آرایش ظاهری به جای بازسازی؛
تاریخچه تغییرات ورزشگاه بزرگ آزادی
مانند اکثر ورزشگاه‌های بزرگ و تاریخی جهان که هویت ورزش ملی یک کشور را شکل می‌دهند، ورزشگاه آزادی تهران نیز بارها با بازسازی روبه‌رو شده است.
ایلیا بهزاد اول _ گروه ورزشی: روند بازسازی ورزشگاه آزادی اما نه بر اساس پروژه‌های برنامه‌ریزی شده و توسعه‌طلبانه، بلکه برای رسیدگی به مشکلاتی بوده که بدیهیات مسابقات فوتبال را دچار مشکل می‌کند.
جارو، خاک اره و باران سیل‌آسا
در سال ۱۳۸۱ و پس از اینکه بارش شدید باران در جدال نیمه‌نهایی جام باشگاه‌های آسیا بین استقلال تهران و آنیانگ ال‌جی روی کیفیت زمین چمن تأثیر بسزایی گذاشت، مسئولان ورزش کشور فکری برای ترمیم چمن ورزشگاه و جلوگیری از انباشت آب درون زمین کردند که در دوره ریاست محسن مهرعلیزاده در سازمان تربیت بدنی کشور، شرایط چمن ورزشگاه با راه‌اندازی موتورخانه زیرزمین بهتر شد.
در همان زمان بود که با صندلی‌گذاری در طبقه اول ورزشگاه به جای بلوک‌های سیمانی همیشگی، قدم بهتری برای رفع ایرادات ورزشگاه آزادی برداشته شد؛ اقدامی که اگرچه با کاهش ظرفیت ورزشگاه همراه بود، اما ورزشگاه آزادی را به شکل یک ورزشگاه شکیل و مناسب میزبانی‌های بین‌المللی درآورد.
صندلی‌گذاری آزادی
در سال ۱۳۹۵ و به دستور دولت وقت، پروسه صندلی‌گذاری در طبقه دوم نیز به طور کامل انجام شد تا ایران با ورزشگاه نو آزادی، آماده میزبانی از رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ باشد. پس از این اتفاق، ظرفیت ورزشگاه به شکل گسترده‌تری کاهش یافت اما دیگر خبری از مشکلات حضور هواداران روی بلوک‌های سیمانی طبقه دوم نبود و ورزشگاه از لحاظ ظاهری نیز شکل بهتری به خود گرفت.
تغییر چهره در فینال لیگ قهرمانان
اما اولین اقدامات جدی برای بازسازی سازه و شرایط ورزشگاه، پیش از دیدار برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا بین کاشیما آنتلرز و پرسپولیس در سال ۱۳۹۷ انجام گرفت. تغییرات بخش جایگاه ویژه، اصلاحاتی در معابر، جایگزینی صندلی‌های قدیمی، اصلاح اتاق داوران، دبیرخانه کنفدراسیون آسیا، اتاق ناظرین، اتاق بررسی دوپینگ، کنفرانس خبری و محوطه میکسدزون و اصلاح پشت دروازه‌ها و دروازه‌های کنترل ورود تماشاگران، بخشی از تغییراتی بود که پیش از فینال لیگ قهرمانان آسیا در ورزشگاه آزادی صورت گرفت.
مرحله جدید بازسازی، سال گذشته و پس از نمایان شدن مشکلات جدی در سازه ورزشگاه آغاز شد و از آن زمان تاکنون، این ورزشگاه قدیمی به شرایط قبلی خود بازنگشته است. بررسی بازسازی در سالیان اخیر نشان می‌دهد مسئولان ورزش کشور به جای آنکه پروژه‌ای ویژه برای تبدیل کردن بزرگ‌ترین سرمایه سخت‌افزاری ورزش کشور به یک ورزشگاه مدرن داشته باشند، صرفاً به دنبال رفع ایرادات ساختاری و بدیهی آن بوده‌اند و شاید با توجه به کهنه بودن سازه و برخی تأسیسات ورزشگاه، برای بازسازی بزرگ و پرهزینه مانند کاری که در ومبلی لندن یا برنابئو مادرید صورت گرفت، کمی دیر شده باشد.
انتهای پیام/