استاد ادبیات عرفانی و فلسفه اسلامی:
زبان فارسی و ادبیات آن، نقشی محوری در ایرانشناسی دارد
اصغر دادبه به «ایران» گفت: زبان فارسی و ادبیات آن، نقشی محوری در ایرانشناسی دارد؛ زیرا هم حافظه تاریخی ملت ایران است و هم صورتبخش هویت ملی ما. بیتوجهی به زبان فارسی در ایرانشناسی بهمنزله چشمپوشی از بنیاد هویت ملی است.»
گروه اندیشه - ایران آنلاین: اصغر دادبه، استاد ادبیات عرفانی و فلسفه اسلامی، تعریف خود از ایرانشناسی را مطرح کرد؛ تعریفی که از سویی بر روش علمی و از سوی دیگر بر جنبههای معنوی و هویتی ایران تأکید داشت. او ایرانشناسی را در دو سطح «عام» و «خاص» توضیح داد: «در معنای عام، ایرانشناسی معرفتی چندوجهی است که از رهگذر علوم انسانی، علوم طبیعی، هنر و مطالعات زبان به شناختی اجمالی اما دقیق از ایران دست مییابد. این شناخت میانرشتهای، بنیان نظری و مقدمات روششناختی را برای ایرانشناسی در معنای خاص فراهم میکند.»
اما آنچه از نظر او اهمیت ویژه دارد «ایرانشناسی در معنای خاص» است؛ کوششی برای درک روح و معنای ایران: «ایرانشناسی در معنای خاص، به مطالعه روح و جان ایران میپردازد؛ مطالعهای که هدف آن نه صرف گردآوری دادهها، بلکه درک معنای فرهنگی، تاریخی و تمدنی ایران است. در این معنا، همه دادهها و روشها در خدمت موضوع واحدی قرار میگیرند و ایران بهمثابه کلیت زنده فرهنگی فرض گرفته میشود.»
دادبه بر پیوند ناگسستنی هویت ملی و زبان فارسی نیز تأکید گذاشت و گفت: «هویت ملی با زبان ملی تشخص مییابد. زبان فارسی و ادبیات آن، نقشی محوری در ایرانشناسی دارد؛ زیرا هم حافظه تاریخی ملت ایران است و هم صورتبخش هویت ملی ما. بیتوجهی به زبان فارسی در ایرانشناسی بهمنزله چشمپوشی از بنیاد هویت ملی است.»
به باور او، ایرانشناسی اصیل _ در کنار روش علمی _نیازمند «عشق آگاهانه» است: «ایرانشناسی اصیل، تلاشی است عاشقانه و در عین حال روشمند، که پژوهنده را به شناختی ژرف از ایران، فرهنگ و تمدن آن میرساند و امکان تداوم تاریخی و فرهنگی ایران را در جهان معاصر نشان میدهد.»
* متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.
انتهای پیام/