تلویزیون ایران، به‌ویژه در بخش عصرگاهی، همواره با چالشی بنیادی مواجه بوده است: چگونه می‌توان مخاطبی را که در طول روز با رسانه‌های دیجیتال و شبکه‌های اجتماعی متنوع در تماس بوده، پای قاب تلویزیون نشاند؟ پاسخ اغلب برنامه‌های سنتی، تمرکز بر اخبار روز یا آیتم‌های کوتاه سرگرم‌کننده بوده است، اما در عمل این رویکرد اغلب به تجربه‌ای یک‌طرفه و کم‌جذاب منجر شده است.