سریال‌های قدیمی تلویزیون بر پایه تفکر و تیم‌های حرفه‌ای ساخته می‌شدند

گروه فرهنگی - ایران آنلاین: علی نعیمی افزود: «مختارنامه» ده سال تحقیق و نگارش پشت خود دارد. «شب‌های برره» حاصل آزادی عمل و ریسک‌پذیری گروهی است که اجازه داشتند جهان تازه‌ای خلق کنند. «اولین شب آرامش» روی روابط انسانی متمرکز بود و بدون زیاده‌گویی قصه گفت. حتی سریال‌هایی مثل «خانه به دوش» یا «میوه ممنوعه» به‌رغم فضای طنز و خانوادگی، قصه‌هایی داشتند که روی زندگی واقعی مردم سوار بود. این سریال‌ها برای مخاطب احترام قائل می‌شدند. مخاطب حس می‌کرد نویسنده برای او وقت گذاشته، شخصیت‌ها کامل شده‌اند و کارگردان می‌داند دارد چه جهانی می‌سازد.

در مقابل، بسیاری از سریال‌های جدید سیما درگیر مشکلات ساختاری هستند. فیلمنامه‌ها اغلب شتاب‌زده نوشته می‌شوند، جای سریال‌سازان خوب در شبکه‌ها خالی است و پروسه تولید عجولانه است و... نتیجه این می‌شود که نه سوژه جسورانه‌ای هست، نه شخصیت پیچیده‌ای خلق می‌شود، نه سریال‌ها ریتم سریع دارند و نه استاندارد بصری قابل‌قبول دیده می‌شود. نسل جدید با سریال‌های خارجی بزرگ شده؛ سریال‌هایی که کاستی‌های فیلمنامه‌ای را نمی‌بخشند و با فصل‌های کوتاه اما پرمحتوا، مخاطب را عادت داده‌اند به سرعت، عمق و کیفیت بالا. نوجوانی که «بریکینگ بد»، «گیم آف ترونز»، «Money Heist» یا سریال‌های کره‌ای و ترکی در دستر‌س‌اش هست، چطور می‌تواند با سریالی کنار بیاید که در آن تعلیق‌ها سطحی است و گره‌گشایی‌ها تکراری؟ مخاطب هنوز شبیه همان دهه هشتاد نیست و امروز بسیار باسوادتر، حساس‌تر، بی‌حوصله‌تر و سخت‌گیرتر است. اگر یک قسمت او را نگه ندارد، هزار گزینه دیگر منتظر اوست.

* متن کامل این مطلب را اینجا بخوانید.