«صبح‌ها هنوز چشم باز نکرده، ذهنم شروع به دویدن می‌کند. نه از روی اضطراب، بلکه از هجوم فکرهایی که انگار عجله دارند برای انجام کارهایی که هنوز شروع نشده‌اند. خودم اسم‌شان را گذاشته‌ام «افکارعجله‌ای». فکرهایی که به جای کمک، تمرکز را نشانه می‌گیرند و باعث می‌شوند سرعتم بالا برود، بی‌آن‌که نتیجه‌ای داشته باشد.