تفاوت اجرای قانون در لالیگا و لیگ ایران
برای رسیدن به یک ساختار درست در فوتبال، نیاز به وضع قوانین درست است. اما وضع قانون، به تنهایی کافی نیست بلکه اجرای آن است که می‌تواند نشان دهنده قدرت یک سازمان، در اینجا فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ، باشد. در خبرها آمده بود که بارسلونا هنوز نتوانسته نام خرید 60 میلیون یورویی خود یعنی دنی اولمو را در سازمان لیگ اسپانیا (لالیگا) ثبت کند و به همین دلیل در دو بازی ابتدایی لالیگا نتوانسته از این ستاره گرانقیمت استفاده کند. دلیل اصلی این ماجرا هم به قوانین مالی لالیگا و تعیین سقف دستمزدها برمی‌گردد که به شکلی سختگیرانه در مورد همه تیم‌ها اجرا می‌شود. در این قوانین باید ورودی و خروجی تیم‌ها از نظر مالی، تراز باشد و دستمزدهای بازیکنان هم از حد معینی بالاتر نرود. در مورد بارسا این اتفاق نیفتاده است و به همین دلیل باشگاه بارسلونا برای ثبت قرارداد این بازیکن مجبور به انتقال ایلکای گوندوغان به منچسترسیتی شد، هافبکی که سال گذشته به این تیم آمده بود و یک مهره کلیدی برای هانسی فلیک سرمربی بارسا به حساب می‌آمد. با وجود این دستمزد سنگین او مانعی بر سر جذب بازیکنان جدید بود و بارسا قید او را زد. در کنار این، بارسا سه انتقال دیگر را نیز باید انجام می‌داد تا جا برای یک بازیکن جدید این تیم باز شود؛ انتقال ویتور روکه به بتیس و کلمان لنگله به اتلتیکومادرید و همچنین انتقال میکا فایه به رن.
آنچه که در مورد بارسلونا و لالیگا گفته شد را می‌توان با وضعیتی که در فوتبال ایران و فدراسیون و سازمان لیگ وجود دارد مقایسه کرد. قوانین سقف بودجه دو سالی است که از سوی فدراسیون وضع شده و هدف آن هم جلوگیری از ناترازی سنگین باشگاه‌های ایرانی است که در نهایت منجر به ابطال یا صادر نشدن مجوز حرفه‌ای آنها می‌شود. اما این سقف بودجه در ایران، ظاهراً ابزاری برای نظارت ندارد و فقط قانون وضع شده است. هم سال گذشته و هم امسال بسیاری از تیم‌ها متهم به رعایت نکردن سقف بودجه شده‌اند. در واقع چهار تیم مدعی قهرمانی یعنی پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتور به طور متناوب و نوبتی (!) یکدیگر را متهم به رعایت نکردن سقف بودجه می‌کنند و نوع خریدهای این تیم‌ها هم به گونه‌ای است که می‌توان این اتهام را به همه آنها نسبت داد. با این حال، تاکنون معیار مشخصی برای تعیین تخلف باشگاه‌ها در نظر گرفته نشده است و بازیکنان همه این تیم‌ها به راحتی قراردادهای خود را ثبت کرده‌اند. در واقع مشکلی که برای باشگاه بزرگی مثل بارسلونا در اسپانیا رقم خورده، برای هیچ‌یک از تیم‌های ایرانی حتی ایجاد هم نشده که این در نوع خود عجیب است و جای بررسی دارد. به نظر می‌رسد که اجرای قانون با مصلحت اندیشی همچنان در برنامه‌های فوتبال ایران قرار دارد و با این روند نمی‌توان به بهبود اوضاع بویژه از نظر دخل و خرج باشگاه‌ها، امیدوار بود.
انتهای پیام/
آنچه که در مورد بارسلونا و لالیگا گفته شد را می‌توان با وضعیتی که در فوتبال ایران و فدراسیون و سازمان لیگ وجود دارد مقایسه کرد. قوانین سقف بودجه دو سالی است که از سوی فدراسیون وضع شده و هدف آن هم جلوگیری از ناترازی سنگین باشگاه‌های ایرانی است که در نهایت منجر به ابطال یا صادر نشدن مجوز حرفه‌ای آنها می‌شود. اما این سقف بودجه در ایران، ظاهراً ابزاری برای نظارت ندارد و فقط قانون وضع شده است. هم سال گذشته و هم امسال بسیاری از تیم‌ها متهم به رعایت نکردن سقف بودجه شده‌اند. در واقع چهار تیم مدعی قهرمانی یعنی پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتور به طور متناوب و نوبتی (!) یکدیگر را متهم به رعایت نکردن سقف بودجه می‌کنند و نوع خریدهای این تیم‌ها هم به گونه‌ای است که می‌توان این اتهام را به همه آنها نسبت داد. با این حال، تاکنون معیار مشخصی برای تعیین تخلف باشگاه‌ها در نظر گرفته نشده است و بازیکنان همه این تیم‌ها به راحتی قراردادهای خود را ثبت کرده‌اند. در واقع مشکلی که برای باشگاه بزرگی مثل بارسلونا در اسپانیا رقم خورده، برای هیچ‌یک از تیم‌های ایرانی حتی ایجاد هم نشده که این در نوع خود عجیب است و جای بررسی دارد. به نظر می‌رسد که اجرای قانون با مصلحت اندیشی همچنان در برنامه‌های فوتبال ایران قرار دارد و با این روند نمی‌توان به بهبود اوضاع بویژه از نظر دخل و خرج باشگاه‌ها، امیدوار بود.
انتهای پیام/