مرز آگاهی‌بخشی و ناامیدسازی
محمد خوش‌چهره_ استاد دانشگاه در یادداشتی نوشت: سخن گفتن از دشواری‌ها و چالش‌های کشور اگر با هدف آگاهی‌بخشی و جلب همراهی مردم در مسیر حل مسائل باشد، اقدامی مثبت و ضروری است. اما اگر این رویکرد به روند دیگری تبدیل شود، محتمل است که می‌تواند آثار منفی به جا بگذارد. در مثال و فرض که مناقشه نیست.
ایران آنلاین: بر این اساس، می‌توان مردم را همانند بیماری فرض کرد که برای درمان به پزشک مراجعه می‌کنند. این مثال از سوی رئیس‌جمهوری هم به کار رفته است. اگر پزشک صرفاً از عواقب بیماری بگوید، ممکن است بیمار دچار یأس شود. اما اگر پزشک در کنار توضیح واقعیت بیماری به بیمار، راهکار، دارو و مسیر بهبودی را هم مشخص کند، طبیعاً بیمار انگیزه و اعتماد خود را برای ادامه مسیر درمان حفظ می‌کند. جامعه نیز در برابر مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چنین واکنشی دارد.
به این معنی که اگر تنها از سختی‌ها و مشکلات گفته شود و نشانی از راه برون‌رفت داده نشود، ناامیدی جای امید را می‌گیرد. بنابراین، لازم است به نیت و رویکرد دکتر پزشکیان در طرح مسائل توجه شود. اگر هدف رئیس‌جمهوری شفاف‌سازی و آماده‌سازی افکار عمومی برای همراهی در مدیریت چالش‌ها باشد، این رفتار نه‌تنها ایراد ندارد، بلکه نشانه‌ای از صداقت و واقع‌گرایی است.
اما اگر بیان مشکلات رویکرد دیگری داشته باشد یا برنامه و امید تکرار در آن لحاظ نشود، در این صورت منتقدان حق دارند نسبت به پیامدهای آن هشدار دهند. امروز جامعه ما نیازمند امید، تصمیم‌های عملی و گفتوگو درباره مشکلات است که از دل واقعیت مسیر بهبود کشور را نشان می‌دهد.
انتهای پیام/