حمایت بی چون و چرای آمریکا از اشغالگران فلسطین با وتو رای ۱۴۰ کشور

گروه بین‌الملل ایران آنلاین: ۲۲ نوامبر ۱۹۷۴، قطعنامه شماره ۳۲۳۶، سازمان ملل و اعلام چندین کشور برای حمایت از به رسمیتت شناختن دولت فلسطین.

قطعنامه‌ای که تعیین سرنوشت، استقلال و حاکمیت در فلسطین را برای فلسطینیان به رسمیت شمرد و سازمان آزادی‌بخش فلسطین را به‌عنوان تنها نماینده مردم آن کشور انتخاب کرد .

هرچند این انتخاب برای فلطسینی‌ها به عنوان عضو اصلی نبود و فقط آن‌ها را به‌عنوان عضو ناظر مجمع عمومی سازمان ملل متحد مشخص می‌کرد اما همین هم صدای اسرائیلی‌ها در آورد تا ساز مخالف بزنند و آمریکا را هم با خود همراه کنند.

چهارده سال بعد، دولت فلسطین توسط چندین کشور آفریقایی و آسیایی، کشورهای عضو جنبش عدم تعهد و آن‌هایی که در حال توسعه بودند و حتی کمونیست‌ها به رسمیت شناخته شد.

آن زمان ایالات متحده برای نگه‌داشتن سرمایه تجار یهود در داخل آمریکا و حمایت از اسرائیل، از قطع کمک‌های خود به سازمان ملل حرف زد و کشورهای دیگر را راضی کرد تا از اعلام به رسمیت شناختن دولت فلسطین صرف نظر کنند، سیاستی که البته تا حدود زیادی هم موفق بود.

تکرار چندباره عضویت فلسطین در سازمان ملل و چندین سازمان زیر مجموعه آن و اعمال فشارهای آمریکا مبنی بر قطع بودجه‌های سازمان‌هایی چون بهداشت جهانی، باعث شد حتی اعراب هم دست از حمایت بردارند و ژست ممتنع به خود بگیرند.

با آغاز روند صلح میان اسرائیل و فلسطین در دهه ۹۰ میلادی، حرف و حدیث‌ها برای دستیابی به یک راه‌حل دو کشوری بالا گرفت تا اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها بتوانند در دو کشور جدا در کنار یکدیگر زندگی کنند.

هر چند این مذاکرات با آغاز قرن جدید میلادی و با آغاز حملات اسرائیل به نوار غزه، لبنان رو به کندی رفت، اما بعدها این‌ طرح از سوی فلسطینی‌ها رد شد.

۲۳ سپتامبر ۲۰۱۱، طرح عضویت رسمی و دائم فلسطین به سازمان ملل از سوی محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، با مرکزیت بیت‌المقدس شرقی و با مرزهای پیش از جنگ ۶ ‌روزه ارائه شد، درخواستی که به رغم استقبال از سوی بسیاری از کشورهای سازمان ملل اما با مخالف شدید اسرائیل مواجه شد.

مخالفان پیوستن فلسطین به این سازمان می‌گویند، فلسطین برای اینکه یک کشور تشکیل شود لازم است تا معیارهای کنوانسیون مونته ویدئو را که شامل جمعیت، سرزمین مشخص،حکومت، اهلیت ورود به روابط با دیگر کشورها را داشته باشد .

اما بررسی‌ها از شرایط فلسطین این را نشان می‌دهد دو معیار آخر که به‌عنوان پیش شرط استقلال تعبیر می‌شوند و معیار حکومت که برای اعمال کنترل موثر بر سرزمین و جمعیت مورد نیاز است در مورد این سرزمین صادق است و آن را داراست، پس شرایط کشور شدن را دارد.

بعد از آن مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۱۲، برای نخستین بار از فلسطین به‌عنوان «دولت» نام برد و ملزم کرد استفاده از نام دولت فلسطین در تمامی اسناد رسمی سازمان ملل استفاده شود.

اما همه این تلاش‌ها و استدلال‌ها طی این چندسال بی نتیجه مانده و بحث‌ها بر سر کشور شدن و عضویت آن در سازمان ملل مغفول مانده است.

طبق مفاد ماده (۴) منشور سازمان ملل متحد یکی از شرایط عضویت در سازمان ملل این است که تنها دولت‌ها می‌توانند عضو سازمان ملل شوند،کشور خواستار عضویت باید صلح‌دوست باشد و دولت درخواست‌کننده باید متعهد به تعهدات منشور و سازمان ملل باشد.

در نتیجه کشور درخواست کننده باید درخواست خود را به شورای امنیت بدهد، به رغم اینکه فلسطین همه شرایط مذکور را داراست، همه این موارد در حالی اعلام می‌شود که دولت درخواست کننده با هیچ وتویی از سوی یک دولت عضو دائم مواجه نشود.

تاکنون به علت عدم اجماع میان اعضای شورای امنیت و استفاده دولت آمریکا از حق وتو، نتیجه آن‌گونه که باید رقم بخورد، نخورده است.

چند ماه پیش بود که به دنبال شدت گرفتن جنگ غزه و محکوم کردن اسرائیل برای جنایاتی که مرتکب شده است، "پدرو سانچز" نخست‌وزیر سوسیالیست اسپانیا اعلام کرد کشورش تا ماه ژوئیه دولت مستقل فلسطین را به‌رسمیت می‌شناسد، پیش از آن مالت، ایرلند و اسلوونی نیز پیش‌تر مواضع مشابهی را اعلام کرده بودند.

حالا با گذشت چیزی حدود ۱۳ سال از اولین طرح عضویت دائم فلسطین در سازمان ملل، بار دیگر این طرح از سوی کشور الجزایر مطرح شد، طرحی که چند باری با شکست مواجه شد چرا که بنا به استناد کشورهای مخاف این طرح، عضویت در سازمان ملل مشروط به کشور بودن دولت است.عدم به رسمیت شناختن دولت فلسطین از سوی برخی کشورهای غربی و پافشاری ایالات متحده برای رد این طرح، کار را برای فلسطین سخت‌تر می‌کند.

آمریکا روز پنجشنبه ۳۰ فروردین، قطعنامه درخواست عضویت کامل کشور فلسطینی در سازمان ملل متحد را وتو کرد. اعلام مخالفتی با طرف‌هایی که حق استفاده از وتو را دارا هستند و ۱۲ عضو رسمی این سازمان به این قطعنامه رای مثبت داده بودند و انگلستان و سوئیس هم رای ممتنع دادند.

محمود عباس، رئیس‌تشکیلات خودگردان فلسطینی در واکنش به بیانیه‌ای وتوی این قطعنامه از سوی آمریکا آن را "غیرمنصفانه، غیراخلاقی و ناموجه"دانست، سایر کشورها مانند عربستان، عراق، سوریه ، ترکیه و ایران و چندین کشور دیگر این رای وتو را محکوم کردند .

سفیر الجزایر در سازمان ملل نیز در مقابل این رای وتو گفت: پذیرش فلسطینی‌ها در سازمان ملل به جای تضعیف راه حل دو دولتی، آن را تقویت می‌کند و «صلح از راه در برگرفتن فلسطین حاصل می‌شود، نه از حذف آن.»

در حال حاضر ۱۴۰ کشور دولت فلسطین رابه رسمیت می‌شناسند، اما فشار دیپلماتیک آمریکا و اسرائیل، مسیر به بار نشستن این طرح را به بن بست رسانده است.

مسیری که وزیر امورخارجه رژیم صهیونیستی می‌گوید اگر به سر منزل برسد، پاداشی برای حماس خواهد بود.