چند خطی برای «مغازه خودکشی»

اما نمی‌شود از بی‌نظیر بودن این اجرا چشم پوشید.

 

به گزارش ایرنا، در این نمایش، همه چیز آن قدر زنده و فانتزی درست بود که حس می‌کنی از دل سرزمین کارتون‌ها و دیزنی بیرون آمده‌اند. یقین دارم اگر ژان توله (Jean Teulé)، نویسنده رمان این اجرا را می‌دید، برایش بسیار جذاب می‌شد که شخصیت‌های رمانش اینقدر درست جان گرفته‌اند و روبه روی او ایستاده اند.

 

کاراکترها آن‌قدر درست و دقیق شکل گرفته بودند که تماشاگر واقعاً باور می‌کرد با دنیای انیمیشن طرف است. نه صرفا یک نمایش روی صحنه.

 

چیزی که بر جذابیت مساله می‌افزاید، این است که رمان مغازه خودکشی به عنوان متنی فلسفی و تاریک حول نا امیدی و بحران زندگی می چرخد؛ اما حسین نصیری کارگردان نمایش با خلاقیتی فوق‌العاده توانسته فضای سیاه و تلخ متن را به تجربه‌ای فانتزی و در عین حال اندیشمندانه تبدیل کند، با طنزی به‌جا و درست، ترکیب طنز سیاه با میزانسن‌های پرجزئیات باعث می‌شود تماشاگر هم بخندد، هم تلخی عجیبی در وجودش بماند و هم بسیار به فکر فرو برود. این تضاد همان چیزی بود که به کار جان داده بود.

 

چیزی که از همه بیشتر کار را ارزشمند می‌کند، تلاش و انرژی بینهایت گروه بود که چگونه با عشق روی جزئیات کار کرده‌اند. بازی‌ها پر از ریتم و پرداخت‌ها درست بود و بی‌اغراق این جنس بازی کار هرکسی نیست.

 

تلاش بی وقفه بازیگران در کنار کارگردانی دقیق، برگ برنده این اجرا بود. طراحی صحنه نیز فضایی بسته و عجیب را به خوبی منتقل می‌کرد. ترسیم دقیق و باورپذیر از دل خود رمان فقط اگر چند خطی بخوانی و چشمانت را ببندی.

 

نکته مهمتر این‌که، تئاتر فقط سرگرمی یا پایبندی به یک تکنیک و شیوه اجرایی خاص نیست؛ به‌ویژه این روزها که بیشتر نمایش‌ها یا به سمت رئالیستی می‌روند یا به طور افراطی ابزورد. کمتر کارگردانی در این روزها سراغ چنین شیوه اجرایی سورئال و فانتزی می‌رود و همین است که اجرای نصیری را متفاوت و ارزشمند کرده است.