تجربه آفرودی تویوتا با بلیزارد

مصطفی خدابخشی – ایران آنلاین: دهه 60 میلادی سرآغاز ورود تویوتا به بازار خودروهای کامپکت و کی‌کار آسیا آن هم با همکاری دایهاتسو بود. خودروسازی که امروز با شاسی بلندهای خود از جمله لندکروزر و فورانر حجم قابل توجهی از بازار آفرود را به خود اختصاص داده است.

بلیزارد یکی از محصولاتی بود که با تکیه برا موتور تویوتا و نام این برند از همکاری مشترک تویوتا با دایهاتسو حاصل شد و با وجود تولید محدود توانست نقش آفرینی مناسبی در بازار ژاپن و آمریکا داشته باشد.

کارشناسان بر این باورند که بلیزارد نسخه‌ای ارزان‌تر از لندکروزر بود که همین ویژگی توانست اقبال به آن را افزایش دهد.

دایهاتسو تفت را باید نسخه ای دانست که اولین بلیزاردها از روی آن در سال ۱۹۸۰ ساخته شدند. از نظر فنی باید گفت که این خودرو دارای موتوری ۲.۲ لیتری دیزلی چهار سیلندر تویوتا بود که توان تولید ۶۷ اسب بخار قدرت و ۱۴۲ نیوتن متر گشتاور را داشت.

از جمله ویژگی های آفرودی این خودرو می توان به برخورداری از شاسی نردبانی، اکسل‌های صلب با فنرهای تخت و سیستم چهارچرخ محرک دستی با حالت‌های سبک و سنگین اشاره کرد. خصوصیاتی که آن را نسبت به نمونه های موجود در بازار چشم نوازتر می کرد.

هاردتاپ، سافت‌تاپ با درهای پارچه‌ای و سافت‌تاپ با درهای فلزی از جمله سبک هایی بودند که در تولید بلیزاردمد نظر طراحان قرار گرفت.

در فرایند تولید و تحول این خودرو در ابتدا با سبک  کانورتیبل و با قابلیت شیشه جلوی تاشو به بازار عرضه گردید تا تجربه ای جدید از رانندگی در طبیعت به ثبت برسد. بعد از آن یعنی در سال ۱۹۸۱ بود که بلیزارد مجهز به سانروف با سقف فایبرگلاس سفید شد. تحول در این خودرو همچنان ادامه داشت به نحوی که در سال 82 طراحان به دنبال استفاده از گیربکس پنج سرعته دستی رفتند و تلاش کردند آن را به این ویژگی مجهز کنند. نسل اول LD10 تنها ۳,۴۸۵ میلی‌متر طول داشت. نسل دوم بلیزارد که با کد LD20 در ۱۹۸۴ معرفی شد و بر پایه دایهاتسو راگر ساخته شد. این مدل با موتور ۲.۴ لیتری دیزلی ۸۳ اسب بخار و گزینه توربودیزل ۹۶ اسب بخار (از سپتامبر ۱۹۸۵) عرضه شد.

در نسل دوم بلیزارد  تغییرات دیگری نیز صورت گرفت به نحوی که شاهد افزایش طول خودرو و رسیدن آن به ۳,۶۵۵ و فاصله محوری ۲,۲۰۵ میلی‌متر بود. سیستم تعلیق قابل تنظیم و کولر به‌عنوان آپشن، راحتی بیشتری فراهم کردند. در فیس‌لیفت ۱۹۸۷، چراغ‌های گرد به مستطیلی تغییر کردند و تیپ‌های بالاتر از لامپ‌های هالوژن بهره بردند.

باید توجه داشت که در طراحی کابین بلیزارد به اصل سادگی توجه ویژه ای شد به طوری که بدنه فلزی کابین نمایان بود و سیستم تهویه رادیو و سرعت سنج دارای پیچیدگی و طراحی خاصی نبود.

این خودرو می توانست تا 130 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد تا حس و حال یک خودروی آفرود به درستی به سرنشینان منتقل شود. در مجموع باید گفت کسانی که پشت فرمان این خودرو نشستند یک رانندگی  پرسروصدا و پرتکان را تجربه کرده اند اما با این وجود به دلیل کوتاه بودن فاصله محوری دارای فرمان‌پذیری بالایی بوده است.