تغییر وزن تصمیمی اشتباه و عامل آشفتگی فنی بانوان

 گروه ورزشی: با این حال، در بسیاری از مواقع دخالت‌های مستقیم و غیرکارشناسی کادر فنی موجب می‌شود تا ورزشکاران، به‌رغم آگاهی از پیامدهای چنین تصمیماتی، برای حفظ جایگاه خود در تیم ملی و جلوگیری از حذف، تن به تغییر وزن بدهند؛ موضوعی که نمونه بارز آن در رقابت‌های جهانی تکواندو در ووشی چین رخ داد.
در این مسابقات، اکثر ملی‌پوشان بانوی ایران به شکل غیرمنتظره‌ای با تغییر وزن مواجه شدند و همین تصمیم زمینه‌ساز ناکامی تیم بانوان در این رقابت‌ها شد. به عنوان نمونه، مبینا نعمت‌زاده که به‌صورت تخصصی در وزن منفی ۴۹ کیلوگرم رقابت می‌کرد، به‌جای ناهید کیانی در وزن منفی ۵۳ کیلوگرم به میدان رفت. در ادامه نیز ناهید کیانی ناچار شد در یک وزن بالاتر، یعنی منفی ۵۷ کیلوگرم، با حریفان قدرتمند این رده وزنی روبه‌رو شود. این تغییرات صرفاً محدود به مدال‌آوران المپیک پاریس نبود؛ نسترن ولی‌زاده نیز از وزن منفی ۶۲ به وزن منفی ۶۷ منتقل شد و ملیکا میرحسینی که در وزن منفی ۶۷ تجربه و شناخت دقیقی از رقبا داشت، در وزن منفی ۷۳ کیلوگرم روی شیاپ‌چانگ رفت. نتیجه چنین جابه جایی‌های غیرتخصصی، چیزی جز آشفتگی در ترکیب تیم ملی و افت فنی در اجرای تاکتیک‌ها نبود.
کارشناسان معتقدند اگر بانوان هوگوپوش ایران در وزن‌های تخصصی خود روی شیاپ‌چانگ می‌رفتند، به احتمال زیاد ملی‌پوشان با شانس بیشتری برای عبور از مراحل مقدماتی و حتی کسب مدال روبه‌رو بودند. اما پافشاری مهروز ساعی بر تغییر اجباری اوزان و نادیده گرفتن ساختار فنی و روانی هر ورزشکار، منجر به فروپاشی کامل تیم از نظر فنی و روحی شد. در واقع، آنچه در ووشی شاهدش بودیم، نه صرفاً یک شکست بلکه نتیجه زنجیره‌ای از تصمیمات غیرکارشناسی، بی‌توجهی به علم تغذیه و فیزیولوژی ورزشی و نادیده گرفتن ویژگی‌های فردی تکواندوکاران بود. تصمیماتی که نه‌تنها تعادل فنی تیم را بر هم زد، بلکه اعتمادبه‌نفس و ثبات روانی ورزشکاران را نیز تحت‌الشعاع قرار داد. این تجربه تلخ می‌تواند درسی مهم برای آینده تکواندوی بانوان ایران باشد؛ درسی که می‌گوید، وزن مناسب برای هر ورزشکار نه یک انتخاب سلیقه‌ای، بلکه یک اصل علمی و فنی غیرقابل مصالحه است.