بدرود بـــزرگ آقـــا

گروه ورزشی:   از همان کودکی شور و علاقه‌ای عمیق به کشتی داشت و در مکتب‌خانه زیر نظر آموزگار خود ننه‌بیگم، فنون کشتی محلی «لوچو» را آموخت.

نابغه تکرار نشدنی کشتی ایران پس از سال‌ها مبارزه با بیماری ریوی صبح دیروز در سن ۹۴ سالگی درگذشت، نام او به عنوان یکی از آخرین بازمانده‌های نسل اول طلایی کشتی ایران همیشه در تاریخ ورزش ایران به نیکی خواهد درخشید.

زندگی برای او با سختی آغاز شد؛ در ۱۲ سالگی پدرش را از دست داد و همراه خانواده به قائمشهر مهاجرت کرد. در آنجا در آهنگری و سپس در کارخانه نساجی مشغول به کار شد و زیر نظر اسکندر علی‌آبادی، کشتی حرفه‌ای خود را در باشگاه کارخانه آغاز کرد.

حبیبی در سال ۱۳۳۲ در مسابقات انتخابی مازندران شرکت کرد و با کسب رتبه چهارم در وزن ۷۲ کیلوگرم، مسیر قهرمانی‌اش آغاز شد. استعداد و تلاش خستگی‌ناپذیر او سبب شد در سال ۱۹۵۶ در رقابت‌های المپیک ملبورن شرکت کند و مدال طلای وزن ۶۷ کیلوگرم را به دست آورد.

نام او در جهان کشتی به‌عنوان قهرمانی بی‌نظیر ثبت شد؛ قهرمانی‌های جهانی تهران ۱۹۵۹، یوکوهاما ۱۹۶۱ و تولدو ۱۹۶۲ گواه مهارت و اراده آهنین او است. همچنین مدال طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ در توکیو و پنج قهرمانی کشوری، جلوه‌ دیگری از شکوه و عظمت او در عرصه ورزش ایران است.

در سال ۲۰۰۷ به پاس تمام موفقیت‌ها و سهم بی‌بدیلش در کشتی، امامعلی حبیبی به تالار افتخار مشاهیر فیلا(FILA Hall of Fame) راه یافت و نامش به‌عنوان یکی از اساطیر جهانی کشتی ماندگار شد.

لقب «ببر مازندران» به او تعلق گرفت؛ لقبی که تماشاگران در مسابقات قهرمانی جهان در تهران به خاطر قدرت، سرعت و شجاعت بی‌نظیرش در تشک به او دادند. او نه‌تنها یک قهرمان، بلکه نماد اراده، شجاعت و هنر در کشتی بود؛ مردی که هر حرکت و هر فن او، یادآور اوج توانمندی و ذکاوت در ورزش ایران است.

فنون مورد علاقه او شامل کمرگیری، کول‌انداز و فن‌های پرتابی بود که با نیروی انفجاری و به زیبایی خیره‌کننده اجرا می‌کرد. چیزی که حبیبی را متمایز می‌ساخت، روحیه تهاجمی و جسارت بی‌محابای او بود؛ کمتر پیش می‌آمد عقب‌نشینی یا لحظه‌ای درنگ کند.

پس از دوران قهرمانی، حبیبی در چند فیلم ایرانی نیز نقش‌آفرینی کرد. برجسته‌ترین آنها فیلم «ببر مازندران» بود که در دهه ۴۰ ساخته شد. همچنین در «جهنم سفید» (۱۳۴۷) و «مرد جنگل‌نشین» (۱۳۴۹) حضور یافت. در این آثار اغلب در نقش قهرمان یا مبارز ظاهر می‌شد، زیرا چهره و هیکل ورزیده‌اش کاملاً با این شخصیت‌ها همخوانی داشت. سینما برای او بیشتر یک تجربه جانبی بود تا حرفه اصلی.

اما فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی امامعلی حبیبی سبب شد برخی بر او خرده بگیرند که چرا برخلاف زنده‌یاد غلامرضا تختی قدم در عرصه سیاست گذاشت؛ در حالی‌که رمز ماندگاری تختی در آن مقطع، پرهیز از ورود به فعالیت سیاسی بود. همین تفاوت‌ها و رفتارهای اجتماعی تختی موجب شد با وجود آنکه حبیبی مدال‌های بیشتری نسبت به جهان پهلوان کسب کرده بود، مرحوم تختی، محبوبیت اجتماعی بالاتری در میان مردم داشته باشد.