تهرانِ عصبانی این کنسرت را لازم داشت؛ تجربه یک آرامش موسیقایی

ایران آنلاین: «جانِ بی قرار» عنوان یکی از تازه ترین پروژه های نمایشی موسیقایی تهران در حوزه اجراهای زنده است که طی روزهای گذشته به طراحی و آهنگسازی مهیار علیزاده، خوانندگی مهران مدیری، اجرای سجاد افشاریان، مدیریت هنری رضا موسوی و تهیه کنندگی محمدحسین توتونچیان در مجموعه «رویال هال تهران» روی صحنه رفته است.

به گزارش مهر، پروژه‌ای که از پس حضور ستاره های پرطرفدار موسیقی، تئاتر و سینما، منتخبی از بهترین نوازندگان کشورمان و همچنین تبلیغات گسترده ای که در سطح شهر داشت، انتظار می رفت در برگیرنده مخاطبان فراوانی باشد. تا جایی که گروه اجرایی را بر آن داشت نسبت به تمدید اجراهای آن اقدامات و برنامه ریزی هایی را با وجود گرانی قیمت بلیتش انجام دهند تا پایتخت نشینان در این روزها شاهد یکی از متفاوت ترین اجراهای موسیقی طی ماه های گذشته باشند. مسیری که بی تردید دربرگیرنده نکات نقادانه مبتنی بر اصول و مبانی موسیقایی هم است اما هرچه بود توانست برای مخاطبان دوستدار موسیقی تجربه متفاوتی به حساب آید.

آنچه برای تازه ترین پروژه موسیقایی مهیار علیزاده در حوزه اجراهای زنده تدارک دیده شد، برگزاری کنسرتی نمایشی موسیقایی بود که به نظر می آید اساس و بنای آن مبتنی بر پروژه مشترک چند سال گذشته علیزاده و مهران مدیری برای ساخت یک آلبوم بود که هنوز انتشار رسمی نیافته و فقط یک قطعه از آن چندی پیش به نام «یار تویی» در یادبود زنده یاد عارف لرستانی بازیگر فقید منتشر شد.

در ابتدای این کنسرت که طراحی و کارگردانی آن برعهده رضا موسوی از هنرمندان عرصه کارگردانی کنسرت ها بود، گروه اجرایی تلاش کرد متفاوت تر از سبک و سیاق کنسرت های معمول، فضای کار را با یک دونوازی غیرمتعارف سازهای پیانو با هنرمندی بهنام ابوالقاسم و «دودوک» با هنرمندی رضا عسگرزاده آغاز کند. چارچوبی هدفمند که از همان ابتدا نمایشگر اجرای متفاوتی بود که می تواند برمبنای نشانه هایی از هنر نمایش و اجرا، فضای جدیدی را تجربه کند.

پس از اجرای این قطعه بود که یاسمن کوزه گر نوازنده ویولنسل، کسری سبکتکین نوازنده گیتار بیس، کاوه کاتب نوازنده ساکسیفون، زکریا یوسفی نوازنده سازهای کوبه‌ای و پرکاشن، ساغر رجبی و مهگل صفدری هم خوانان با همراهی مهیار علیزاده روی صحنه آمدند و در جایگاه مخصوص اجرای خود نشستند.

مهران مدیری در این بخش از کنسرت بود که وارد صحنه اجرای برنامه شد و خطاب به تماشاگران گفت: این اجرا با دیگر کنسرت هایی که طی ماه های گذشته شاهد آن بودید فرق دارد و من تلاش می کنم زیاد حرف نزنم تا حال و هوای آرام بخش این کنسرت برایتان به هم نریزد. مسیری که امیدوارم آن را دوست داشته باشید.

پس از اجرای یک قطعه بی کلام بود که آثار با کلام این کنسرت در قالب بخش های مجزا به نام های «آمده ای»، «بی نشان»، «در دل و جان»، «یار مرا»، «من مست و تو دیوانه»، «ای عاشقان» از مولانا پیش روی مخاطبان قرار گرفت و در مقاطعی از اجرای این پروژه سجاد افشاریان به گروه اجرایی اضافه می شد و با خوانش متن های نمایشی که دربرگیرنده مفاهیمی اجتماعی از مشکلات و مصائب زندگی انسان معاصر در دنیای پیرامونی خود بود، فضا را به سمت و سوی یک پرفورمنس هدایت می کرد. شرایطی که به دلیل پیشینه افشاریان در اجرای مونولوگ های نمایشی توانست تا حد زیادی احساسات مخاطبان را نیز برانگیزد.

رضا موسوی مدیر هنری پروژه نیز که مخاطبان چنین کنسرت هایی با سبک و سیاق کارهای او در عرصه کارگردانی آشنا هستند، تلاش داشت با طراحی مبتنی بر تکنولوژی های مجهز سالن اسپیناس و مپینگ هایی که به صورت متفاوت روی صحنه پیاده سازی شده بود، اتمسفر فیزیکی صحنه را با محتوا به مخاطبان منتقل کند. وی کوشش کرد به نسبت تجربه های قبلی اش ارزش افزوده ای به آنها اضافه کند تا تماشاگران شاهد رویدادی متفاوت در حوزه صحنه و اجرا باشند.

مهیار علیزاده هم در این اجرا به نوعی کارها را طراحی کرده بود تا به نسبت آنچه در این حوزه پس از پروژه هایی چون «حریق خزان»، «در شعله با تو رقصان»، «دخت پری وار»، «نبودی تو»، «بی من»، «افسانه چشم هایت»، «صبر کن»، «هفت الف»، «ایستگاه» تجربه اندوزی کرده بود کار متفاوتی را به مخاطبان خسته از شلوغی های زندگی شهرنشینی ارائه دهد. مسیری که به نظر می آید مارکتینگ موسیقی ایران هم به آن احتیاج دارد و می تواند در قالب بسته های حمایتی که از سوی دولت و مجموعه هایی چون شهرداری ها ارائه می شود برای عموم مخاطبان کم بضاعت نیز ارائه شود تا آنها نیز در دریافت این تجربه ها سهیم باشند.

مهران مدیری هنرمندی که از دیرباز علاقه مندی خود را به موسیقی بارها و بارها نشان داده و در این مسیر هم با هنرمندانی چون مرحوم بابک بیات، فردین خلعتبری و گروه موسیقی دارکوب همکاری داشته و در عرصه خوانندگی موسیقی تیتراژهای سریال های خودش هم حضور فعالی دارد نیز در این کنسرت تلاش کرد تا با یک فاصله از آن چه در کنسرت قبلی خود با سامان احتشامی به مخاطبان ارائه داده بود، فضای متفاوت تری از خوانندگی اش را به تماشاگران معرفی کند. تماشاگرانی که خود می دانستند در طول اجرا تماشاگر یک کمدین محبوب نیستند، آنها مخاطب صدای هنرمندی هستند که اگرچه صدایش امتیازات یک خواننده شش دانگ را ندارد اما در این اجرا تلاش می‌کند در خدمت ارکستر باشد و قرار نیست روی صحنه خودنمایی ویژه ای از خود به نمایش بگذارد.

سجاد افشاریان نویسنده، کارگردان و بازیگری که طی سال های گذشته به واسطه پروژه های مختلفی که در همکاری با هنرمندان مختلف انجام داده، توانسته طرفداران زیادی را برای خود دست و پا کند نیز در این اجرا به سبک و سیاق مونولوگ های تئاتری اش از جمله «بک تو بلک» قاعده ترفندهای مخاطب پسند بازی اش را به هم نزد و با متن نمایشی که آن را نوشته بود، تلاش کرد تا حس و حال اجرا را متفاوت تر کند. مسیری که خوانش و بازی هایش گهگاهی به آن چه از مرحوم حسین پناهی در بازی و روایت های موسیقایی اش می شناختیم شبیه می شد و لحظات آرام و پراحساسی را برای تماشاگر به ارمغان می آورد.

به هر حال پروژه موسیقایی نمایشی «جان بی قرار» در حالی روی صحنه رفت که به نظر می آید موسیقی ایران به شدت نیازمند اجرای بیشتر چنین پروژه هایی است که می توانند در یک پروسه زمانی، تاثیرات اجتماعی مطلوبی را به عموم جامعه منتقل کنند. مسیری که اگر با چاشنی حمایت همراه شود، می‌تواند برای اقشار کم درآمد جامعه هم اجرا شود و در توسعه موسیقی جدی، کنار وجوه سرگرمی ساز موسیقی نقش مثبتی ایفا کند.