فوتبال ایران هنوز زنده است!

 احسان محمدی_ رئیس سابق کمیته مسئولیت اجتماعی فدراسیون فوتبال: خیلی از کسانی که تمام سال می‌گویند «فقط لیگ‌های اروپایی ارزش دیدن دارند» درست همان‌ها هستند که در این ۹۰ دقیقه، با قیافه‌ای کاملاً علمی و روشنفکرانه، کنترل تلویزیون را یواشکی شکار می‌کنند. به همسرشان می‌گویند «فقط چند دقیقه رو می‌بینم!» اما پنج دقیقه، بیست دقیقه می‌شود، بعد نیمه می‌شود، بعد هم زیرلب غر می‌زنند: «این‌ شبکه سه چرا تبلیغ زیاد داره؟»
شهرآورد یک چیز عجیب است، کسانی دنبالش می‌کنند که حتی اسم پنج بازیکن دو تیم را هم نمی‌دانند، اما همان‌ها سر صحنه گل خوردن طوری فریاد می‌زنند که انگار روی نیمکت مربیگری نشسته‌اند و «اوسمار» و «ساپینتو» مشاور فنی‌شان هستند. مادرها کنار بچه‌هایشان حرص می‌خورند، پدرها نقش تحلیلگر رسمی صداوسیما را بازی می‌کنند و وزرایی هستند که احتمالاً همان روز به منشی‌شان می‌گویند: «هر کس زنگ زد بگو جلسه‌ام…» و بعد با خیال راحت کانال را از شبکه خبر می‌زنند شبکه سه.
این مسابقه برای ما فقط سرگرمی نیست، یک جور فراموشی جمعی است؛ نسخه‌ای موقتی اما مؤثر. در کشوری که بهانه‌های شادی کم است، فوتبال نقش آن مسکن عمومی را دارد که پزشک هم نمی‌تواند برایش نسخه بنویسد.  سرزنش فوتبال و فوتبال‌دوست‌ها - مخصوصاً حالا که نه سرگرمی ارزان داریم، نه امکان رویدادهای بزرگ - خطاست. شهرآورد از سیستان و بلوچستان تا کردستان، از گیلان تا بوشهر و یزد، مردم را برای دقایقی از تورم، آلودگی‌هوا، کم‌آبی، مکانیسم ماشه و خبرهای تحریمی جدا می‌کند. یک نوع اتحاد بی‌هیاهوست، هرچند اتحادش در قالب دعواهای خانوادگی واتس‌اپی و طعنه‌های کاری و شوخی‌های توئیتر نمود پیدا می‌کند! اما همان چند دقیقه‌هایی که مردم کنار هم، با شور مشترک، یک بازی را دنبال می‌کنند خودش یک معجزه اجتماعی است. در روزگاری که هر چیز ساده‌ای می‌تواند سوژه اختلاف شود، شهرآورد برای لحظه‌ای ما را تبدیل می‌کند به یک جامعه هم‌نفس، نفس به نفس فوتبال.
پس زنده‌باد فوتبال، زنده‌باد شهرآورد.