در دل خاورمیانه‌ای که تاریخ و جغرافیا هر لحظه آن را به صحنه‌ای از رقابت‌های پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی بدل می‌کنند، رخداد ۷ اکتبر به مثابه سنگی افتاده در آب، موج‌های عمیقی در ساختار معادلات منطقه‌ای ایجاد کرد.
در شرایطی که صحنه سیاست خارجی ایران زیر سایه تحولات پرشتاب هسته‌ای و پیامدهای برآمده از فعال‌سازی اسنپ بک قرار دارد، تهران می‌کوشد به سیاستی سنجیده با عنوان «صبر استراتژیک» روی آورد؛ سیاستی که به تعبیر حسین قریبی، سفیر پیشین در برزیل حاصل درکی پیچیده از واقعیت‌های نظام بین‌الملل و تغییر موازنه قدرت میان شرق و غرب است.
شورای امنیت سازمان ملل چند روز پیش شاهد یکی از پرتنش‌ترین و در عین حال تعیین کننده‌ترین صحنه‌های سیاسی سال‌های اخیر بود؛ جایی که قطعنامه پیشنهادی روسیه و چین برای تمدید سررسید انقضای قطعنامه ۲۲۳۱ با مخالفت روبه رو شد و عملاً به تصویب نرسید؛ رخدادی که بسیاری آن را به مثابه فروپاشی رسمی برجام تعبیرکردند، هرچند تهران همچنان بر موضع خود پافشاری دارد و استدلال می‌کند که فعال‌سازی مکانیزم ماشه نه تنها فاقد وجاهت حقوقی است بلکه در اصل خلاف منطق توافقی است که اولین بار غربی‌ها با نقض تعهدات خود آن را به لبه پرتگاه کشاندند.
در حالی که تحولات پرشتاب جنگ میان ایران و رژیم اسرائیل، معادلات منطقه‌ای را با پیچیدگی‌های تازه‌ای مواجه ساخته و نگاه‌ها را متوجه بازیگران فرامنطقه‌ای کرده است، چین با اتخاذ موضعی محتاطانه و برآمده از سنت دیرینه واقع‌‌گرایی، از ورود به تقابل مستقیم پرهیز کرده و در عوض، بهره‌گیری از ابزارهای اقتصادی، دیپلماتیک و میانجیگرانه را در دستور کار قرار داده است.
مریم سالاری دبیر گروه دیپلماسی در یادداشتی نوشت: هیچ وقت و زمانی به اندازه امروز بیروت نیست که در آن نام مقاومت زنده نباشد. زنده‌ترین واقعیت جهان معاصر که فراتر از بمب، جنگ و اردوگاه نسبتی با فلسطین برقرار می‌کند که نام سیدحسن نصرالله بر پیشانی آن نشسته است؛ فرمانده‌ای که روز گذشته در آغوش بیروت زیبا آرام گرفت و مأمنی برای آنهایی شد که این شهر افسانه‌ای را با نام او می‌شناسند.