بیشترِ نویسندگان و شاعران بزرگ درباره دفاع مقدس ننوشته‌اند

به گزارش ایرنا، نویسنده کتاب «ویولون‌زن روی پل» با بیان اینکه در جنگ‌های جدید ربات‌ها و پهپادها جای سربازان در جبهه را می‌گیرند، ادامه داد: در جنگ‌های جدید جای اینکه فرد را بکشند، بیشتر سعی می‌کنند مراکز نفس‌گیر و حیاتی کشور را هدف قرار بدهند. این مفهوم اگر به نسل جدید منتقل شود برای حفظ دستاوردهای علمی و فنی بیشتر از قبل مراقبت می‌کنند، این در حالی است که سوال‌هایی درباره جنگ ۱۲ روزه مطرح و هنوز پاسخ داده نشده است. این۱۲ روز تمام شد و اطلاعات ما همین است.

 

او با تاکید بر اینکه جنگ ۱۲ روزه تجربه غنی ای بود، افزود: اگر آموزش‌پذیر باشیم، این جنگ به اندازه ۱۲۰ سال درس داشت. نقاط ضعف ما را نشان داد تا دشمن را حقیر نشماریم.

 

باباخانی درباره اقداماتی که هر پدیدآورنده باید بعد از جنگ ۱۲ روزه انجام بدهد، توضیح داد: خودم و همسرم درباره جنگ نوشتیم، همچنین کلاس های هفتگی برگزار کردم و از دانشجویانم خواستم هر کدام روایتی درباره این جنگ بنویسند. اینقدر از عهده من بر می‌آمد، اگر دیگران هم به اندازه من عمل می‌کردند باید حداقل ۱۵۰ هزار روایت جمع‌آوری می‌شد که نشده است.

 

نویسنده کتاب «گنج قلعه‌ متروک» با تاکید بر اینکه تاثیر ادبیات در طولانی مدت مشخص می‌شود، افزود: ادبیات مانند درخت گردو است، دیر بار می‌دهد. برای اینکه ادبیات تاثیرش را روی مردم بگذارد، باید یک نسل بگذرد، این روزها ترانه‌ها، سرودها و کلیپ‌ها تاثیر می‌گذارند.

 

او در مقایسه نویسندگانی که درباره جنگ ۱۲ روزه نوشتند و آن‌هایی که ننوشتند، گفت: اطلاعات نویسندگانی که ننوشتند هم‌اندازه من است که نوشتم. همه دیدیم که موشک خوردیم. مگر همه درباره دفاع مقدس نوشتند؟ دفاع مقدس هشت سال طول کشید، اما بسیاری از نویسندگان و شاعران درجه یک ما ننوشتند؛ هنوز هم که هنوز است ننوشتند.

 

 

باباخانی درباره افرادی که از اتفاق‌های هشت سال جنگ ایران و عراق نوشتند، بیان کرد: افرادی که از خط آمدند نوشتند، بیشتر آن‌ها تجربه نوشتن نداشتند و فقط برخی می‌دانستند چگونه می‌توانند بنویسند. دسته نخست آنقدر خاطرات و گزارش نوشتند که آرام‌آرام شکل داستانی و بعد شکل رمان گرفت. برخی از آثار ماندگار ثبت و ترجمه شد و این آثار ماندگار خواهند بود.

 

نویسنده کتاب «مثل دست‌های مادرم» با تاکید بر ماندگار بودن آثار ادبی، توضیح داد: مردم آثار ادبی را می‌خوانند و متوجه می‌شوند در این روزگار بر ما چه گذشته است. تاریخ دروغ است، مردم باید ادبیات بخوانند. ادبیات راست‌ترین دروغ دنیا است، درست است که دروغ می‌نویسد اما جزئیات به قدری راست است که نتیجه از همه تاریخ‌ها راست‌تر می‌شود، همین ادبیات هست که نشان میدهد چه بر سر کشور و مردم من گذشت.