آقای بازیکن از عملکرد خودت راضی هستی؟
عملکرد دو نماینده کشورمان در هفته دوم لیگ نخبگان آسیا بشدت ضعیف بود.
جدا از نتیجه که با شکست استقلال و تساوی پرسپولیس همراه بود، کیفیت بازی دو تیم پرطرفدار فوتبال ایران نیز ناامیدکننده بود. استقلال بدون طرح و برنامه خاصی از ابتدا تا انتهای بازی به برنامه‌های تاکتیکی السد واکنش نشان می‌داد و پرسپولیس هم با خوان گاریدو بعد از گل زودهنگامی که زدند تحت تأثیر حریف ازبکستانی قرار گرفتند.
پرسپولیس برتری خود را از دست داد و حتی ممکن بود شکست هم بخورد تا در دومین بازی آسیایی خود نیز ناکام باشد. البته که سرخ‌های تهران، در بازی اول خود مقابل الاهلی عربستان با وجود تحمل شکست، عملکرد خوبی ارائه دادند که قابل دفاع بود اما در بازی دوم با وجود امتیاز میزبانی، یک تیم بی‌خطر نشان دادند.
جدا از برنامه‌های تاکتیکی مربیان دو تیم، آنچه که باید بیشتر مورد بحث قرار گیرد عملکرد بازیکنان ایرانی در مواجهه با رقیبان آسیایی است. مسلم است که جواد نکونام، سرمربی استقلال، در این تیم به بن‌بست تاکتیکی خورده و حتی در بازی‌های داخلی هم برنامه‌ای برای نجات تیمش از بن‌بست نداشت و در نهایت نیز مجبور به استعفا شد اما آیا بازیکنان استقلال عملکردی در حد نام استقلال و در حد ادعاهایی که دارند، ارائه داده‌اند. حسین حسینی گل بدی خورد که به هیچ عنوان قابل توجیه نیست، روزبه چشمی چندین اشتباه تأثیرگذار در بازی داشت و در نهایت هم به حریف پنالتی داد اما در مصاحبه مثل همیشه کم نیاورد و گفت بعضی‌ها پدر استقلال را در آورده‌اند! از چشمی باید سؤال کرد که آیا از خود پرسیده‌اید که خود شما و هم‌تیمی‌هایت در یک ماه اخیر با عملکردتان چه بلایی سر تیم آبی‌پوش و جواد نکونام آورده‌اید؟ آیا واقعاً عملکرد شما در حد یک تیم مدعی قهرمانی است و آیا همه تقصیرها متوجه سرمربی و عوامل بیرونی است و به بازیکنان ربطی ندارد؟
در پرسپولیس هم عملکرد بازیکنان بویژه در خط هافبک اصلاً قابل دفاع نبود. بازیکنان پرسپولیس در این سال‌ها روحیه قهرمان شدن در لیگ ایران را به خوبی در خود جا انداخته‌اند و هر بازیکن جدیدی نیز به این تیم اضافه می‌شود با تزریق این روحیه مواجه می‌شود. اما مشکل سرخ‌ها این است که در میادین آسیایی عملکرد خوبی در این دو سه فصل اخیر نداشته‌اند و ظاهراً روحیه تقابل با حریفان بین‌المللی را برعکس رقابت‌های داخلی ندارند.
سهم بازیکنان را در ناکامی هر دو تیم نباید و نمی‌توان نادیده گرفت هرچند که دست کم در مورد استقلال، مشکلات بزرگتری نیز دلیل کسب نتایج ضعیف هستند.
انتهای پیام/
پرسپولیس برتری خود را از دست داد و حتی ممکن بود شکست هم بخورد تا در دومین بازی آسیایی خود نیز ناکام باشد. البته که سرخ‌های تهران، در بازی اول خود مقابل الاهلی عربستان با وجود تحمل شکست، عملکرد خوبی ارائه دادند که قابل دفاع بود اما در بازی دوم با وجود امتیاز میزبانی، یک تیم بی‌خطر نشان دادند.
جدا از برنامه‌های تاکتیکی مربیان دو تیم، آنچه که باید بیشتر مورد بحث قرار گیرد عملکرد بازیکنان ایرانی در مواجهه با رقیبان آسیایی است. مسلم است که جواد نکونام، سرمربی استقلال، در این تیم به بن‌بست تاکتیکی خورده و حتی در بازی‌های داخلی هم برنامه‌ای برای نجات تیمش از بن‌بست نداشت و در نهایت نیز مجبور به استعفا شد اما آیا بازیکنان استقلال عملکردی در حد نام استقلال و در حد ادعاهایی که دارند، ارائه داده‌اند. حسین حسینی گل بدی خورد که به هیچ عنوان قابل توجیه نیست، روزبه چشمی چندین اشتباه تأثیرگذار در بازی داشت و در نهایت هم به حریف پنالتی داد اما در مصاحبه مثل همیشه کم نیاورد و گفت بعضی‌ها پدر استقلال را در آورده‌اند! از چشمی باید سؤال کرد که آیا از خود پرسیده‌اید که خود شما و هم‌تیمی‌هایت در یک ماه اخیر با عملکردتان چه بلایی سر تیم آبی‌پوش و جواد نکونام آورده‌اید؟ آیا واقعاً عملکرد شما در حد یک تیم مدعی قهرمانی است و آیا همه تقصیرها متوجه سرمربی و عوامل بیرونی است و به بازیکنان ربطی ندارد؟
در پرسپولیس هم عملکرد بازیکنان بویژه در خط هافبک اصلاً قابل دفاع نبود. بازیکنان پرسپولیس در این سال‌ها روحیه قهرمان شدن در لیگ ایران را به خوبی در خود جا انداخته‌اند و هر بازیکن جدیدی نیز به این تیم اضافه می‌شود با تزریق این روحیه مواجه می‌شود. اما مشکل سرخ‌ها این است که در میادین آسیایی عملکرد خوبی در این دو سه فصل اخیر نداشته‌اند و ظاهراً روحیه تقابل با حریفان بین‌المللی را برعکس رقابت‌های داخلی ندارند.
سهم بازیکنان را در ناکامی هر دو تیم نباید و نمی‌توان نادیده گرفت هرچند که دست کم در مورد استقلال، مشکلات بزرگتری نیز دلیل کسب نتایج ضعیف هستند.
انتهای پیام/