سینمای ایران، طی سالهای اخیر بار دیگر به جستوجوی ژانرهای انسانی و روانشناسانه بازگشته است؛ ژانرهایی که نه بر اسپکتاکل (صحنه های زیبا و پر از جزئیات) بصری، بلکه بر تلاطمهای درونی، اضطرابهای فروخورده و روایتگری خاموش و پر از ایما و اشاره متکی هستند.