مجموعه‌ای ناسازگار اما قابل اجرا

دنیل فرید، مدیر ارشد شورای امنیت ملی  در دولت های  کلینتون  و بوش پسر-گروه جهان: راهبرد امنیت ملی که به‌تازگی منتشر شده، به نظر می‌رسد ترکیبی باشد از:

-پوششی از خستگی و واکنش پساعراق/ افغانستان، نوعی نسخه راست‌گرایانه از تفکر «به خانه بازگرد، آمریکا»ی پس از ویتنامِ دموکرات‌ها در اوایل دهه ۱۹۷۰؛
-ژست‌گیری ایدئولوژیک، به‌ویژه علیه اروپا با حمایت از احزاب «میهن‌پرست»؛

- فراخوان به «آمریکای دژگونه» (سند به «اصل مکمل ترامپ بر دکترین مونرو» اشاره می‌کند که ظاهراً به معنای تمایل به جلوگیری از ایجاد اهرم اقتصادی توسط قدرت‌های بیرونی مانند چین در نیمکره است)؛

- تأکید قدرتمند بر منافع آمریکا در عقب راندن اجبار اقتصادی چین و تحریف تجارت جهانی و همچنین توسعه‌طلبی چین؛

- زبانی احتمالاً قابل اجرا درباره سیاست اقتصادی، با تأکید بر جلوگیری از سلطه خارجی بر منابع و فناوری‌های حیاتی و بهره‌کشی خارجی از تجارت بین‌المللی؛

- زبانی ناسازگار، گاه عجیب و احتمالاً حاصل مصالحه درباره اروپا که خصومت حزبی با سیاست‌های جریان اصلی اروپا را با اذعان ناخواسته اما خوشایند به اینکه ایالات متحده نیاز دارد با اروپا همکاری کند، درهم می‌آمیزد. این سند در قبال روسیه ضعیف است که صرفاً در چهارچوب اروپایی به آن اشاره می‌شود اما خواستار «توقف خصومت‌ها» در اوکراین است که اوکراین را به‌عنوان یک «دولت قابل بقا» باقی بگذارد و این را «منافع محوری» ایالات متحده می‌داند. این کافی نیست، با توجه به امتناع ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهوری روسیه از مشارکت در تلاش‌های آمریکا برای پایان جنگ، اما اگر تیم ترامپ تصمیم بگیرد روسیه را برای تحقق این منفعت محوری تحت فشار قرار دهد، همین هم برای پشتیبانی از یک سیاست «به اندازه کافی خوب» کفایت می‌کند. 

خصومت ایدئولوژیک این راهبرد نسبت به اروپا، همراه با تلخی ضمنی آن نسبت به افراط‌گرایی ادراک‌شده آمریکا و بی‌اعتنایی عمومی به «ارزش‌ها»، به عقب‌نشینی آمریکا از رهبری «جهان آزاد»- و حتی از خود مفهوم جهان آزاد- دامن می‌زند. در عین حال، سند امنیت ملی در بخش‌های دیگر تصدیق می‌کند که ایالات متحده برای مقابله با دشمنانش-به‌ویژه چین- به دوستان خود از جمله اروپا نیاز خواهد داشت. این امر به متن سند نوعی ناهماهنگی درونی می‌دهد.

منبع: Atlantic Council