خریدها ناکارآمدند، ستاره‌ها نیمه خاموش
فقر مهره تعیین‌کننده در پرسپولیس
پرسپولیس فصل قبل یا فصول قبل‌تر هم تیم ستاره محوری نبود و در تمام قهرمانی‌ها و موفقیت‌های اخیر نمی‌توان انگشت اشاره را به طرف بازیکنی خاص برد و گفت اگر این نبود بعید بود خبری از جام باشد. فصل قبل امید عالیشاه بهترین فصل فوتبالش در پرسپولیس را پشت سر گذاشت و نزدیک به قامت یک ستاره بود، در فصول قبل‌تر مهدی ترابی، وحید امیری، گولسیانی و میلا سرلک جزو بازیکنان شاخص و کاردربیار تیم محسوب می‌شدند اما نمی‌شد بار قهرمانی را روی دوش آنها ریخت و لقب تک ستاره را برایشان خرج کرد. این رویه در فصل جاری هم ادامه دارد و پرسپولیس تیم ستاره‌محوری نیست اما واقعیت اینکه در تک تک مسابقاتش بازیکنی هم نداشته تا در همین بازیهای بعضاً پیچیده و نزدیک لیگ برتر یا حتی دشوارتر آسیایی حداقل برای یک بازی هم که شده کار را در بیاورد.
شاید همه استارت فوق‌العاده وحید امیری 37 ساله را در وقت‌های تلف شده بازی با شمس‌آذر مثال بزنند اما واقعیت اینکه آن گل به تنهایی تعیین کننده نتیجه مسابقه و برنده بازی نبود. این واقعیتی است که در هر 8 مسابقه این فصل سرخ‌ها در لیگ برتر مصداق داشته و هیچ کدام از بازیهای این تیم ستاره نداشته است.
در تیم گاریدو دامنه تغییرات در هر مسابقه آنقدر گسترده است که نمی‌توان روند یک بازیکن را بخوبی مورد بررسی قرار داد و مثلاً گفت همین سروش رفیعی که در هر مسابقه بیشترین نقد را می‌شنود در طول این مسیر حدوداً سه ماهه و طی 8 مسابقه لیگ برتری و دیدار آسیایی چه کیفیتی ارائه کرده است اما با بررسی تمام این سابقات می‌توان به صراحت گفت هیچ کدام از بازیهای تیم گاریدو ستاره نداشته است.
از جمع ستاره‌های تیم فصول گذشته وحید امیری یکی از معدود بازیکنان ثابت در تیم گاریدو بوده که که با وجود اثرگذاری روی برخی صحنه‌های مهم بازیهای پرسپولیس در حدی ندرخشیده که یک بازی را برای تیمش در بیاورد. این نکته در مورد امید عالیشاه دیگر کاپیتان پرسپولیس هم مصداق دارد کما اینکه او هم در مقطعی مصدوم شده هم از ترکیب اصلی دور شده است.
گولسیانی در نهایت یک مدافع میانی است و همواره نمی‌تواند هم مدافع خوبی باشد هم به عنوان گلزن تیمش را برنده از زمین بیرون بیاورد. این مسأله در مورد محمدحسین کنعانی زادگان هم وجود داشته و مصدومیت روند مثبت او را قطع کرده است. از همه دردناکتر وضعیت اوستون اورونوف است که با وجود یکی دو بازی درخشان در ترکیب تیم تا اوج گرفت مصدوم شد و از چرخه مسابقات بیرون آمد تا تعداد بازیکنانی که قابلیت تغییر شرایط بازی را داشتند محدودتر و کار سخت‌تر شود.
از جمع بازیکنان شاخص فصول قبل عیسی آل‌کثیر خیلی کم به بازی گرفته شد، سعید صادقی در گیر و دار تنبیهات انضباطی بود و البته هر وقت بازی کرد چیزی برای ارائه نداشت و البته آنچه در مورد یاسین سلمانی تصور می‌شد نیز اتفاق نیفتاد.
سروش رفیعی درست مثل تیم گاریدو پرنوسان بود، فرجی در مقطعی امیدوارکننده بود که او هم مصدوم شد و پورعلی‌گنجی نیز تازه به ترکیب اصلی رسیده است.
مهمتر از نیمه خاموش بودن ستاره‌های فصول گذشته پرسپولیس آنچه بیشتر می‌تواند نگران‌کننده باشد ناکارآمدی خریدهای این فصل تیم بوده است به گونه‌ای که با وجود جذب 7 بازیکن در تابستان با قاطعیت می‌توان گفت طی سه ماه اخیر هیچ کدام از این بازیکنان آنقدر امیدوارکننده نبودند که هم کیفیت تیم پرسپولیس را بالا ببرند هم به کسب نتایج مثبت به شکلی ویژه کمک کنند.
از علی علیپور به خاطر تجربه و شناختش از تیم و لیگ ایران انتظار بسیار بیشتری می‌رفت اما با وجود به ثمر رساندن سه گل در این 11 بازی نکته‌ای برای امیدواری نداشته است. فرشاد احمدزاده در شرایطی نسبتاً مشابه حتی از علیپور هم ناامیدکننده‌تر بوده و سایه‌ای از آن بازیکن فصول گذشته سپاهان و بازیکنی که در پرسپولیس برانکو چهره شد نداشته است. میلاد سرلک هم خیلی زود به پرسپولیس برگشته اما در معدود بازی‌هایی که به زمین رفته نشان داده از فضای تیم و سطح اول خودش فاصله گرفته است.
از بین تازه واردها میلاد محمدی در چند بازی اول فوق‌العاده امیدوارکننده بود اما در دو سه بازی اخیر بشدت منفعل بوده و افت کرده است. سعید مهری هم در بدو ورود به ترکیب و اثرگذاری در برد دربی امیدواری‌هایی برانگیخت اما با وجود رسیدن به ترکیب اصلی خبری از شعله‌ور شدن آن جرقه نبود. ایوب العملود یکی دو بازی نسبتاً قابل قبول داشت و سپس مصدوم شد و نمایش‌های نسبتاً شاخص اما دارای نوسان گندوز هم برای تداوم موفقیت کافی نیست. در مورد لوکاس ژوائو هم نکته جدیدی وجود ندارد جز اینکه احتمالاً مدیران باشگاه پرسپولیس مثل تمام سال‌های اخیر در مورد جذب مهاجم خارجی به بیراهه رفته‌اند.
انتهای پیام/
شاید همه استارت فوق‌العاده وحید امیری 37 ساله را در وقت‌های تلف شده بازی با شمس‌آذر مثال بزنند اما واقعیت اینکه آن گل به تنهایی تعیین کننده نتیجه مسابقه و برنده بازی نبود. این واقعیتی است که در هر 8 مسابقه این فصل سرخ‌ها در لیگ برتر مصداق داشته و هیچ کدام از بازیهای این تیم ستاره نداشته است.
در تیم گاریدو دامنه تغییرات در هر مسابقه آنقدر گسترده است که نمی‌توان روند یک بازیکن را بخوبی مورد بررسی قرار داد و مثلاً گفت همین سروش رفیعی که در هر مسابقه بیشترین نقد را می‌شنود در طول این مسیر حدوداً سه ماهه و طی 8 مسابقه لیگ برتری و دیدار آسیایی چه کیفیتی ارائه کرده است اما با بررسی تمام این سابقات می‌توان به صراحت گفت هیچ کدام از بازیهای تیم گاریدو ستاره نداشته است.
از جمع ستاره‌های تیم فصول گذشته وحید امیری یکی از معدود بازیکنان ثابت در تیم گاریدو بوده که که با وجود اثرگذاری روی برخی صحنه‌های مهم بازیهای پرسپولیس در حدی ندرخشیده که یک بازی را برای تیمش در بیاورد. این نکته در مورد امید عالیشاه دیگر کاپیتان پرسپولیس هم مصداق دارد کما اینکه او هم در مقطعی مصدوم شده هم از ترکیب اصلی دور شده است.
گولسیانی در نهایت یک مدافع میانی است و همواره نمی‌تواند هم مدافع خوبی باشد هم به عنوان گلزن تیمش را برنده از زمین بیرون بیاورد. این مسأله در مورد محمدحسین کنعانی زادگان هم وجود داشته و مصدومیت روند مثبت او را قطع کرده است. از همه دردناکتر وضعیت اوستون اورونوف است که با وجود یکی دو بازی درخشان در ترکیب تیم تا اوج گرفت مصدوم شد و از چرخه مسابقات بیرون آمد تا تعداد بازیکنانی که قابلیت تغییر شرایط بازی را داشتند محدودتر و کار سخت‌تر شود.
از جمع بازیکنان شاخص فصول قبل عیسی آل‌کثیر خیلی کم به بازی گرفته شد، سعید صادقی در گیر و دار تنبیهات انضباطی بود و البته هر وقت بازی کرد چیزی برای ارائه نداشت و البته آنچه در مورد یاسین سلمانی تصور می‌شد نیز اتفاق نیفتاد.
سروش رفیعی درست مثل تیم گاریدو پرنوسان بود، فرجی در مقطعی امیدوارکننده بود که او هم مصدوم شد و پورعلی‌گنجی نیز تازه به ترکیب اصلی رسیده است.
مهمتر از نیمه خاموش بودن ستاره‌های فصول گذشته پرسپولیس آنچه بیشتر می‌تواند نگران‌کننده باشد ناکارآمدی خریدهای این فصل تیم بوده است به گونه‌ای که با وجود جذب 7 بازیکن در تابستان با قاطعیت می‌توان گفت طی سه ماه اخیر هیچ کدام از این بازیکنان آنقدر امیدوارکننده نبودند که هم کیفیت تیم پرسپولیس را بالا ببرند هم به کسب نتایج مثبت به شکلی ویژه کمک کنند.
از علی علیپور به خاطر تجربه و شناختش از تیم و لیگ ایران انتظار بسیار بیشتری می‌رفت اما با وجود به ثمر رساندن سه گل در این 11 بازی نکته‌ای برای امیدواری نداشته است. فرشاد احمدزاده در شرایطی نسبتاً مشابه حتی از علیپور هم ناامیدکننده‌تر بوده و سایه‌ای از آن بازیکن فصول گذشته سپاهان و بازیکنی که در پرسپولیس برانکو چهره شد نداشته است. میلاد سرلک هم خیلی زود به پرسپولیس برگشته اما در معدود بازی‌هایی که به زمین رفته نشان داده از فضای تیم و سطح اول خودش فاصله گرفته است.
از بین تازه واردها میلاد محمدی در چند بازی اول فوق‌العاده امیدوارکننده بود اما در دو سه بازی اخیر بشدت منفعل بوده و افت کرده است. سعید مهری هم در بدو ورود به ترکیب و اثرگذاری در برد دربی امیدواری‌هایی برانگیخت اما با وجود رسیدن به ترکیب اصلی خبری از شعله‌ور شدن آن جرقه نبود. ایوب العملود یکی دو بازی نسبتاً قابل قبول داشت و سپس مصدوم شد و نمایش‌های نسبتاً شاخص اما دارای نوسان گندوز هم برای تداوم موفقیت کافی نیست. در مورد لوکاس ژوائو هم نکته جدیدی وجود ندارد جز اینکه احتمالاً مدیران باشگاه پرسپولیس مثل تمام سال‌های اخیر در مورد جذب مهاجم خارجی به بیراهه رفته‌اند.
انتهای پیام/