رابرت ردفورد ستاره‌ای از دوران کلاسیک در آغوش هالیوود نو

صفیه رجائی - ایران آنلاین: هفته گذشته بود که رابرت ردفورد، بازیگر سرشناس هالیوود که بعدها کارگردان و فعال مدنی شد، در ۸۹ سالگی درگذشت. ردفرود برای چندین دهه یکی از بازیگران اصلی مورد علاقه هالیوود بود و استودیوها اغلب او را به عنوان یک نماد جذابیت ارائه می‌کردند. در همین راستا خبرنگار فرهنگی ایران آنلاین گفت‌وگویی داشته با امیر قادری منتقد سینما که در ادامه می‌خوانید:  

امیر قادری در گفت‌وگو با ایران آنلاین اظهار کرد: «رابرت ردفورد» و رفیق مشهور سال‌های بعد او یعنی «پل نیومن» آخرین ستاره‌های سینمای کلاسیک هالیوود بودند که با همان سبک و سیاق که پا به دورانی به نام هالیوود نو گذاشتند.

وی ادامه داد: سینمای هالیوود از میانه‌های دهه ۱۹۶۰ دچار یک تغییر و تحول بنیادین شد و کارگردان‌های جوانی که از تلویزیون آمده بودند قدرت گرفتند همچنین شاهد بودیم یک سری جنبش‌های سیاسی و اجتماعی در آمریکا شکل گرفت که در سینما جلوه‌گر شد، همچنین شاهد بودیم که تاثیرات سینمای تجربی آمریکا و اروپا کم کم در هالیوود ظهور پیدا کرد و همچنین ابزار تازه فیلمسازی، فرصت را برای فیلمبرداری در لوکیشن‌های واقعی برای سینماگران فراهم ‌کرد.

قادری بیان کرد: رابرت ردفورد و پل نیومن در آن سال‌ها هم به لحاظ شکل و قیافه و هم به لحاظ سبک بازیگری، بخشی از سینمای قبل از هالیوود نو هستند و همچون داستین هافمن و آل پاچینو نبودند که حال و هوایی از آن سینمای جدید، آن‌ها را تبدیل به ستاره کند، انگار که در دهه های ۴۰ و ۵۰ بودند و می‌توانستند ستاره باشند ولی به شکل قابل توجهی با حال و هوای جدید هالیوود هماهنگ شدند و ردفورد نیز دوره اصلی موفقیت خود را از همان زمان آغاز کرد.

وی با بیان اینکه پل نیومن و هم ردفورد دارای یک سری تعهدات اجتماعی بودند و یک سری گرایش‌های لیبرالی داشتند که در موضع‌‌گیری‌های سیاسی و کنش های اجتماعی آن‌ها در سال‌های بعد نیز آشکار بود،‌ گفت: البته، ردفورد که کارگردانی فیلم‌های قابل توجهی را نیز بر عهده داشت با فیلم «مردم معمولی» یکی از پایان دهندگان به جریان هالیوود نو هم بود یعنی زمانی که مردم معمولی در اسکار به عنوان بهترین فیلم سال به جای فیلم گاو خشمگین انتخاب شد،‌ به نوعی آغازگر گرایش‌های محافظه کارانه دهه ۸۰ بود.

وی افزود: بعد از آن ردفورد بیشتر به عنوان کارگردان و موسس جشنواره فیلم ساندنس و یک جریان‌ساز سینمای مستقل در آمریکا مطرح شد اما شاهکارهای درجه یکی را در سال ۱۹۷۰ بازی کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به دو همکاری او با جرج روی هیل و پل نیومن در فیلم «بوچ کسیدی و ساندنس کید» که رد فورد را ستاره کرد و «نیش» که هر دو محصولات بسیار درجه یک و سطح بالایی هستند، ‌اشاره کرد.

وی در پاسخ به این سوال که به نظر شما رابرت ردفورد در کدام بازیگری موفق‌تر بود یا کارگردانی، عنوان کرد: ردفورد بیشتر به‌عنوان یک ستاره و بازیگر شناخته می‌شد تا یک کارگردان هر چند جایزه اسکار کارگردانی را نیز در کارنامه خود داشت، رد فورد همیشه یک شخصیت مثبت و متواضع داشت که آن را در فیلم‌های خود نشان می‌داد. او شبیه بازیگران مشهور سینمای کلاسیک بود و بیشتر از اینکه تجربه‌گرایی به شکل یک شیوه در مسیر بازیگری او نقش داشته باشد گویی همان شخصیت قوی، دوست‌داشتنی و و دلپذیر پشت صحنه بود که به حضور او در سینما و نقش‌هایش کمک می‌کرد و او را با شخصیتی مستقل و جدای از نقش‌هایی که در فیلم‌هایش بازی می‌کرد به همه معرفی می‌کرد.

وی در پایان تحسین شده‌ترین فیلم ردفورد به عنوان کارگردان را فیلم مسابقه هوش یا حضور ذهن دانست و گفت: از این فیلم بیشتر از باقی فیلم‌های او در سینمای آمریکا از او یاد می‌شود و قابل ذکر است که گرایش‌های لیبرالی و سیاسی او بیشتر در فیلم‌هایی که در آن‌ها نقش کارگردان داشت، دیده می‌شد تا یک بازیگر.