اسماعیل امینی به «ایران» گفت: در کتاب «گفتوگوهای بیگفتوگو»، پنج نامه قیصر خطاب به خواهر ناشنوایش آمده است.
شاعر و پژوهشگر ایرانی گفت: چینش کلمات در مکالمات قیصر امینپور هنرمندانه بود و در آن از فنون بلاغی شعر هم بهره میگرفت.
مردی که حرف آخر عشق اول نامش بود، تا آخرین نفس از سرودن و نوشتن درباره امید، انسانیت و عشق خسته نشد؛ کسی که گفت: «و قاف، حرف آخر عشق است / آنجا که نام کوچک من آغاز میشود».
قیصر امینپور را با شعرهای صمیمی و خلاقش میشناسیم و با دلبستگیاش به زبان فارسی و فرهنگ ایران. قیصر را به معلمی و استادیاش میشناسیم که در تدریس دانشگاهی محبوب بود و در کلاسهایش نشانی از ملال و تکلف نبود.
عبدالجبار کاکایی، شاعر و پژوهشگری که سالها با او همراهی داشته است، در این گفتوگو از قیصری میگوید که در جلسات شعر حوزه هنری، نه فقط شاعر که مرجع فکری جوانانی بیشمار بود.