با سکوتی کودکانه وارد سینما شد و با همان سکوت از جهان رفت

گروه فرهنگی - ایران آنلاین: منتقد سینما گفت: فیلمی که در جهان درخشید، برای بازیگر کوچکش آغاز تنهایی بود. احمد احمدپور، مانند بسیاری از نابازیگران کودک سینمای ایران، نه آموزش دید، نه تداومی در کارش یافت، و نه حمایتی از سوی نهادهای فرهنگی. در سینمای ما، نابازیگرها فقط تا زمانی ارزش دارند که در قاب کارگردانان بزرگ باشند؛ بعد از آن فراموش می‌شوند. همان‌طور که در مستند «درخت زندگی» روایت می‌شود، این کودکان پس از فروکش‌کردن هیاهوی جشنواره‌ها، میان واقعیت سخت زندگی و خاطرات روشن گذشته گرفتار می‌شوند.

احمد احمدپور هم در همان دوگانگی زیست؛ میان رویای کیارستمی و واقعیت ده و روستا. او در فیلم، نگران مشق شب و دفترش بود در زندگی، شاید همیشه به دنبال خانه‌ای بود که «دوست» در آن باشد؛ خانه‌ای که این‌بار نه در کوکر، که در دل خاطرات ما جا دارد.

احمد احمدپور با سکوتی کودکانه وارد سینما شد و با همان سکوت، از جهان رفت. اما در حافظه سینمای ایران، او همیشه همان پسربچه معصوم خواهد ماند که در پیچ‌وخم کوچه‌های روستا، مشقت‌های زندگی و تحصیل را روایت می‌کرد، بی‌آنکه بداند خودش هم دارد دفتر ما را می‌نویسد.

* متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.