختی رساند و ۳ ساعت آنجا ماند تا هلیکوپتر رسید. یا جسد دوقلوهای هشت‌ساله، ربکا و هانا، که دست‌به‌دست پیدا شد؛ انگار تا لحظه آخر کنار هم بودند.

حالا تگزاس محل روایت بالا آمدن آب نیست؛ بلکه جایی است که قرار روایت سقوط اعتماد به سیستمی باشد که قرار بود پیش از فاجعه هشدار دهد، نه پس از آن فقط آمار بدهد.

آمارهایی که از صد تصویر گویاترند: ۱۰۴ کشته، ۱۸ تا ۲۲ میلیارد دلار خسارت، بیش از ۴۰ نفر که هنوز مفقودند و یک هشدار، که باید زودتر داده می‌شد و هیچ‌وقت نرسید.