پگاه زنگنه؛ معلمی که شاگردانش را به قله‌های جهان می‌فرستد
جسور نباشید، پیشرفت نمی‌کنید
در کار ما عقب‌نشینی وجود ندارد
جسور و قهرمان مثل پگاه زنگنه، سرمربی تیم ملی کاراته دختران. کاراته‌کایی که ضربه مغزی از رویای قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ ژو برای او کابوس ساخت.
مهری رنجبر-گروه ورزشی: اتفاق تلخی که با واژگونی ماشین برقی در دهکده بازی‌ها، سکو را از او گرفت، اما آینده را نه، هر چند این حادثه دختر سرزنده و آرام کاراته را سه سال و نیم از تاتامی دور کرد. با این حال تاتامی را برای همیشه از او نگرفت. خانم معلم هشت سال بعد به آرزوی خود رسید؛ با مدال بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا. هرچند رنگ برنزی آن برایش دلچسب نبود و معتقد بود طلا حقش بوده است. مهم این بود که با وقفه‌ای چند ساله به خواسته‌اش رسید، آن هم وقتی که خیلی‌ها معتقد بودند از پگاه بعد از اتفاق تلخ گوانگ ژو، دیگر کاراته‌کای مدال‌آور در نمی‌آید.
به همین خاطر مدال برنز برای او به اندازه طلا ارزش داشت. هرچند پگاه زنگنه خودش در حسرت مدال طلا ماند، اما حالا با انتقال جسارت به شاگردانش، از آنها قهرمان می‌سازد؛ قهرمانانی به رنگ طلا. فقط کافی است قبل از مسابقه با شاگردانش چشم در چشم شود.
همین جسارت بود که از سارا بهمنیار و آتوسا گلشادنژاد دو شاگرد خانم معلم در بازی‌های کشورهای اسلامی ستاره ساخت. این دو ستاره با خلق شاهکار در ریاض برای کاراته ایران آبروداری کردند. پگاه زنگنه تنها با مبارزه قاطع راضی می‌شود، مبارزه‌ای که برتری شاگردانش را به رخ حریفان می‌کشد. او بعد از ریاض، دست به کار شده تا این بار ستاره‌های کاراته را برای تاتامی مصر آماده کند. خانم مربی این بار برای درخشش ستاره‌هایش در آسمان مصر برنامه دارد.
سه مدال طلا، یعنی شاهکار دختران کاراته در ریاض؟
بله، من هم معتقدم که دختران ما واقعاً در ریاض شاهکار کردند، چرا که آنها سه فرصت داشتند و از هر سه فرصت طلا ساختند.
خدا را شکر بچه‌ها با حریفان خوبی مبارزه کردند و عملکردی عالی داشتند. سارا و آتوسا در فینال حریفان اصلی خود را شکست دادند؛ حریفانی که دارای رنکینگ جهانی هستند و در قهرمانی جهان مصر هم حضور خواهند داشت.
پس نتیجه همانی شد که می‌خواستی؟
وقتی مدال طلا باشد، یعنی نتیجه‌ای که می‌خواستیم را به دست آورده‌ایم و حاصل تلاشمان به خوبی پایان یافته است.
درخشش دختران در ریاض برای کاراته آبروداری کرد؟
بله. بازی‌های جهانی چنگدو که دو ماه و نیم پیش بود، فرصت خوبی برای آنها ایجاد کرده بود. در واقع بچه‌ها آنجا محک خوردند تا در ریاض نمایشی عالی داشته باشند.
آتوسا در ثانیه‌های آخر فینال، حریفش را شکست داد. در بازی‌های آسیایی ناگویا اگر حریفش سرسخت‌تر باشد، این قضیه دردسرساز نمی‌شود؟
نه. اینکه بچه‌ها در ثانیه‌های آخر فینال برنده شدند، چیز عجیبی نیست. کاراته ورزش ثانیه‌هاست و این مسأله نه تنها ضعف نیست بلکه قدرت بچه‌های ما را نشان می‌دهد که با کامبک نتیجه را به نفع خود تغییر دادند. کاراته مثل وزنه‌برداری یا ورزش رکوردی نیست که با یک اشتباه در لحظه، جای جبران نباشد.
آیا فاصله کم بازی‌های کشورهای اسلامی و قهرمانی جهان، باعث نمی‌شود پیک بدنی ملی‌پوشان به هم بخورد؟ به نظر شما تأثیر منفی ندارد؟
تمرینات را بلافاصله بعد از بازگشت از ریاض آغاز کردیم و تنها دو روز به سارا و آتوسا استراحت برای ریکاوری دادیم تا بدن‌های آنها به شرایط مناسب برگردد. بچه‌ها دو روزی است که وارد اردو شده‌اند و کنار مبینا حیدری و فاطمه سعادتی تمرین می‌کنند. اما زمان کوتاه برای آمادگی بچه‌ها دغدغه این روزهایم است. امیدوارم بچه‌ها با تمرین در این مدت برای قهرمانی جهان مصرآماده شوند؛ میدانی که با هیچ مسابقه‌ای قابل مقایسه نیست.
بعضی‌ها معتقدند دختران کاراته در ریاض به خاطر نبود مدعیان جهانی طلایی شدند و در بازی‌های آسیایی با وجود حریفان شرق آسیایی کار آنها سخت‌تر می‌شود، شما چه نظری دارید؟
این حرف منطقی نیست. قطعاً بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی تورنمنتی است که کشورهای خاصی در آن شرکت می‌کنند. اگر قرار است درباره شرق آسیایی‌ها صحبت کنیم، پس باید درباره اروپایی‌ها هم صحبت شود و شاید بهتر باشد بازی‌های کشورهای اسلامی را به عنوان قهرمانی جهان برگزار کنند! مگر بچه‌های ما اولین بار است که با شرق آسیا و اروپایی‌ها مسابقه می‌دهند. یا این بازی‌ها با کیفیت‌ترین و بالاترین سطح مسابقاتی بوده که دختران ما در آن مبارزه کرده‌اند؟ مگر همین بچه‌های ما در لیگ‌های کاراته وان هانگژو، پاریس، قهرمانی آسیای ازبکستان، ژاپنی‌ها، اروپایی‌ها و قهرمانان المپیک را شکست نداده‌اند؟ با اینکه ریاض اولین میدان بچه‌های ما نبود و حتی بازی‌های کشورهای اسلامی میدان به مراتب آسان‌تری از تورنمنت‌های دیگر بود. در لیگ‌های جهانی که بچه‌های ما هستند کاراته‌کاهای مدعی دنیا هم حضور دارند. سارا و آتوسا در پاریس طلا گرفتند. آنها جایی روی سکوی قهرمانی ایستادند که نامداران دنیا روی سکوی نایب قهرمانی و سومی قرار گرفتند وحتی خیلی از آنها مدال هم نگرفتند.
میزبانی ریاض و وضعیت دهکده راضی‌کننده بود؟
میزبانی ریاض در حد متوسط بود. اما ما خیلی به این قضیه اهمیت ندادیم و تمرکزمان روی مسابقات بود تا بتوانیم نتایج رضایت‌بخشی بگیریم.
چه نتیجه‌ای برای قهرمانی جهان مصر پیش‌بینی می‌کنی؟
من برای قهرمانی جهان هیچ نتیجه‌ای را پیش‌بینی نمی‌کنم. فقط می‌توانم بگویم بچه‌های ما همه تلاش خود را به کار می‌برند تا بهترین عملکرد را داشته باشند. هیچ کسی نمی‌تواند از حالا نتیجه را پیش‌بینی کند. چرا که کاراته ورزشی رکوردی و قابل پیش‌بینی نیست، ورزش لحظه‌هاست که در کسری از ثانیه می‌تواند نتیجه‌اش عوض شود. حتی ناکامی برای بهترین‌های دنیا هم در این رشته پیش می‌آید. تنها کاری که از دست ما برمی‌آید حفظ تمرکز روی کار است تا تیم بهترین عملکرد را در مصر رقم بزند.
کمیته ملی المپیک به مدال‌آوران ریاض پاداش داد، به کادر فنی هم داد؟
کمیته ملی المپیک به هر کدام از مدال‌آوران پاداش 200 میلیون تومانی، به اضافه 500 دلار داد. قرار است به مربیان هم پاداش بدهند، اما مربیان نصف پاداش مدال‌آوران می‌گیرند که کمیته ملی المپیک آن را به حساب فدراسیون واریز می‌کند و فدراسیون به ما می‌دهد.
کاراته می‌تواند مدال‌های طلا را در ناگویا تکرار کند؟
قطعاً همه تلاش ما برای مدال‌آوری در ناگویاست. البته هر میدان شرایط خاص خود را دارد و ما برای اینکه نتایج خیلی خوبی به دست آوریم تلاش خود را دو چندان می‌کنیم و به امید خدا در ناگویا بچه‌ها می‌درخشند.
دختران با مدال‌های طلایی که گرفتند، درستی حرف وزیر ورزش درباره زود بازده بودن ورزش زنان را ثابت کردند. به نظر شما چه دلیلی باعث می‌شود تا زنان بهتر از مردان نتیجه بگیرند؟
این قضیه را نمی‌توان کلی دانست. به هر حال مردان هم قهرمان می‌شوند و نتایج خوبی می‌گیرند. من سعی می‌کنم خیلی به این مباحث ورود نکنم، اما نکته مهم این است که حالا بیشتر از قبل به ورزش زنان توجه می‌شود و به همان نسبت نتایج هم نسبت به دوره قبل بهتر شده، اما نمی‌توان گفت مردان بد نتیجه می‌گیرند. به نظرم تیم‌های مردان و زنان تلاش خود را می‌کنند.
تو خودت از قهرمانان کاراته ایران بودی، اما در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ‌ژو بدشانسی آوردی. درباره دلیل آن اتفاق صحبت می‌کنی؟ قصه چی بود؟
حالا 15 سالی از بازی‌های آسیایی 2010 گوانگ‌ژو گذشته است و من سعی می‌کنم خاطرات خوب را در ذهنم نگه دارم. آن اتفاق بد هم در برهه‌ای تأثیرش را در زندگی‌ام گذاشت که در نهایت من از آن اتفاق گذشتم و سعی کردم از آن مسیر برای خودم پلی بسازم برای راه‌های دیگر.
زمانی که کاراته کار نمی‌کردی، چه می‌کردی؟
من 16 سالی است که دبیر ورزش آموزش و پرورش کرمانشاه هستم و در کاراته در سطح استان هم مربیگری می‌کردم. سال‌های زیادی دور از کاراته نبودم، تقریباً بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا از کاراته دور شدم، اما دوباره به جمع مربیان کاراته برگشتم و فعالیتم را شروع کردم.
تو معلم هستی. آیا برای حضور در اردوهای تیم ملی و مسابقات مشکل پیدا نمی‌کنی؟
خوشبختانه من از زمانی که ملی‌پوش بودم و معلم ورزش، آموزش و پرورش استان کرمانشاه نهایت همکاری را با من داشته‌اند تا من با فراغ بال در اردوی تیم ملی باشم و حتی حالا هم که سرمربی شده‌ام هیچ وقت به چالش نخوردم و بدون استرس تمرکزم روی تیم ملی است.
چطور به یک مربی موفق تبدیل شدی، آن هم از نوع سرمربی تیم ملی؟
خدا را شکر نتایج ما خوب بوده اما تلاش من این است تا تیمم موفق‌تر از قبل باشد و در قهرمانی جهان هم بدرخشد و بعد هم بازی‌های آسیایی ناگویا.
یک مطلب خواندم که نوشته بود پگاه زنگنه با تلفیق علم و تجربه یک مربی موفق در کاراته است، خودت هم این طور فکر می‌کنی؟
اینکه لطف است، اما فکر می‌کنم علم و تجربه کنار هم می‌توانند تأثیر‌گذار باشند و لازم و ملزوم هم هستند و من هم تلاش می‌کنم که از هر دو در کارم به بهترین شکل استفاده کنم.
چقدر تجربیات دوره قهرمانی‌ات در مربیگری به تو کمک می‌کند؟
من همه تلاشم را کرده‌ام تا تجربه خودم از دوره‌ای که مبارزه می‌کردم را به کاراته‌کاها منتقل کنم. حالا اگر کمی یا کاستی بوده یا نیازی را حس کرده‌ام یا برخورد خاصی لازم بوده، همه‌اش به این دلیل بوده که تلاش کنم تا شرایط را برای بچه‌ها فراهم کنم.
تو جسارت خاصی داشتی و داری. موقع مسابقه هم جوری رفتار می‌کنی که انگار همان جسارت را برای مبارزه به شاگردانت منتقل می‌کنی. درست است؟
ورزشکاران باید جسور باشند. اگر جسور نباشند به مراحل بالا نمی‌رسند. من در دوره قهرمانی هم این جسارت را داشتم و حالا نیز سعی می‌کنم جسارت را به ملی‌پوشان انتقال دهم و روحیه آنها را بیشتر تقویت کنم. ما دل به دریا زده‌ایم و باید در آب شنا کنیم، از موانع و مشکلات رد شویم و حتی با حمله‌ها مقابله کنیم. اصلاً در کار ما عقب‌نشینی وجود ندارد.
درست است که تو دلت می‌خواست اگر کشتی زنان هم فعال بود کشتی‌گیر می‌شدی؟
دقیقاً. کشتی یکی از رشته‌هایی است که بجز کاراته من همیشه دوست داشتم در آن فعالیت می‌کردم. چرا که کشتی هم علاوه بر اینکه رشته انفرادی است، نوعی مبارزه محسوب می‌شود و من از فنون کشتی لذت می‌برم. من از همان بچگی تماشای کشتی را دوست داشتم. هر چقدر فوتبال را دوست نداشتم، در عوض عاشق کشتی بودم.
حرف آخر؟
امیدوارم تیم ملی زنان و مردان در مسابقات قهرمانی جهان نتیجه درخور شأن ایران به دست آورند. امیدوارم همان طور که حالا توجه به ورزش بیشتر شده، این امر بهتر و بهتر شود و ما شاهد پیشرفت ورزش کشورمان در میادین جهانی باشیم.
انتهای پیام/