«با ترانه» ترکیبی دلپذیر از موسیقی، تاریخ و نوستالژی

محسن محمدی - ایران آنلاین: در باطن این برنامه‌ها اما اهداف بزرگی مستتر است و با وجود ساده بودن و حتی کوتاه بودن به لحاظ زمانی، از منظر مفهومی بسیار غنی هستند و پیام‌های زیبا و والایی را با خود به همراه دارند.
 برنامه «با ترانه» شبکه نسیم به تهیه‌کنندگی و اجرای سامان ارس‌خان در ظاهر ساختاری ساده دارد؛ یکی از خوانندگان کشور در لوکیشن فرهنگی یا نقطه‌ای تاریخی چند ترانه معروف از کارهایش را اجرا و بازخوانی می‌کند و در میان اجراها نیز گپ و گفتی با ارس‌خان به عنوان مجری دارد. در هر قسمت برنامه، خواننده مدعو به همراه تیم سازنده «با ترانه» راهی یکی از شهرهای تاریخی ایران مانند اصفهان، شیراز، یزد، بندرعباس و ... شده و در یک لوکیشن زیبا و چشم‌نواز تاریخی و فرهنگی و با حضور مردم، اقدام به ضبط و تصویربرداری اجرای ترانه‌های معروف خواننده می‌کند. در ظاهر، همه چیز ساده و معمولی به نظر می‌رسد اما همین برنامه به ظاهر ساده، سه رکن مهم موسیقی، ایرانگردی و نوستالژی را در خود دارد. اساس برنامه «با ترانه» بر موسیقی استوار است، آن هم جنسی از موسیقی که اصالت دارد و ارزشمند است و ماندنی. موسیقی نه لزوما و حتما فقط از نوع سنتی‌اش، اما ماندگار و خاطره‌انگیز در هر سبک و نوع. از طرفی، این ترانه‌های ماندگار و نوستالژیک در لوکیشن‌های تاریخی اجرا می‌شود که بیشترشان برای مردم شناخته شده هستند و بعضی‌هایشان هم ناشناخته البته. به طور قطع، اجرای یک ترانه پر از احساس در فضایی تاریخی و چشم‌نواز، نه تنها بهتر و بیشتر به گوش و چشم مخاطب خوش می‌آید که اثرگذاری بیشتری را هم به دنبال خواهد داشت. 
رکن سوم برنامه «با ترانه» که اتفاقا خودش به تنهایی می‌تواند عامل جذابیت آن باشد، شامل خاطره‌بازی و نقبی به گذشته‌های نه چندان دور اما شیرین و صمیمی می‌شود. برنامه شبکه نسیم با دعوت از خوانندگان قدیمی و اجرای ترانه‌های خاطره‌انگیز و ماندگار آن‌ها که در خاطر جمعی چندین نسل از مردم حک شده است، ضمن ارائه مضمونی گوش‌نواز و دل‌خواسته، تلنگری می‌زند بر دل و ذهن بیننده و او را با خود به گذشته‌ها می‌برد. تا به امروز خوانندگانی که در دهه ۷۰ به نوعی چراغ موسیقی پاپ را در تلویزیون ایران روشن کردند، میهمان برنامه «با ترانه» شده‌اند و با اجرای ترانه‌های خاطره‌انگیز و ماندگارشان، یاد و خاطره سال‌های خوش گذشته را زنده کرده‌اند؛ از عباس بهادری و حسن همایون‌فال و چنگیز حبیبیان گرفته تا مهدی سپهر و محمد گلریز و... . البته همه مدعوین برنامه فقط به خوانندگان قدیمی و پیشکسوت محدود نمی‌شوند و جوان‌ها و تازه کارها هم نقشی پررنگ دارند و فرصت و بستر برای ارائه کارها و عرضه توانایی‌هایشان فراهم است.
 به این ترتیب، برنامه «با ترانه» علی‌رغم ظاهر و ساختار ساده‌اش به مقوله موسیقی، ایرانگردی و نوستالژی نگاهی ویژه و هنرمندانه دارد. یکی دیگر از بخش‌های جذاب این برنامه به گپ و گفت‌های ساده و کوتاه مجری با خوانندگان مدعو بازمی‌گردد. این رفت و آمدهای کلامی ارس‌خان به ویژه با خوانندگان قدیمی بسیار جالب و آموزنده از کار درآمده است. در این گپ و گفت‌ها که هنر، موسیقی، تاریخ، معماری و ... در آن نقش برجسته‌ای دارند، اطلاعات ذی‌قیمتی از سوی خوانندگان باسواد و به خصوص پیشکسوتان ارائه می‌شود. گاهی هم هنرمندان پیشکسوت اطلاعاتی از خودشان یا آهنگ‌های خاطره‌انگیزشان ارائه می‌دهند که شاید برای اولین بار بازگو می‌شود و طبیعتا برای مخاطب جذاب و شنیدنی به نظر می‌رسد. از سوی دیگر، در همین گفت‌وگوهای کوتاه، داده‌های مفیدی درباره تاریخ شهری که برنامه در آن ضبط می‌شود و به طور مشخص، مکان تاریخی محل تصویربرداری و قدمت آن عرضه می‌گردد که می‌تواند برای بیننده، هم جالب و هم آموزنده باشد.
 سازندگان برنامه «با ترانه» کوشیده‌اند با تلفیق موسیقی، تاریخ و نوستالژی، خروجی و ترکیبی دلپذیر و چشم‌نواز را در پیش روی مخاطبان خود قرار دهند که در این راه موفق هم بوده‌اند. بی‌گفت‌وگو، ترانه ماندگاری که خواننده‌اش یک هنرمند پیشکسوت باشد و در لوکیشنی تاریخی و فضایی فرهنگی ارائه شود، بیشتر به دل و جان و گوش و چشم مخاطب می‌نشیند. برنامه «با ترانه» زیبایی بصری و شنوایی را در هم آویخته و به آن رنگ و لعاب خاطره‌بازی هم زده و محصولی چشم‌نواز و گوش‌نواز را عرصه نموده است که در حد خود و در استاندارد یک برنامه ساده و ارزان تلویزیونی، مقبول به نظر می‌رسد و در نوع خود موفق است.