سیاست‌های ایران‌ستیزانه بریتانیا در خلیج فارس، سابقه‌ای بیش از دو قرن دارد و بویژه از اوایل قرن نوزدهم تا سال ۱۹۷۱ به‌شکل فعالانه و مداوم پیگیری شد. در آن دوران، لندن تلاش کرد از طریق اتحاد با برخی شیخ‌نشین‌ها، حضور نظامی مستقیم و تحمیل قراردادهای نابرابر، ساختار منطقه‌ای مطلوب خود را بر پایه تضعیف موقعیت ایران طراحی کند. اگرچه با پایان دوران استعمار مستقیم و عقب‌نشینی رسمی بریتانیا از خلیج فارس، این سیاست به ظاهر متوقف شد، اما بازتاب‌ها و اهداف آن همچنان در لایه‌های پنهان سیاست خارجی بریتانیا قابل‌ردیابی است.