شاعر مردم

حسین مسلم - معاون سردبیر: چنانچه بخواهم تکلیفم را درباره شعر او روشن کنم و حسابم را در همین ابتدای کار کنار جام بگذارم، می‌بایست از شادروان مهدی اخوان ثالث وام بگیرم که شفیعی کدکنی را «جانی نجیب» خوانده و خطاب به او نوشته بود «تو فارسی سُرایی هشیار، دقیق، شسته و پاکیزه گویی». آنچه از شفیعی کدکنی شاعری شگرف و استادی بی‌بدیل می‌سازد و موجب می‌شود تا همه ما به وجودش بنازیم، خصیصه کم نظیر اوست. شفیعی در عین حال که عمیقاً با فرهنگ و تاریخ این سرزمین آشنا و بر ذخایر ادب پارسی مسلط است، شعر و ادبیات جهان را نیز می‌شناسد و بر گنجینه فرهنگ جهانی وقوف دارد. کمتر عالمی را در ایران معاصر داشته‌ایم که از یک طرف از واژگان و اصطلاحات فراموش‌شده متن‌های فاخری چون تاریخ بیهقی، تذکرة الاولیا و شطحیات عرفایی چون ابوسعید و دیگران وام بگیرد و زیباترین مصطلحات شعری را بسازد و همزمان چنان تسلطی بر ادبیات جهانی داشته باشد که مثلاً بتواند برای دانشجویان دوره دکترای ادبیات، از تی.اس. الیوت گرفته تا پوشکین و لرمانتوف  و  در مبحث فرمالیسم روس، اشعار اشکلوفسکی و دیگر فرمالیست‌های معاصر  را واکاوی کند.
اما از همه اینها که بگذریم، آنچه شفیعی را یگانه دوران می‌کند و بر همه آنچه پیش از این درباره او گفته و نوشته‌ایم، سایه می‌اندازد، این است که او بیش از هر چیز، عاشقِ ایران است.
در کمتر نوشته و گفتار و جستاری بوده که همچون زائری از زبان فارسی چون میراثی مقدس یاد نکرده باشد. شاعری که باور دارد ملت بدون زبان، بی‌ریشه است و شعر، ریشه‌ این درخت کهن.
دهه‌هاست که با تأسی به عرفان خراسانی، دور از هیاهو و در سکوتی آگاهانه، نه برای شهرت که برای تداوم، خوانده و نوشته و پژوهیده و تدریس کرده است.
او شاعری ست که تمامی عمر با زبان زیسته؛ لیک زبانی که در خدمت این مرز و بوم و این مردم و تاریخ و فرهنگ‌شان بوده و به هیچ جز این نیز دلشاد نبوده است. پروردگار نگاهدارش باد.